شعرانی، حسین بن عبدالوهاب: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
</div> | </div> | ||
'''حسین بن عبدالوهاب شعرانی''' از علما و محدثان قرن پنجم هجرى که تا قرن دوازدهم | '''حسین بن عبدالوهاب شعرانی''' از علما و محدثان قرن پنجم هجرى که تا قرن دوازدهم نام او در کتب رجالی دیده نمیشود، صاحب کتاب [[عیون المعجزات]] | ||
== جایگاه شخصیتشناسی == | == جایگاه شخصیتشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۲۲
| نام | شعرانی، حسین بن عبدالوهاب |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | عبدالوهاب |
| متولد | قرن پنجم ق |
| محل تولد | |
| رحلت | |
| اساتید | على بن محمد مصرى
احمد بن زيد ابوالحسين بن احمد ابوعبدالله كازرونى ابوالغنائم سروى |
| برخی آثار | عیون المعجزات |
| کد مؤلف | AUTHORCODE01393AUTHORCODE |
حسین بن عبدالوهاب شعرانی از علما و محدثان قرن پنجم هجرى که تا قرن دوازدهم نام او در کتب رجالی دیده نمیشود، صاحب کتاب عیون المعجزات
جایگاه شخصیتشناسی
افندى در رياض العلماء از وى ياد كرده و او را به عنوان عالمى جليل و آگاه به اخبار و ناقد حديث و همچنين فقيه و شاعر ستوده و و از معاصران سید مرتضی، سید رضی و شیخ طوسی معرفی میکند.
البته در قرون اولیه از وى در فهرستها و كتب رجال ياد نشده و شهرت نداشته است. گویا اولین كسى كه از وى ياد كرده افندى در قرن دوازدهم است.
از این رو به نظر برخى وى شخصيتى مجهول به شمار خواهد آمد زيرا پيش از این دوره از او ياد نشده و کتابش نيز شهرتى نداشته است.
جالب آن است که نه تنها در هیچ یک از کتب زچالی و شرح حال نگاری اماميه معاصر وی، همچون نجاشی (٣٧٢ - ٣۵٠ق) اثری از نام او نمیبینیم، بلکه حتی تا قرن دوازدهم کوچکترین اشارهای به نام این شخصیت در نوشتههای امامیه دیده نمیشود. حتی علامه مجلسی (متوفای ١١١ق) که از کتاب عیون المعجزات وی بهره گرفته، نتوانسته به طور دقيق، مؤلف أن را مشخص سازد و ضمن آنکه از قول، بعضی آن را به سید مرتضی نسبت میدهد، اما خود آن را نپذیرفته و با عبارت «لعله من مؤلفات بعض قدماء المحدثین»، عدم شناحت خود را از نويسنده معترف میشود.[۱]
همین امر سبب شده گاهى کتاب وى را از سيد مرتضى دانستهاند.
اساتيد
افندی نام ده تن از مشایخ ایشان را متذکر شده است که عبارتند از:
- ابوالحسن علی بن محمد بن ابراهیم، معروف به ابوالتحف مصری که در سال ۴١۵ق، در یکی از شهرهای فارسی به نام غندجان از او حدیث شنیده است.
- ابوعلی احمد بن یزید بن دادارة،
- أبوالحسن احمد بن خضر مؤذن،
- ابوعبدالله کازارنی کاغذی،
- ابوالغنائم احمد بن منصور،
- ابوطاهر احمد بن حسین بن منصور حلاج،
- ابوالقاسم بندار بن حسین بن زوزان، که البته از نوشتههای او نقل میکند.
- ابومحمد حسن بن محمد بن نصر،
- الاسعد ابو نصر،
- قاضى ابوالحسن على بن وديع طبرانى.
همچنین به این ده نفر، بايد نام احمد بن محمد بن عبيدالله، معروف به ابوعياش جوهری(متوفای ۴٠١ ق) را اضافه نمود که در مواردی در کتاب خود، به شنیدن حدیث از او تصريح دارد.
از این اطلاعات چنین به دست میآید که او در شهرهای مختلف فارسی همچون کازرون و غُندجان [بندگان استان فارس] ساکن بوده و از مشایخ این منطقه و مناطق همجوار، همچون اهواز بهره برده است.[۲]
با توجه به نسخهاى كه در كازرون از این کتاب يافت شده و تألیف آن را مربوط به تاريخ 448 هجرى میداند، مؤلف را از علماى قرن پنجم دانستهاند.
آثار
- عيون المعجزات في براهين الأئمة علیهمالسلام
- بصائر الدرجات فی تنزیه النبوات
- الهدایة الی الحق
- البیان في وجوه الحق فی الامامة[۳]
پانويس