دیوان غزلیات سیدی محمد جمال‌الدین عرفی شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR155122J1.jpg | عنوان = دیوان غزلیات سیدی محمد جمال الدین عرفی شیرازی | عنوان‌های دیگر = (مطابق نسخه‌های محمد قاسم سراجای اصفهانی و ناظم تبریزی) دیوان عرفی شیرازی ، کلیات عرفی شیرازی | پدیدآورندگان | پدیدآوران = عرفی ش...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پدیدآورندگان | | پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[عرفی | [[عرفی شیرازی، جمال‌الدین محمد]] (نويسنده) | ||
[[انصاری، محمد ولي الحق]] (مصحح) | [[انصاری، محمد ولي الحق]] (مصحح) | ||
|زبان | |زبان | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان غزلیات سیدی محمد جمال‌الدین عرفی شیرازی'''، مجموعه غزلیات محمد بن خواجه زین‌الدین علی بن جمال‌الدین | '''دیوان غزلیات سیدی محمد جمال‌الدین عرفی شیرازی'''، مجموعه غزلیات [[عرفی شیرازی، جمال‌الدین محمد|محمد بن خواجه زین‌الدین علی بن جمال‌الدین شیرازی]]، مقلب به جمال‌الدین و متخلص به عرفی (963-999ق)، مطابق با نسخه‌های محمدقاسم سراجای اصفهانی و ناظم تبریزی است که به کوشش [[انصاری، محمد ولي الحق|محمد ولی‌الحق انصاری ایوبی]]، منتشر شده است. | ||
عرفی را مخترع طرز تازه که به سبک هندی معروف است و مورد تقلید شاعران بعد او قرار گرفت، می‌دانند. هرچند وی با مرگ ناهنگام روبه‌رو شد، ولی در مدت بسیار کوتاه از زندگانی خود، آن‌قدر جوهرهای ادبی را به نمایش گذاشت که تقریبا چشم همه نویسندگان و نقادان معاصر را خیره کرد و میان بزرگ‌ترین قصیده‌گویان و اعلی‌ترین غزل‌سرایان که تاکنون در زبان فارسی شعر سروده‌اند، جای خود برگزید. اما مرگ ناگهانی در عین جوانی، او را فرصت نداد که آن جوهرهای ادبی را در سلک کلیات درآورد و این کار را برای دیگران گذاشت. این بود که تکمیل و تدوین کلیات او که توسط دیگران به عمل آمده، باعث شد که درباره درستی و صحت اشعار او، اختلافی روی دهد<ref>ر.ک: مقدمه، ص29</ref>. | [[عرفی شیرازی، جمال‌الدین محمد|عرفی]] را مخترع طرز تازه که به سبک هندی معروف است و مورد تقلید شاعران بعد او قرار گرفت، می‌دانند. هرچند وی با مرگ ناهنگام روبه‌رو شد، ولی در مدت بسیار کوتاه از زندگانی خود، آن‌قدر جوهرهای ادبی را به نمایش گذاشت که تقریبا چشم همه نویسندگان و نقادان معاصر را خیره کرد و میان بزرگ‌ترین قصیده‌گویان و اعلی‌ترین غزل‌سرایان که تاکنون در زبان فارسی شعر سروده‌اند، جای خود برگزید. اما مرگ ناگهانی در عین جوانی، او را فرصت نداد که آن جوهرهای ادبی را در سلک کلیات درآورد و این کار را برای دیگران گذاشت. این بود که تکمیل و تدوین کلیات او که توسط دیگران به عمل آمده، باعث شد که درباره درستی و صحت اشعار او، اختلافی روی دهد<ref>ر.ک: مقدمه، ص29</ref>. | ||
از رباعی که عرفی خودش گفته و بسیاری از نویسندگان آن را در تذکره‌های خود نقل کرده‌اند و هم در دیوانش یافت می‌شود، برمی‌آید که در سال 996ق، شاعر مزبور، دیوانی مشتمل بر 26 قصیده، 270 غزل، 720 شعر قطعه و رباعی، گردآوری کرده و آن را «دیوان اول» نام گذاشته است، اما تعداد درست اشعاری که در این دیوان جا داشت، معلوم نیست<ref>ر.ک: همان، ص29-30</ref>. | از رباعی که [[عرفی شیرازی، جمال‌الدین محمد|عرفی]] خودش گفته و بسیاری از نویسندگان آن را در تذکره‌های خود نقل کرده‌اند و هم در دیوانش یافت می‌شود، برمی‌آید که در سال 996ق، شاعر مزبور، دیوانی مشتمل بر 26 قصیده، 270 غزل، 720 شعر قطعه و رباعی، گردآوری کرده و آن را «دیوان اول» نام گذاشته است، اما تعداد درست اشعاری که در این دیوان جا داشت، معلوم نیست<ref>ر.ک: همان، ص29-30</ref>. | ||
مثل برخی از جنبه‌های زندگانی عرفی، ترتیب و تدوین دیوانش نیز یکی از موضوعات مورد نزاع بوده است و عبدالنبی فخرالزمانی، ناظم تبریزی و عبدالباقی نهاوندی، نظرات گوناگون در مورد آن اظهار کرده‌اند. فخرالزمانی می‌گوید که عرفی هیچ‌یک از دیوان‌ها را در زندگانی خود گردآوری نکرده و پس از درگذشت او، یکی از دوستانش دیوانی مشتمل بر دوازده‌هزاروپانصد شعر گرد آورده است، اما ناظم تبریزی، با عقیده او موافقت نمی‌کند<ref>ر.ک: همان، ص31</ref> و نهاوندی نیز نظرات مختلفی اظهار می‌کند که با بیانات هر دو، هماهنگی ندارد<ref>ر.ک: همان، ص32</ref>. | مثل برخی از جنبه‌های زندگانی عرفی، ترتیب و تدوین دیوانش نیز یکی از موضوعات مورد نزاع بوده است و عبدالنبی فخرالزمانی، ناظم تبریزی و عبدالباقی نهاوندی، نظرات گوناگون در مورد آن اظهار کرده‌اند. فخرالزمانی می‌گوید که عرفی هیچ‌یک از دیوان‌ها را در زندگانی خود گردآوری نکرده و پس از درگذشت او، یکی از دوستانش دیوانی مشتمل بر دوازده‌هزاروپانصد شعر گرد آورده است، اما ناظم تبریزی، با عقیده او موافقت نمی‌کند<ref>ر.ک: همان، ص31</ref> و نهاوندی نیز نظرات مختلفی اظهار می‌کند که با بیانات هر دو، هماهنگی ندارد<ref>ر.ک: همان، ص32</ref>. | ||
