بیهقی، احمد بن حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class='wikiInfo'>

! نام!! data-type='authorName'|بیهقی، احمد بن حسین

|data-type='authorOtherNames'| ابوبکر بیهقی

|data-type='authorfatherName'|حسین

|data-type='authorbirthDate'|384

|data-type='authorBirthPlace'|خسروجرد

|data-type='authorDeathDate'|458 ق

|data-type='authorTeachers'|ابوالفتح ناصر بن حسین عمرى؛ ابوالقاسم فورانى؛ [[سلمی، محمد بن حسین |أبو عبدالرحمان سلمى]]؛ [[خرگوشی، عبدالملک بن محمد|عبدالملك بن أبى عثمان خركوشى نيشابورى]]  

|data-type='authorWritings'|[[دلائل النبوة و معرفة أحوال صاحب الشریعة]]؛ [[إستدراكات البعث و النشور]]  

|-class='articleCode'

|data-type='authorCode'|AUTHORCODE01500AUTHORCODE

 

بيهقى براى فراگيرى علوم و حديث به شهرهاى متعددى در خراسان، عراق، حجاز و جبال سفر كرد<ref>على بيهقى؛ذهبى، 1388-1390، همانجاها؛ سبک ى، ج 4، ص8</ref> و از اساتيد بسيارى علم آموخت. شمار شيوخ و اساتيد وى را افزون از صد تن دانسته‌اند كه همگى از بزرگان قرن چهارم و نيمۀ اول قرن پنجم بودند. فقه را از ابوالفتح ناصر بن حسین عمرى (متوفى 444) و ابوالقاسم فورانى، كه خود شاگرد بيهقى در علم حديث بود، فراگرفت<ref>[[صفدی، خلیل بن ایبک|صفدى]]، همانجا؛ سبک ى، ج 4، ص9؛ على بيهقى، ص184</ref>.  

به نوشتۀ [[اسنوی، عبدالرحیم بن حسن|اسنوى]]<ref>همانجا</ref>، بيهقى در پايان سفرهاى علمى خود به خسروجرد رفت و اولين اثرش را در 406 نگاشت<ref>قس ذهبى، 1406، ج 18، ص165</ref>. سپس در 441، براى نشر علم به نيشابور دعوت شد و به املاى كتاب معرفة السنن و الآثار خود پرداخت و سرانجام در 458 در اين شهر درگذشت<ref>سبک ى، ج 4، ص9، 11، [[سمعانی، عبدالکریم بن محمد |سمعانى]]؛[[صفدی، خلیل بن ایبک|صفدى]]، همانجاها؛[[ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر|ابن كثير]]، ج 12، ص94؛ذهبى 1388-1390، ج 3، ص1134؛ قس ياقوت حموى، همانجا، كه تاريخ فوت او را 454 نوشته است</ref>. بيهقى شاگردان زيادى داشته است كه برخى از آنها عبارتند از: ابوعلى انصارى؛ نوۀ او ابوالحسن عبيدالله بن محمد بن احمد؛ ابوعبدالله فزارى؛ ابوالقاسم شحامى؛ ابوالمعالى محمد بن اسماعيل فارسی؛ عبدالمنعم قشيرى؛و پسر بزرگ بيهقى، اسماعيل كه مؤلف تاريخ بيهق (على بيهقى) از او حديث شنيده است<ref>[[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلّكان]]، ج 1، ص76؛ذهبى، 1388-1390، ج 3، ص1135؛همو، 1406، ج 18، ص169؛ على بيهقى، ص184</ref>. [[سمعانی، عبدالکریم بن محمد |سمعانى]] از جمله افرادى است كه ده نفر از شاگردان بيهقى را ديده و از آنها حديث شنيده است<ref>همانجا</ref>. برخى اسناد روايى ذهبى (متوفى 748) نيز به بيهقى منتهى مى‌شود<ref>ذهبى، 1388-1390، ج 3، ص1134؛ براى آگاهى از تأثير آثار بيهقى در نوشته‌هاى بعد از وى نهایة الارب نويرى؛طبقات الشافعيه سبک ى؛ السيرة النبوية [[ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر|ابن كثير]]؛ الروضة رافعى؛صبح الاعشى قلقشندى؛ مفتاح السعادة طاشكوپرى زاده؛ تاريخ ابن‌وردى؛ ابجد العلوم قنّوجى</ref>.

