عطاء بن ابی‌رباح: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابومحمد عطاء بن ابى‌رباح أسلم (سالم) بن صفوان''' (17 - 115ق) از خانواده‌اى نوبه‌اى است. او از برجسته‌ترين فقهاى مكه و از پارسايان واقعى به شمار مى‌رود. از اصحاب خاص [[ابن عباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]] و پرورش‌يافتگان مكتب اوست. هموست كه در مرض موت [[ابن عباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]] در طائف همراه با گروهى از بزرگان شاهد وصيت [[ابن عباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]] بود و حديث امامت و ولايت را - كه در شرح حال [[ابن عباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]] گذشت -  از وى نقل كرده است و اين بيانگر اوج محبت او نسبت به اهل بيت و سيرۀ تمامى پرورش‌يافتگان مكتب [[ابن عباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]] - صحابى آگاه ضمير و جليل‌القدر - است.  

[[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلكان]] دربارۀ او حكايتى كم‌نظير نقل كرده است: «از وكيع نقل شده است كه  [[ابوحنیفه، نعمان بن ثابت|ابوحنيفه نعمان بن ثابت]] برايم نقل كرد كه: در پنج باب از مناسك در مكه اشتباه كردم كه حجّام - سرتراش - آنها را به من ياد داد! به اين ترتيب كه مى‌خواستم سرم را بتراشم، به من گفت: تو عرب هستى‌؟ گفتم آرى؛ و من قبلا به او گفته بودم سرم را به چند مى‌تراشى‌؟ و او گفت: اين مورد شرط برنمى‌تابد. بنشين، و من - منحرف از قبله - نشستم. او به من اشاره كرد كه رو به قبله بنشينم. من خواستم سرم را از طرف چپ بتراشم. به من گفت: طرف راست سرت را بچرخان و من چنان كردم. او شروع به تراشيدن سرم كرد و من ساكت بودم. به من گفت: تكبير بگو. شروع به تكبير گفتن كردم تا اينكه بلند شدم بروم؛ گفت: كجا مى‌روى‌؟ گفتم به اقامتگاهم. گفت: دو ركعت نماز بگذار و آنگاه برو. با خود گفتم: اين گونه برخورد، شايستۀ امثال اين حجّام نيست مگر اينكه از دانشى برخوردار باشد؛ لذا پرسيدم: از كجا اين معلومات را به دست آورده‌اى كه به من دستور انجام آن را دادى‌؟ گفت: عطاء بن ابى‌رباح را ديدم كه به آنها عمل مى‌كرد». [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلكان]] اضافه مى‌كند: «او سياه چهره، داراى يك چشم، با بينى پهن و از ناحيۀ دست و پا فلج بود و در اواخر عمر بينايى خود را از دست داد. موهاى پيچيده و مجعد داشت. سليمان بن رفيع مى‌گويد: وارد مسجدالحرام شدم؛ ديدم مردم پيرامون مردى گرد آمده‌اند. سر كشيدم؛ عطاء بن ابى‌رباح را ديدم كه همچون كلاغى سياه نشسته بود». محمد بن عبداللّه مى‌گويد: «من مفتى‌اى بهتر از عطاء بن ابى‌رباح نديده‌ام. هرگز در مجلس درس او ياد خدا كم‌رنگ نشد. اگر صحبتى به ميان مى‌آمد يا چيزى از او مى‌پرسيدند، خوب جواب مى‌داد. او سكوت خود را طول مى‌داد و آنگاه كه به سخن مى‌آمد مردم گمان مى‌كردند در حالى است كه از ناحيۀ غيب به او كمك مى‌شود؟» از [[ابن جریح، عبدالملک بن عبدالعزیز|ابن جريج]] روايت شده است كه: «هرگاه عطاء مطلبى را نقل مى‌كرد مى‌گفتم: علم است يا رأى‌؟ اگر حديث مأثورى بود مى‌گفت: علم است. اگر نظر خودش بود مى‌گفت: رأى است». از سلمة بن كهيل نقل شده است كه: «من كسى را نديده‌ام كه به وسيلۀ اين علم (علم دين) در پى كسب رضاى خدا باشد مگر سه نفر: عطاء، مجاهد و طاووس». أوزاعى مى‌گويد: «عطاء روزى كه مرد؛ محبوب‌ترين فرد نزد مردم بود».  

