سیدای نسفی، میرعابد: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: برگردانده‌شده |
||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
'''میرعباد سیدای نسفی'''، (زنده در 1091ق/ 1713م) از شعرای قرن یازدهم، احتمالاً حنفی مذهب و دارای دیوان اشعار است. | '''میرعباد سیدای نسفی'''، (زنده در 1091ق/ 1713م) از شعرای قرن یازدهم، احتمالاً حنفی مذهب و دارای دیوان اشعار است. | ||
=ولادت و زادگاه= | |||
وی در شهر نسف، از بلاد ماوراءالنهر، نزدیک بخارا که امروزه جزء شهرهای جنوب شرقی جمهوری ازبکستان محسوب می‌شود، پا به عصره وجود نهاد<ref>ر.ک: سیدای نسفی، میرعباد، ص7</ref>. | وی در شهر نسف، از بلاد ماوراءالنهر، نزدیک بخارا که امروزه جزء شهرهای جنوب شرقی جمهوری ازبکستان محسوب می‌شود، پا به عصره وجود نهاد<ref>ر.ک: سیدای نسفی، میرعباد، ص7</ref>. | ||
از زمان تولد وی در تاریخ، خبری نیست. برخی با توجه به نوشته ملیحای سمرقندی، ملاقات آن دو که در سال 1089ق/ 1678م صورت گرفته، سن او را در آن زمان، 37- 38 سال تخمین زده و سال تولدش را در سال 1046- 1047ق/ 1637- 1638م، محتمل دانسته‌اند<ref>ر.ک: همان، ص8</ref>. | از زمان تولد وی در تاریخ، خبری نیست. برخی با توجه به نوشته ملیحای سمرقندی، ملاقات آن دو که در سال 1089ق/ 1678م صورت گرفته، سن او را در آن زمان، 37- 38 سال تخمین زده و سال تولدش را در سال 1046- 1047ق/ 1637- 1638م، محتمل دانسته‌اند<ref>ر.ک: همان، ص8</ref>. | ||
=تحصیلات= | |||
وی در عنفوان جوانی، به منظور کسب علم و دانش، نسف را به مقصد شهر بخارا که در آن روزگار، مرکز علم و ادب بود، ترک کرد و در آن شهر، رحل اقامت افکند و در یکی از حجره‌ها طلبگی مدرسه نادر دیوان بیگی، مستقر شد. هرچند از میزان معلومات و علومی که سیدا تلمذ کرده، اطلاعی در دست نیست، اما آنچه که از آثار او می‌توان دریافت، این است که وی حداقل سطوحی از دروس حوزوی را آموخته و تاریخ اسلام و ادبیات فارسی را به نیکی دنبال کرده و آثار زیادی از شعرا را مورد مطالعه و برسی قرار داده | وی در عنفوان جوانی، به منظور کسب علم و دانش، نسف را به مقصد شهر بخارا که در آن روزگار، مرکز علم و ادب بود، ترک کرد و در آن شهر، رحل اقامت افکند و در یکی از حجره‌ها طلبگی مدرسه نادر دیوان بیگی، مستقر شد. هرچند از میزان معلومات و علومی که سیدا تلمذ کرده، اطلاعی در دست نیست، اما آنچه که از آثار او می‌توان دریافت، این است که وی حداقل سطوحی از دروس حوزوی را آموخته و تاریخ اسلام و ادبیات فارسی را به نیکی دنبال کرده و آثار زیادی از شعرا را مورد مطالعه و برسی قرار داده | ||
و اشعارش در حوزه بخارا، زبانزد خاص و عام بوده است<ref>همان</ref>. | و اشعارش در حوزه بخارا، زبانزد خاص و عام بوده است<ref>همان</ref>. | ||
=مذهب= | |||
درباره مذهب وی، سخنی به میان نیامده و شاید جو مارکسیستی حاکم بر شوروی سابق، اجازه چنین تحقیقی را نداده است؛ اما از مذهب غالب بر ماوراءالنهر و از مجموعه اشعار وی می‌توان نتیجه گرفت که او بر مذهب حنفی بوده و بر طریقه نقشبندیه، سلوک می‌نموده است<ref>همان، ص15</ref>. | درباره مذهب وی، سخنی به میان نیامده و شاید جو مارکسیستی حاکم بر شوروی سابق، اجازه چنین تحقیقی را نداده است؛ اما از مذهب غالب بر ماوراءالنهر و از مجموعه اشعار وی می‌توان نتیجه گرفت که او بر مذهب حنفی بوده و بر طریقه نقشبندیه، سلوک می‌نموده است<ref>همان، ص15</ref>. | ||
=وفات= | |||
همان‌گونه که تاریخ ولادت سیدا را هاله‌ای از ابهام فراگرفته، تاریخ وفات او نیز به چنین وضعی گرفتار آمده است. وی طبق نوشته خود، در سال 1091ق/ 1713م، زنده بوده است و بهاريات 182 بيتی خود را که داستانی از زبان حال حیوانات است منظوم کرده است<ref>ر.ک: همان، ص7</ref>. | همان‌گونه که تاریخ ولادت سیدا را هاله‌ای از ابهام فراگرفته، تاریخ وفات او نیز به چنین وضعی گرفتار آمده است. وی طبق نوشته خود، در سال 1091ق/ 1713م، زنده بوده است و بهاريات 182 بيتی خود را که داستانی از زبان حال حیوانات است منظوم کرده است<ref>ر.ک: همان، ص7</ref>. | ||
