۱۱۱٬۸۳۴
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'مروزی، عبدالله بن مبارک' به 'ابن مبارک، عبدالله بن مبارک'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'مسند (ابهام زدایی)' به 'مسند (ابهام‌زدایی)') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'مروزی، عبدالله بن مبارک' به 'ابن مبارک، عبدالله بن مبارک') |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
| عنوان‌های دیگر = | | عنوان‌های دیگر = | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[ | [[ابن مبارک، عبدالله بن مبارک]] (نويسنده) | ||
[[سامرائي، صبحي]] (محقق) | [[سامرائي، صبحي]] (محقق) | ||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
{{کاربردهای دیگر|مسند (ابهام‌زدایی)}} | {{کاربردهای دیگر|مسند (ابهام‌زدایی)}} | ||
'''مسند الإمام عبدالله بن المبارك'''، اثر [[ | '''مسند الإمام عبدالله بن المبارك'''، اثر [[ابن مبارک، عبدالله بن مبارک|عبدالله بن مبارک]] (متوفی 181ق)، کتابی است یک‌جلدی به زبان عربی با موضوع احادیث اسلامی. این کتاب از کتاب‌های حدیثی مهم اهل سنت و از مصنفات قرن دوم هجری است. [[سامرائي، صبحي|صبحی بدری سامرایی]] مسئولیت پژوهش آن را برعهده گرفته است. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
==گزارش محتوا== | ==گزارش محتوا== | ||
کتاب مسند امام اهل تسنن و حافظ ثقه [[ | کتاب مسند امام اهل تسنن و حافظ ثقه [[ابن مبارک، عبدالله بن مبارک|عبدالله بن مبارک]]، از کتاب‌های حدیثی مهم اهل سنت است. به دو دلیل: یکی اینکه این اثر از یکی از علمای بزرگ مسلمان است و دوم اینکه از مصنفات قرن دوم است یعنی از مصنفات حلقه‌ای از حلقات تدوین متصل است که از زمان رسول خدا(ص) آغاز شد؛ یعنی از زمان اذن آن حضرت(ص) به کتابت برای برخی اصحابشان شروع شد. در آن زمان کتاب‌هایی مانند صحیفه عبدالله بن عمرو بن عاص و صحیفه امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع) و صحیفه سمرة بن جندب و ابوهریره و انس و ابی بن کعب و جابر بن عبدالله و ابوهند داری و جریر بن عبدالله و زید بن ثابت و دیگران از صحابه نوشته شد. سپس تدوین در عهد تابعین آغاز شد که از نوشته‌های در آن زمان می‌توان به کتابت همام بن منبه از صحیفه ابوهریره اشاره کرد. همچنین آثار عروة بن زبیر (متوفی 93ق) و مجاهد بن جبر (102ق) و سعید بن جبیر (95ق) و ابوعالیه ریاحی (90ق) و عبیده سلمانی (73ق) و عبدالله بن ابی‌قتاده (99ق) و شعبی (103ق) و طاوس بن کیسان (100ق) و قاسم بن محمد بن ابی‌بکر (105ق) و جمیل بن زید طائی از ابن عمر و ابراهیم بن عثمان بن عفان و ابوقلابه و ابی‌سلمه بن عبدالرحمن و دیگران. البته که تدوین این آثار نظم خاص و باب بندی نداشت.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، صفحات أ و ب</ref> | ||
سپس تدوین کتاب‌ها استمرار یافت تا به تدوین منظم جوامع رسید؛ مانند جامع معمر بن راشد (متوفی سال 150ق) و جامع سفیان ثوری (متوفی 160ق) و تصنیفاتی مانند مصنف حماد بن سلمه (متوفی 167ق) و [[المصنف|مصنف عبدالرزاق]] و [[ابن ابی‌شیبه، عبدالله بن محمد|ابن ابی‌شیبه]] و همچنین کتاب‌های سنن مانند سنن عبدالملک بن جریج (متوفی 150ق) و سنن محمد بن صباح دولابی (متوفی 227ق) و سعید بن منصور و سنن اربعه و کتاب‌های صحاح مانند صحیحین [[صحيح مسلم|مسلم]] و [[صحيح البخاري|بخاری]] و صحیح ابن خزیمه و مسانیدی مانند مسند اسحاق بن راهویه (متوفی 238ق) و مسند حمیدی و عبدبن حمید و... را هم در این دوران در زمره آثار نظمیافته مشاهده می‌کنیم.