عطاء در شمار اسناد قمى در تفسير آيۀ «فَهَلْ يَنْظُرُونَ إِلاَّ السّٰاعَةَ أَنْ تَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً فَقَدْ جٰاءَ أَشْرٰاطُهٰا» آمده است. مامقانى دربارۀ او سخنى آشفته دارد: «[[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] او را از اصحاب [[امام علی علیه‌السلام|اميرمؤمنان عليه‌السّلام]] دانسته است و مى‌گويد: مخلّط است (صحيح و ناصحيح را به هم مى‌آميزد). [[وحید بهبهانی، محمدباقر|وحيد بهبهانى]] از [[ابونعیم، احمد بن عبدالله|ابونعيم]] نقل مى‌كند كه او از راويان امام باقر عليه‌السّلام است». [[مامقانی، عبدالله|مامقانى]] مى‌گويد: «ظاهرا اين اشتباهى است كه از [[وحید بهبهانی، محمدباقر|وحيد بهبهانى]] صورت پذيرفته است. چه اينكه راوى امام باقر؛ عطاء بن سائب است كه از رؤساى عامه است. اما ابن ابى‌رباح غلام عبداللّه بن عباس است كه معلوم نيست امام باقر را ملاقات كرده باشد. محضر [[امام علی علیه‌السلام|اميرمؤمنان عليه‌السّلام]] را بدون شك درك كرده است، ولى فردى مخلّط است. از شيخين - ابوبكر و عمر - و دربارۀ آنان فراوان نقل كرده است». در بررسى اين سخنان لازم است دانسته شود كه ولادت عطاء بن ابى‌رباح در سال چهارم يا پنجم خلافت عمر بوده است. بنابراين چگونه مى‌تواند از شيخين روايت كرده باشد؟! در زمان وفات [[امام علی علیه‌السلام|اميرمؤمنان عليه‌السّلام]] نيز عمرش از 13 سال تجاوز نمى‌كرد. او پس از شهادت امام باقر عليه‌السّلام (114ق) به سال 115 درگذشت و كسى نگفته است كه عطاء غلام [[ابن عباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]] بوده است بلكه - بر حسب آنچه ذكر كرده‌اند - غلام بنى فهر بوده است. همچنين ذكر كرده‌اند: «كسى كه در واپسين سال‌هاى عمرش روايات صحيح و سقيم را به هم درآميخته، عطاء بن سائب است». در آينده خواهيم آورد كه او نيز از خواص است.  

دكتر [[شواخ]] مى‌گويد: «تفسير عطاء بن ابى رباح از جمله تفاسيرى است كه شفاها روايت شده است و طبرى در تفسير خود آن را از اين طريق نقل كرده است: قاسم بن حسن همدانى (متوفاى 272) از حسين مصيصى (متوفاى 226) از حجاج بن محمد مصيصى (متوفاى 206) از [[ابن جریح، عبدالملک بن عبدالعزیز|ابن جريج]] (متوفاى 150) از عطاء بن ابى‌رباح... نيز [[ثعلبی، احمد بن محمد|ثعلبى]] در كتاب «[[الكشف و البيان المعروف تفسير الثعلبي|الكشف و البيان]]» از آن استفاده كرده است»<ref>معرفت، محمدهادی، ج1، ص329-333</ref>.

معرفت، محمدهادی، تفسیر و مفسران، قم، موسسه فرهنگی انتشاراتی التمهید، چاپ یکم، 1379-1380ش.