۱۴۶٬۶۲۳
ویرایش
رسائل في الإمامة: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'ابی ط' به 'ابیط'
بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ابی ط' به 'ابیط') |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
| زبان = عربی | | زبان = عربی | ||
| کد کنگره = 5ر 223 BP | | کد کنگره = 5ر 223 BP | ||
| موضوع =امامت - علی بن | | موضوع =امامت - علی بن ابیطالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. - اثبات خلافت | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر = شمس الضحی | | ناشر = شمس الضحی | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
این رسالهها نخستین بار، با پیوست به کتاب «المنتخب و يليه كتاب الفنون» چاپ شده است. در شمار امامتنامههای این مجموعه، دو رساله دیگر نیز دیده میشود که جدای از این رسالهها عرضه شدهاند و عبارتند از: «تنبيه الغافلين عن فضائل الطالبيين»، از حاکم جشمی و «شرح لاميّة الصاحب بن عبّاد (في أصول الدين و إمامة أميرالمؤمنين)»، از قاضی جعفر بن احمد بهلولی معتزلی<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص6</ref>. | این رسالهها نخستین بار، با پیوست به کتاب «المنتخب و يليه كتاب الفنون» چاپ شده است. در شمار امامتنامههای این مجموعه، دو رساله دیگر نیز دیده میشود که جدای از این رسالهها عرضه شدهاند و عبارتند از: «تنبيه الغافلين عن فضائل الطالبيين»، از حاکم جشمی و «شرح لاميّة الصاحب بن عبّاد (في أصول الدين و إمامة أميرالمؤمنين)»، از قاضی جعفر بن احمد بهلولی معتزلی<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص6</ref>. | ||
* [[تثبيت الإمامة]]: اثر [[هادی الی الحق، یحیی بن حسین|ابوالحسین یحیى بن الحسین بن القاسم]] (245-298ق)، معروف به «[[هادی الی الحق، یحیی بن حسین|الهاديإلىالحق]]»، امام و مجتهد زیدیه، مؤسس مذهب هادویه است. این کتاب از کهنترین آثاری است که در آیین اسلام به مسئله «امامت» و سرآغاز پیدایش این «اصل» در امت رسولالله(ص) و آنچه که هنگام درگذشت پیامبر(ص) و سالهای پس از آن بر امامت گذشت، میپردازد. نویسنده پس از وصف افتراقی که در امت پیامبر افتاد، دوره خلافت ابوبکر و عمر تا تعیین شورای ششنفره از سوی او را کوتاه بررسی میکند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص67-16</ref>. | * [[تثبیت الإمامة|تثبيت الإمامة]]: اثر [[هادی الی الحق، یحیی بن حسین|ابوالحسین یحیى بن الحسین بن القاسم]] (245-298ق)، معروف به «[[هادی الی الحق، یحیی بن حسین|الهاديإلىالحق]]»، امام و مجتهد زیدیه، مؤسس مذهب هادویه است. این کتاب از کهنترین آثاری است که در آیین اسلام به مسئله «امامت» و سرآغاز پیدایش این «اصل» در امت رسولالله(ص) و آنچه که هنگام درگذشت پیامبر(ص) و سالهای پس از آن بر امامت گذشت، میپردازد. نویسنده پس از وصف افتراقی که در امت پیامبر افتاد، دوره خلافت ابوبکر و عمر تا تعیین شورای ششنفره از سوی او را کوتاه بررسی میکند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص67-16</ref>. | ||
* «تثبيت إمامة أميرالمؤمنين علي بن أبيطالب(ع)»: اثر [[ابن قاسم، یحیى بن حسین|یحیی بن حسین بن قاسم]] (245-298ق)، معروف به «الهاديإلىالحق» است. او با بهرهگیری از حدیث نبوی(ص): «عَلِيٌّ مِنِّي بِمَنزِلَةِ هَارُونَ مِن مُوسی إلّا أَنَّهُ لَا نَبِيَّ بَعدِي»، ادعا میکند که پیامبر(ص) این گفته را درباره علی، نه از روی اینکه همچون او دوستی نداشته است و یا به میل خود و یا از فرط دوست داشتنش گفته، بلکه بنا به دستور خداوندی بر زبان رانده است. دیگر اینکه قرآن نیز با آیه 17 سوره هود: «أَ فَمَنْ کانَ عَلى بَينَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ يتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ وَ مِنْ قَبْلِهِ كتابُ مُوسى إِماماً وَ رَحْمَةً أُولئِك يؤْمِنُونَ بِهِ»، سخن پیامبر(ص) را تصدیق میکند. همچنین آیه 10 سوره واقعه: «وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ»، مؤید آن گفتار است<ref>ر.