=آثار= | |||
وی صاحب دیوان اشعار می‌باشد. دیوان وی 8422 بیت دارد که شامل قصاید، مثنویات، رباعیات، مخمسات، مسدسات، غزلیات، بهاریات و شهرآشوب است. وجه غالب اشعار او را، به‌خصوص در غزلیات، سبک هندی تشکیل می‌دهد<ref>ر.ک: همان، ص20</ref> | وی صاحب دیوان اشعار می‌باشد. دیوان وی 8422 بیت دارد که شامل قصاید، مثنویات، رباعیات، مخمسات، مسدسات، غزلیات، بهاریات و شهرآشوب است. وجه غالب اشعار او را، به‌خصوص در غزلیات، سبک هندی تشکیل می‌دهد<ref>ر.ک: همان، ص20</ref> | ||
=پانویس = | |||
<references /> | <references /> | ||
=منابع مقاله= | |||
سیدای نسفی، میرعباد، «دیوان سیدای نسفی»، با تصحیح و مقدمه حسن رهبری، تهران، الهدی، 1382. | سیدای نسفی، میرعباد، «دیوان سیدای نسفی»، با تصحیح و مقدمه حسن رهبری، تهران، الهدی، 1382. | ||
=وابسته‌ها= | |||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[دیوان سیدای نسفی]] | [[دیوان سیدای نسفی]] | ||
نسخهٔ ۱۶ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۸
| سیدای نسفی، میرعابد | |
|---|---|
 | |
| ولادت | قرن یازدهم |
| محل تولد | نسف، از بلاد ماوراءالنهر، نزدیک بخارا، جمهوری ازبکستان |
| رحلت | زنده در 1091ق/ 1713م |
| دین | اسلام |
| مذهب | حنفی |
| پیشه | شاعر |
| اطلاعات علمی | |
| برخی آثار | دیوان سیدای نسفی |
میرعباد سیدای نسفی، (زنده در 1091ق/ 1713م) از شعرای قرن یازدهم، احتمالاً حنفی مذهب و دارای دیوان اشعار است.
ولادت و زادگاه
وی در شهر نسف، از بلاد ماوراءالنهر، نزدیک بخارا که امروزه جزء شهرهای جنوب شرقی جمهوری ازبکستان محسوب می‌شود، پا به عصره وجود نهاد[۱].
از زمان تولد وی در تاریخ، خبری نیست. برخی با توجه به نوشته ملیحای سمرقندی، ملاقات آن دو که در سال 1089ق/ 1678م صورت گرفته، سن او را در آن زمان، 37- 38 سال تخمین زده و سال تولدش را در سال 1046- 1047ق/ 1637- 1638م، محتمل دانسته‌اند[۲].
تحصیلات
وی در عنفوان جوانی، به منظور کسب علم و دانش، نسف را به مقصد شهر بخارا که در آن روزگار، مرکز علم و ادب بود، ترک کرد و در آن شهر، رحل اقامت افکند و در یکی از حجره‌ها طلبگی مدرسه نادر دیوان بیگی، مستقر شد. هرچند از میزان معلومات و علومی که سیدا تلمذ کرده، اطلاعی در دست نیست، اما آنچه که از آثار او می‌توان دریافت، این است که وی حداقل سطوحی از دروس حوزوی را آموخته و تاریخ اسلام و ادبیات فارسی را به نیکی دنبال کرده و آثار زیادی از شعرا را مورد مطالعه و برسی قرار داده و اشعارش در حوزه بخارا، زبانزد خاص و عام بوده است[۳].
مذهب
درباره مذهب وی، سخنی به میان نیامده و شاید جو مارکسیستی حاکم بر شوروی سابق، اجازه چنین تحقیقی را نداده است؛ اما از مذهب غالب بر ماوراءالنهر و از مجموعه اشعار وی می‌توان نتیجه گرفت که او بر مذهب حنفی بوده و بر طریقه نقشبندیه، سلوک می‌نموده است[۴].
وفات
همان‌گونه که تاریخ ولادت سیدا را هاله‌ای از ابهام فراگرفته، تاریخ وفات او نیز به چنین وضعی گرفتار آمده است. وی طبق نوشته خود، در سال 1091ق/ 1713م، زنده بوده است و بهاريات 182 بيتی خود را که داستانی از زبان حال حیوانات است منظوم کرده است[۵].
آثار
وی صاحب دیوان اشعار می‌باشد. دیوان وی 8422 بیت دارد که شامل قصاید، مثنویات، رباعیات، مخمسات، مسدسات، غزلیات، بهاریات و شهرآشوب است. وجه غالب اشعار او را، به‌خصوص در غزلیات، سبک هندی تشکیل می‌دهد[۶]
پانویس
منابع مقاله
سیدای نسفی، میرعباد، «دیوان سیدای نسفی»، با تصحیح و مقدمه حسن رهبری، تهران، الهدی، 1382.