بيهقى در عين وسعت دايرۀ حديث شناسى از برخى آثار برجستۀ اهل سنت مانند [[المجتبی من السنن (المشهور بسنن النسائی)|سنن نسائى]]، [[ابن ماجه، محمد بن یزید|ابن ماجه]] و ترمذى بى بهره بوده، اگر چه از سنن أبى داوود، با اسناد عالى مطلع بوده است<ref>ذهبى، 1406، ج 18، ص165؛ سبک ى، ج 4، ص9</ref>.

بدين جهت [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلّكان]]<ref>همانجا</ref> و سبکى<ref>ج 4، ص10</ref> به نقل از ذهبى، وى را اولين گردآورندۀ آثار شافعى مى‌دانند و شايد منظور اين بوده كه هيچكس قبل از بيهقى، آثار شافعى را در يك مجموعۀ عظيم جمع نكرده است.

#معرفة السنن و الآثار. از منابع فقه تطبيقى است كه به گفتۀ سبکى<ref>ج 4، ص9</ref>، هيچ فقيه شافعى از آن بى‌نياز نيست.

#المبسوط. اين كتاب-كه از بزرگترين و گسترده‌ترين آثار بيهقى است-شامل اقوال شافعى است<ref>سبک ى، همانجا؛ حاجى خليفه، ج 2، ستون 1582</ref>. پيش از بيهقى افرادى چون بويطى، از شاگردان شافعى، سخنان شافعى را جمع‌آورى كرده‌اند<ref>سزگين، ج 1، جزء 3، ص184، 191-192؛غزالى، ج 2، ص279-280</ref>، اما بيهقى كارى گسترده‌تر در اين كتاب انجام داده است. [[سمعانی، عبدالکریم بن محمد |سمعانى]]<ref>ج 1، ص438</ref>، ضمن تأييد كوشش بيهقى در جمع آوردن آثار شافعى، نام آن را المبسوط ذكر مى‌كند.

#:بعضى منابع، از اين نوشته، به دليل محتواى آن، به نام نصوص الشافعى ياد كرده‌اند<ref>[[ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر|ابن كثير]]، ج 12، ص94؛ذهبى، 1406، ج 18، ص166؛همو، 1388-1390، ج 3، ص1133؛ [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلّكان]]، همانجا؛ حاجى خليفه، ج 2، ستون 1957</ref>.

#دلائل النبوّة و معرفة احوال صاحب الشريعة. در سيرۀ نبوى و زندگانى نياكان نبى اكرم صلى‌اللّه‌عليه‌وآله‌و‌سلّم و اخلاق و معجزات و بشارات به ظهور آن حضرت است. بيهقى در اين كتاب معجزات و خوارق عاداتى را نقل مى‌كند كه بسيارى معتبر و برخى ضعيف و قابل خدشه‌اند. مورخان و سيره‌نويسان پس از بيهقى، اين كتاب را مرجعى استوار و معتبر براى خود دانسته‌اند و به همين دليل اسناد قبل از او را حذف كرده و سخن وى را موثق دانسته‌اند<ref>همو، 1361 ش، مقدمۀ مهدوى دامغانى، ج 1، ص20</ref>. براى نمونه، [[ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر|ابن كثير]] در [[البداية و النهایة (دارالفکر)|البداية و النهایة]]، و [[سيوطى]] در الخصائص الكبرى از آن نقل كرده‌اند<ref>همو، 1401، مقدمۀ كاتب، همانجا</ref> خركوشى، نيز كتابى به نام دلايل النبوة داشته است<ref>ابن عماد، ج 3، ص184</ref>.

#احكام القرآن. بيهقى سخنان شافعى در بيان معانى قرآن را در اين اثر گردآورده است. اين كتاب همانند [[أحكام القرآن (جصاص)|احكام القرآن احمد بن على رازى جصّاص]] است و سبکى<ref>ج 2، ص97</ref> آن را از آثار بديع بيهقى دانسته است. احكام القرآن در مصر به چاپ رسيده است<ref>احمد بيهقى، 1408 ب، مقدمۀ عامر احمد حيدر، ص43؛همو، 1408 الف، مقدمۀ ابيانى، ص7</ref>.

#خلافيّات. بيهقى در اين اثر مسائل مورد اختلاف ميان فقه شافعى و حنفى را بررسى كرده است<ref>همو، 1361 ش، مقدمۀ مهدوى دامغانى، ج 1، ص19</ref>. اين كتاب را از آثار برجسته، ابتكارى، و بى نظير بيهقى دانسته‌اند<ref>يافعى، ج 3، ص63؛[[صفدی، خلیل بن ایبک|صفدى]]، ج 6، ص354؛ سبک ى، ج 4، ص9</ref>.