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، صفحه ب</ref> | سپس تدوین کتاب‌ها استمرار یافت تا به تدوین منظم جوامع رسید؛ مانند جامع معمر بن راشد (متوفی سال 150ق) و جامع سفیان ثوری (متوفی 160ق) و تصنیفاتی مانند مصنف حماد بن سلمه (متوفی 167ق) و [[المصنف|مصنف عبدالرزاق]] و [[ابن ابی‌شیبه، عبدالله بن محمد|ابن ابی‌شیبه]] و همچنین کتاب‌های سنن مانند سنن عبدالملک بن جریج (متوفی 150ق) و سنن محمد بن صباح دولابی (متوفی 227ق) و سعید بن منصور و سنن اربعه و کتاب‌های صحاح مانند صحیحین [[صحيح مسلم|مسلم]] و [[صحيح البخاري|بخاری]] و صحیح ابن خزیمه و مسانیدی مانند مسند اسحاق بن راهویه (متوفی 238ق) و مسند حمیدی و عبدبن حمید و... را هم در این دوران در زمره آثار نظمیافته مشاهده می‌کنیم.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، صفحه ب</ref> | ||
شیوه محدثین بر این بوده که یا به طریقه مسند کتاب بنویسند (که منظور از آن کتابی است که احادیثش بر اساس اسماء صحابه مرتبند) مانند [[مسند الإمام أحمد بن حنبل|مسند احمد]] و مسند حمیدی و مسند عبدبن حمید و بزار و ابویعلی و... و یا به طریقه مواضیع مانند جوامع مانند جامع معمر بن راشد و مصنف عبدالرزاق و مصنف ابن ابی‌شیبه و کتاب‌های صحاح و سنن. مسند [[ | شیوه محدثین بر این بوده که یا به طریقه مسند کتاب بنویسند (که منظور از آن کتابی است که احادیثش بر اساس اسماء صحابه مرتبند) مانند [[مسند الإمام أحمد بن حنبل|مسند احمد]] و مسند حمیدی و مسند عبدبن حمید و بزار و ابویعلی و... و یا به طریقه مواضیع مانند جوامع مانند جامع معمر بن راشد و مصنف عبدالرزاق و مصنف ابن ابی‌شیبه و کتاب‌های صحاح و سنن. مسند [[ابن مبارک، عبدالله بن مبارک|عبدالله بن مبارک]] بر اساس ابواب مرتب شده است و در واقع کتابی در سنن است و مَجازاً به آن مسند می‌گوییم یعنی ازاین‌رو که احادیثش مسند هستند به آن مسند گفته‌اند وگرنه به شیوه دوم نوشته شده است. ازاین‌رو تراجم‌نویسان در هنگام ذکر [[ابن مبارک، عبدالله بن مبارک|عبدالله بن مبارک]] این کتاب را السنن فی الفقه نامیده‌اند.<ref>ر.ک: همان، صفحه ظ-ع</ref> | ||
در یکی از روایات کتاب می‌خوانیم: «اخبرنا جدی نا حبّان انا عبدالله عن المثنی بن الصباح عن عمرو بن شعیب عن ابیه عن جده انهم ذکروا عند رسول‌الله(ص) رجلا فقالوا: لا یَأکل حتی یُطعم و لا یَرحل حتی یُرحل له، فقال النبی(ص) اغتبتموه. فقالوا: انما حدثنا ما فیه. قال: فحسبک اذا ذکرت اخاک بما فیه.» در این روایت از عمرو بن شعیب نقل شده که پدرش از جدش شنیده که نزد پیامبر خدا(ص) درباره مردی صحبت می‌کرده‌اند و گفته شده که فلانی تا وقتی‌که طعام به او ندهی غذا نمی‌خورد و تا وقتی‌که راه نبریش راه نمی‌رود [کنایه از تنبلی شخص]. پیامبر(ص) با شنیدن این سخن به آنان فرمود: غیبتش را کردید. آنان گفتند: ما فقط چیزی را گفتیم که در او هست [یعنی سخنمان دروغ نبود]. حضرت فرمودند: همین مقدار در غیبت کفایت می‌کند که پشت سر برادرت چیزی را بگویی که در او هست [و او از ذکر آن راضی نباشد].<ref>ر[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/42050/1/4.ک: متن کتاب، ص4] </ref> | در یکی از روایات کتاب می‌خوانیم: «اخبرنا جدی نا حبّان انا عبدالله عن المثنی بن الصباح عن عمرو بن شعیب عن ابیه عن جده انهم ذکروا عند رسول‌الله(ص) رجلا فقالوا: لا یَأکل حتی یُطعم و لا یَرحل حتی یُرحل له، فقال النبی(ص) اغتبتموه. فقالوا: انما حدثنا ما فیه. قال: فحسبک اذا ذکرت اخاک بما فیه.» در این روایت از عمرو بن شعیب نقل شده که پدرش از جدش شنیده که نزد پیامبر خدا(ص) درباره مردی صحبت می‌کرده‌اند و گفته شده که فلانی تا وقتی‌که طعام به او ندهی غذا نمی‌خورد و تا وقتی‌که راه نبریش راه نمی‌رود [کنایه از تنبلی شخص]. پیامبر(ص) با شنیدن این سخن به آنان فرمود: غیبتش را کردید. آنان گفتند: ما فقط چیزی را گفتیم که در او هست [یعنی سخنمان دروغ نبود]. حضرت فرمودند: همین مقدار در غیبت کفایت می‌کند که پشت سر برادرت چیزی را بگویی که در او هست [و او از ذکر آن راضی نباشد].<ref>ر[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/42050/1/4.ک: متن کتاب، ص4] </ref> | ||