الإعتصام بحبل الله المتين و حرمة التفرق في الدين، بما شرعه سبحانه و تعالی في کتابه الذکر المبين، و علی لسان رسوله محمد خاتم النبيين(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

[[منصور بالله، قاسم بن محمد|قاسم‌ بن‌ محمد]]، مباحث فقهی‌اش را با «احکام عبادات» در طهارت، صلات، جنائز، زکات و صیام پی ‌می‌گیرد. او کتابش را با بحثی در اعتصام به ریسمان الهی و پرهیز از تفرقه به‌منظور دین‌ورزی درست آغاز می‌کند. سپس، مباحثی را در اَخذ به حدیث، عقل و اجماع برای استنباط احکام ارائه می‌دهد<ref>ر.ک: مقدمه نویسنده، ج1، ص169-1</ref>‏. او نخست، دیدگاه‌های مذاهب اربعه اهل سنت را در علم حدیث و موقعیت صحابه پیامبر(ص) بررسی می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص66-10</ref>. ‏آنگاه، حجت آل محمد(ص) را، که در اینجا منظورش ائمه زیدیه‌اند، کتاب الله و سنت رسول خدا(ص) می‌انگارد و برای اثبات آن مباحثی را در آیه‎های «تطهیر اهل‌البیت»، «مودّت ذوی‌القربی»، «خیر البریه» و «اکمال دین» و نیز در احادیث نبوی(ص) که درباره منزلت و مناقب اهل‌بیت(ع) است، با بهره‌گیری از منابع فرَق اسلامی ارائه می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص161-66</ref>. ‏او در یک جمع‌بندی که از همه آیه‌های قرآنی و خبرهایی که در منابع زیدیه و نیز در برخی منابع مذاهب دیگر می‌کند، به وجوب تمسک به مذهب «آل محمد(ص)» می‌رسد و در این راه، از کسانی که بر او خورده می‌گیرند، باکی ندارد؛ چراکه آنان اخبارشان را از داعیان به دوزخ می‌گیرند؛ حتی متأسفانه، کسی مانند احمد بن حنبل، روایات بنی‌اسرائیل را روا می‌داند، اما مرویات شیعه را نمی‌پذیرد. بخاری و مسلم و ابوداود نیز چنینند<ref>ر.ک: همان، ص164-162</ref>‏.