[[ابن اثیر، علی بن محمد|ابن اثير]]، [[الكامل في التاريخ]]، بيروت 1385-1965/1386-1966؛ [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلّكان]]، وفيات الاعيان، چاپ [[عباس، احسان|احسان عباس]]، بيروت[بى‌تا. ]؛ [[ابن عساکر، علی بن حسن|ابن عساكر]]، تبيين كذب المفترى فيما نسب الى الامام ابى الحسن الاشعرى، بيروت 1984/1404؛ ابن عماد، شذرات الذّهب في اخبار من ذهب، بيروت 1979/1399؛[[ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر|ابن كثير]]، [[البداية و النهایة (دارالفکر)|البداية و النهایة]]، بيروت 1990/1411؛ عبدالرحيم بن حسن اسنوى، طبقات الشافعية، چاپ كمال يوسف حوت، بيروت 1987/1407؛ محسن امين، اعيان الشيعة، چاپ حسن امين، بيروت 1983/1403، احمد بن حسین بيهقى، الاعتقاد و الهداية الى سبيل الرشاد على مذهب السلف و اصحاب الحديث، چاپ احمد عصام كاتب، بيروت 1981/1401؛همو، دلائل النبوة، ترجمۀ [[مهدوی دامغانی، محمود|محمود مهدوى دامغانى]]، تهران 1361 ش؛همو، كتاب البعث و النشور، چاپ محمد سعيد ابيانى، بيروت 1408 الف؛همو، كتاب الزهد الكبير، چاپ عامر احمد حيدر، بيروت 1408 ب؛[[بیهقی، علی بن زید|على بن زيد بيهقى]]، تاريخ بيهقى، چاپ [[بهمنیار، احمد|احمد بهمنيار]]، تهران 1345 ش، چاپ افست تهران 1361 ش؛ مصطفى بن عبداللّه حاجى خليفه، [[كشف الظنون عن أسامي الكتب و الفنون|كشف الظنون]]، بيروت 1990/1410؛ محمدباقربن زين‌العابدين خوانسارى، [[روضات الجنات في أحوال العلماء و السادات|روضات الجنات]] في احوال العلماء و السادات، چاپ اسد اللّه اسماعيليان، قم 1390-1392؛ محمد بن احمد ذهبى، سير اعلام النبلاء، ج 18، چاپ شعيب ارنؤوط و محمد نعيم عرقسوسى، بيروت 1986/1406؛همو، كتاب تذكرة الحفاظ، حيدر آباد دكن 1388-1968/1390-1970؛ خير‌الدين زركلى، الاعلام، بيروت 1986؛ عبدالوهاب بن على سبک ى، طبقات الشافعية الكبرى، چاپ محمود محمد طناحى و عبدالفتاح محمد حلو، قاهره 1964-1967؛ یوسف اليان سركيس، معجم المطبوعات العربية و المعربة، قاهره 1928/1346، چاپ افست قم 1410؛[[سزگین، فؤاد|فؤاد سزگين]]، تاريخ التراث العربى، ج 1، جزء 3، نقله الى العربية محمود فهمى حجازى، رياض 1983/1403؛ عبدالكريم بن محمد [[سمعانی، عبدالکریم بن محمد |سمعانى]]، الانساب، چاپ عبداللّه عمر بارودى، بيروت 1988/1408؛ ابراهیم بن محمد صريفينى، تاريخ نيسابور: المنتخب من السياق، چاپ [[محمودی، محمدکاظم|محمد كاظم محمودى]]، قم 1362 ش؛ خليل بن ايبك [[صفدی، خلیل بن ایبک|صفدى]]، كتاب الوافى بالوفيات، چاپ س. ددرينگ، و يسبادن 1972/1392؛ محمد بن محمد غزالى، [[احياء علوم‌الدين]]، بيروت 1417؛ محمد بن جعفر كتانى، الرسالة المستطرفة، كراچى 1960/1379؛ عبداللّه بن اسعد يافعى، مرآة الجنان و عبرة اليقظان، بيروت 1997/1417؛ یاقوت حموى، [[معجم البلدان]]، چاپ فردیناند و وستنفلد، لايپزيگ 1866-1873، چاپ افست تهران 1965.

ترجمۀ [[بیهقی، احمد بن حسین|ابوبكر بيهقى]] (صاحب دلائل النبوة) از دانشنامۀ جهان اسلام ج 5

[[کتاب السنن الصغیر]]