پس از بررسی و تحقیق در سخنان این سه تن، محقق کتاب در مقدمه، چنین نتیجه گرفته است که دیوان حاضر که سراجا آن را ترتیب داده است، دیوانی مستند و دارای اشعار واقعی عرفی است<ref>ر.ک: همان، ص48</ref>. | پس از بررسی و تحقیق در سخنان این سه تن، محقق کتاب در مقدمه، چنین نتیجه گرفته است که دیوان حاضر که سراجا آن را ترتیب داده است، دیوانی مستند و دارای اشعار واقعی [[عرفی شیرازی، جمال‌الدین محمد|عرفی]] است<ref>ر.ک: همان، ص48</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، زبان و ادبیات]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | ||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 آذر 1403]] | |||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1403 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1403 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1403 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1403 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۰
| دیوان غزلیات سیدی محمد جمال الدین عرفی شیرازی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | عرفی شیرازی، جمال‌الدین محمد (نويسنده) انصاری، محمد ولي الحق (مصحح) |
| عنوان‌های دیگر | (مطابق نسخه‌های محمد قاسم سراجای اصفهانی و ناظم تبریزی) دیوان عرفی شیرازی ، کلیات عرفی شیرازی |
| سال نشر | 1378ش - 1999م |
| چاپ | 1 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 10ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 1378 9د 6301 PIR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان غزلیات سیدی محمد جمال‌الدین عرفی شیرازی، مجموعه غزلیات محمد بن خواجه زین‌الدین علی بن جمال‌الدین شیرازی، مقلب به جمال‌الدین و متخلص به عرفی (963-999ق)، مطابق با نسخه‌های محمدقاسم سراجای اصفهانی و ناظم تبریزی است که به کوشش محمد ولی‌الحق انصاری ایوبی، منتشر شده است.
عرفی را مخترع طرز تازه که به سبک هندی معروف است و مورد تقلید شاعران بعد او قرار گرفت، می‌دانند. هرچند وی با مرگ ناهنگام روبه‌رو شد، ولی در مدت بسیار کوتاه از زندگانی خود، آن‌قدر جوهرهای ادبی را به نمایش گذاشت که تقریبا چشم همه نویسندگان و نقادان معاصر را خیره کرد و میان بزرگ‌ترین قصیده‌گویان و اعلی‌ترین غزل‌سرایان که تاکنون در زبان فارسی شعر سروده‌اند، جای خود برگزید. اما مرگ ناگهانی در عین جوانی، او را فرصت نداد که آن جوهرهای ادبی را در سلک کلیات درآورد و این کار را برای دیگران گذاشت. این بود که تکمیل و تدوین کلیات او که توسط دیگران به عمل آمده، باعث شد که درباره درستی و صحت اشعار او، اختلافی روی دهد[۱].
از رباعی که عرفی خودش گفته و بسیاری از نویسندگان آن را در تذکره‌های خود نقل کرده‌اند و هم در دیوانش یافت می‌شود، برمی‌آید که در سال 996ق، شاعر مزبور، دیوانی مشتمل بر 26 قصیده، 270 غزل، 720 شعر قطعه و رباعی، گردآوری کرده و آن را «دیوان اول» نام گذاشته است، اما تعداد درست اشعاری که در این دیوان جا داشت، معلوم نیست[۲].
مثل برخی از جنبه‌های زندگانی عرفی، ترتیب و تدوین دیوانش نیز یکی از موضوعات مورد نزاع بوده است و عبدالنبی فخرالزمانی، ناظم تبریزی و عبدالباقی نهاوندی، نظرات گوناگون در مورد آن اظهار کرده‌اند. فخرالزمانی می‌گوید که عرفی هیچ‌یک از دیوان‌ها را در زندگانی خود گردآوری نکرده و پس از درگذشت او، یکی از دوستانش دیوانی مشتمل بر دوازده‌هزاروپانصد شعر گرد آورده است، اما ناظم تبریزی، با عقیده او موافقت نمی‌کند[۳] و نهاوندی نیز نظرات مختلفی اظهار می‌کند که با بیانات هر دو، هماهنگی ندارد[۴].
پس از بررسی و تحقیق در سخنان این سه تن، محقق کتاب در مقدمه، چنین نتیجه گرفته است که دیوان حاضر که سراجا آن را ترتیب داده است، دیوانی مستند و دارای اشعار واقعی عرفی است[۵].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.