ک: همان، ص74-69</ref>. | * «تثبيت إمامة أميرالمؤمنين علي بن أبيطالب(ع)»: اثر [[ابن قاسم، یحیى بن حسین|یحیی بن حسین بن قاسم]] (245-298ق)، معروف به «الهاديإلىالحق» است. او با بهرهگیری از حدیث نبوی(ص): «عَلِيٌّ مِنِّي بِمَنزِلَةِ هَارُونَ مِن مُوسی إلّا أَنَّهُ لَا نَبِيَّ بَعدِي»، ادعا میکند که پیامبر(ص) این گفته را درباره علی، نه از روی اینکه همچون او دوستی نداشته است و یا به میل خود و یا از فرط دوست داشتنش گفته، بلکه بنا به دستور خداوندی بر زبان رانده است. دیگر اینکه قرآن نیز با آیه 17 سوره هود: «أَ فَمَنْ کانَ عَلى بَينَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ يتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ وَ مِنْ قَبْلِهِ كتابُ مُوسى إِماماً وَ رَحْمَةً أُولئِك يؤْمِنُونَ بِهِ»، سخن پیامبر(ص) را تصدیق میکند. همچنین آیه 10 سوره واقعه: «وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ»، مؤید آن گفتار است<ref>ر.ک: همان، ص74-69</ref>. | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
* «[[رسالة في الرّد علی ابن تيمية]]»: نوشته [[حسن بن اسحاق بن المهدی]]، از نوادگان امام المنصور قاسم بن محمد بن علی (درگذشته 1160ق) است. او در این اثر، کتاب «منهاج السّنة» ابن تیمیه را، که نقدی تند بر کتاب «منهاج الكرامة في معرفة الإمامة» از ابن مطهر (علامه حلی) است، نقد میکند. | * «[[رسالة في الرّد علی ابن تيمية]]»: نوشته [[حسن بن اسحاق بن المهدی]]، از نوادگان امام المنصور قاسم بن محمد بن علی (درگذشته 1160ق) است. او در این اثر، کتاب «منهاج السّنة» ابن تیمیه را، که نقدی تند بر کتاب «منهاج الكرامة في معرفة الإمامة» از ابن مطهر (علامه حلی) است، نقد میکند. | ||
نویسنده، کتاب ابن تیمیه را به دریایی مواج تشبیه میکند که آب تلخ و گوارای آن باهم درآمیخته است و آن را دشتی وسیع میداند که راههایش درهم و فراوان | نویسنده، کتاب ابن تیمیه را به دریایی مواج تشبیه میکند که آب تلخ و گوارای آن باهم درآمیخته است و آن را دشتی وسیع میداند که راههایش درهم و فراوان بوده، راه حق از راه باطل در آن غیر قابل تشخیص است. نویسنده، در طرح مطالب، از صراط مستقیم دور افتاده است. اهل معرفت با دقت در این کتاب درمییابند که حق با باطل پوشانده شده است...<ref>ر.ک: همان، ص160-159</ref>. | ||
حسن بن اسحاق، رافضیان را گمراه میداند و ابن تیمیه را در نقدی که بر آنان نوشته است، میستاید، اما میگوید: چرا او زیدیه را در کنار رافضیان نهاده و هر دو فرقه را گمراه شمرده است؟<ref>ر.ک: همان، ص170-169</ref>. نقد دیگر او به ابن تیمیه درباره حرکت امام حسین(ع) است؛ بهگونهای که امام را باغی برمیشمرد! حسن بن اسحاق سپس بهتفصیل، دیدگاه ابن تیمیه را در تفسیر آیه «إنّما وليّكم اللَّه و رسوله و الّذين امنوا الّذين يقيمون الصّلاة و يؤتون الزّكاة و هم راكعون»، که در شأن امیرالمؤمنین(ع) است، به نقد میکشد<ref>ر.ک: همان، ص185-179</ref>. نقدهای دیگری نیز بر کلام ابن تیمیه مانند تشبیهی که او میان رافضیان و قوم یهود میکند، در کتاب دیده میشود. نویسنده در پایان، کتاب ابن تیمیه را منهای این مخاصمهها و جدلهای ناروا، اثری نفیس، مختصر و مفید برمیشمرد<ref>ر.ک: همان، ص191-186</ref>. | حسن بن اسحاق، رافضیان را گمراه میداند و ابن تیمیه را در نقدی که بر آنان نوشته است، میستاید، اما میگوید: چرا او زیدیه را در کنار رافضیان نهاده و هر دو فرقه را گمراه شمرده است؟<ref>ر.ک: همان، ص170-169</ref>. نقد دیگر او به ابن تیمیه درباره حرکت امام حسین(ع) است؛ بهگونهای که امام را باغی برمیشمرد! حسن بن اسحاق سپس بهتفصیل، دیدگاه ابن تیمیه را در تفسیر آیه «إنّما وليّكم اللَّه و رسوله و الّذين امنوا الّذين يقيمون الصّلاة و يؤتون الزّكاة و هم راكعون»، که در شأن امیرالمؤمنین(ع) است، به نقد میکشد<ref>ر.ک: همان، ص185-179</ref>. نقدهای دیگری نیز بر کلام ابن تیمیه مانند تشبیهی که او میان رافضیان و قوم یهود میکند، در کتاب دیده میشود. نویسنده در پایان، کتاب ابن تیمیه را منهای این مخاصمهها و جدلهای ناروا، اثری نفیس، مختصر و مفید برمیشمرد<ref>ر.ک: همان، ص191-186</ref>. | ||