آرزو، سراج‌الدین علی بن حسام‌الدین: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۱۵ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۵۷
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب در تاریخ 24 مهر 1403 توسط کاربر:کاربر:Hbaghizadeh برای جلوگیری از تعارض ویرایشی اینجا گذاشته شده است. اگر بیش از پنج روز از آخرین ویرایش مقاله میگذرد میتوانید برچسب را بردارید. در غیر این صورت، شکیبایی کرده و تغییری در مقاله ایجاد نکنید. |
| آرزو، سراج‌الدین علی بن حسام‌الدین | |
|---|---|
 | |
سراج‌الدین علی‌خان اکبرآبادی گوالیاری (1099-1169ق)، معروف به خانِ آرزو، و ملقّب به استعدادخان، و متخلّص به آرزو؛ شاعر فارسی سرای هندوستانی، نويسنده، اديب ودانشمندٍ برجسته و یزرگ سده‌ي دوازدهم و از پیشگامان تحقیقات واج‌شناسی زبان فارسی است.
نام و نسب
نامش سراج‌الدین علی، تخلصش آرزو، معروف به خان آرزو و لقبش استعداد خان است. عبارت «خان» که در ابتدای تخلّصش گفته می‌شود، طبق گفتۀ برخی تذکره‌نویسان به واسطۀ یکی از نزدیکترین دوستانش به نام (آنندرام مخلص) به او داده شده است.
پدرش شیخ حسام‌الدین حسام نام داشت. طبق گفتۀ خود آرزو پدرش مردی سپاهی پیشه بود و از منصب داران محمّد اورنگ زیب عالمگیر به حساب می‌آمد. وی نیز مانند فرزندش اهل شعر و شعر گویی بود و قصۀ «کامروپ و کام لتا» از افسانه‌های مشهور هند را به نظم در آورده است. نسب آرزواز طرف پدرش به شيخ کمال‌الدین خواهرزادۀ شیخ نصیرالدین مشهور به چراغ دهلی می‌رسد و از طرف مادر به شیخ حمیدالدین عرف شیخ محمّد غوث گوالیاری «شطاری» ونسب محمّد غوث نیز به چند واسطه به عطّار نیشابوری می‌رسد. از این رو فرزندان شیخ محمّد غوث گوالیاری را «عطّاری» می‌نامند.[۱]
زادگاه و محل تولد
پانويس
منابع مقاله
- رحیم‌پور، مهدی، بر خوان آرزو (گفتارهایی در زمینه نظریه‌های ادبی و زبان‌شناختی سراج‌الدین علی‌خان آرزو)، قم، مجمع ذخایر اسلامی، چاپ اول، 1391