س‍ن‍ج‍ر ک‍اش‍ان‍ی‌، م‍ح‍م‍ده‍اش‍م‌ب‍ن‌ ح‍ی‍در: تفاوت میان نسخه‌ها

'''میر محمدهاشم بن حیدر طباطبایی''' (981- 1021ق) متخلص به سنجر کاشانی، از شاعران اواخر قرن دهم و اوایل قرن یازدهم هجری قمری و از شاگردان [[محتشم کاشانی]] است.

وی در سال ٩٨١ق در شهر کاشان بدنیا آمد. خانواده سنجر اهل فضل و شعر و ادب‌ بودند‌. پدر او رفیع‌الدین حیدر نام داشت که خود از بزرگان و شاعران عصر صفوی (دوره شاه طهماسب و شاه عباس اول) بود و در شعر تخلص رفیعی داشته است. همچنین به حیدر‌ معمایی‌ شهرت داشت‌ که همانگونه که از عنوانش پیداست بیشتر در فن معما و لغز معروف بوده است<ref>محمدی، احمد، ص3</ref>.

وی در زادگاه خویش به کسب دانش و ادب‌ پرداخت‌ و بیشتر‌ از فضایل و کمالات پدر خود بهره‌مند گردید و در مراحل دیگر، از محضر استادان بزرگ این شهر، مانند محتشم و دیگر شاعرانی‌ که با پدرش دوستی داشته‌اند، بهره وافی برد و به تکمیل فنون شاعری‌ پرداخت و تا بدان پایه‌ رسید‌ که به تربیت طالبان وادی شعر و ادب روی آورد<ref>همان</ref>.

سنجر مسافرت‌هایی به بعضی نقاط از جمله اصفهان داشته و سرانجام رهسپار هند گردیده است. درباره شهرت سنجر باید گفت که‌ پس از مرگ نیز از این شهرت برخوردار بوده و برخی از سخنوران پس از وی، به مناسبت‌هایی از او یاد کرده‌اند. از جمله [[صائب، محمدعلی|صائب]] در روزگاری که در هند بود، قصیده‌ای سرود که در ضمن ستایش از سخن خود، از سنجر، نوعی و عرفی، بدین‌گونه یاد می‌کند:

{{شعر}}

{{ب|''که قوت سخن و لطف طبع می‌دیدند''|2=''نمی‌شدند به طبع بلند خود مغرور''}}

{{پایان شعر}}

سنجر، ستایشگر اکبر و گذشته از او میرزا جانی‌بیگ، والی تته و فرزندش میرزا غازی‌بیگ‌ ترخان‌ متخلص به وقاری بود. دیگر ممدوحان سنجر عبارتند از: شاهنواز خان شیرازی، ابراهیم عادلشاه حکمران بیجاپور و شاه عباس اول صفوی<ref>همان</ref>.

سنجر در سال ١٠٢١ق که‌ قصد‌ مراجعت‌ به ایران داشت، در بیجاپور‌ دچار‌ بیماری‌ شد و درگذشت و در آنجا به خاک ‌ ‌سپرده شد<ref>همان</ref>.

<references />

[[:noormags:1789559|محمدی، احمد، «پژوهشی در سبک و محتوای اشعار سنجر کاشانی»، سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، اردیبهشت 1400، شماره 60]].

{{وابسته‌ها}}

[[دیوان سنجر کاشانی]]