امامی، سید حسن: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== وابسته‌ها ==' به '== وابسته‌ها == {{وابسته‌ها}}') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'امامی (ابهام زدایی)' به 'امامی (ابهام‌زدایی)') |
||
| (۳۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class= | <div class="wikiInfo"> | ||
[[پرونده:NUR00323.jpg|بندانگشتی|امامی، حسن]] | [[پرونده:NUR00323.jpg|بندانگشتی|امامی، حسن]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
|- | |- | ||
! نام!! data-type= | ! نام!! data-type="authorName" |امامی، حسن | ||
|- | |- | ||
| | |نامهای دیگر | ||
|data-type= | | data-type="authorOtherNames" | امامی، سیدحسن | ||
|- | |- | ||
|نام پدر | |نام پدر | ||
|data-type= | | data-type="authorfatherName" |حاج ميرزا ابوالقاسم | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
|data-type= | | data-type="authorbirthDate" |1282 ش | ||
|- | |- | ||
|محل تولد | |محل تولد | ||
|data-type= | | data-type="authorBirthPlace" |تهران | ||
|- | |- | ||
|رحلت | |رحلت | ||
|data-type= | | data-type="authorDeathDate" |1358 ش یا 1399 ق | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
|data-type= | | data-type="authorTeachers" | | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
|data-type= | | data-type="authorWritings" |[[حقوق مدنی (امامی، حسن)]] | ||
|-class= | |- class="articleCode" | ||
|کد | |کد مؤلف | ||
|data-type= | | data-type="authorCode" |AUTHORCODE00323AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
{{کاربردهای دیگر|امامی (ابهام‌زدایی)}} | |||
'''سيد حسن امامى''' (1281-1358ش)، فقیه، حقوقدان، نماینده مجلس شورای ملی و استاد حقوق مدنی دانشگاه تهران، آخرین امام جمعه دوران محمدرضا پهلوی. | |||
== ولادت == | |||
در سال 1281ش در تهران به دنيا آمد. پدرش حاج ميرزا ابوالقاسم امام جمعه تهران بود. | |||
منصب امامت جمعه تهران از زمان صفويه تا قبل از پيروزی انقلاب اسلامی از نسل آيت‌الله ميرمحمد صالح خاتون آبادی اصفهانی بوده و به اين خاندان سپرده شد و از آن پس اين خاندان به خاندان " امام جمعه " و سپس " امامی " شهرت يافت. | |||
وى پس از | == تحصیلات == | ||
وى پس از تحصيلات مقدماتى، در مدرسه پروكيمنياژ كه توسط روسها اداره مى‌شد، براى فراگيرى علوم فقهى و دينى، ادبيات عرب، منطق و ساير علوم، به حوزه علميه نجف اشرف رفت و به درجه اجتهاد نائل شد. | |||
پس از مدتى به منظور فراگيرى علم حقوق نوين، به سوئيس رفت (1307). پس از پنج سال اقامت و تحصيل در رشته حقوق خصوصى در دانشكده حقوق دانشگاه لوزان، در سال 1312 با ارائه رساله خود با عنوان «اساس قضائى مهر در فقه شيعه اسلامى» موفق به اخذ درجه دكتراى حقوق شد. | |||
در سال 1313 به ایران بازگشت و در مدرسه عالى حقوق و دانشكده معقول و منقول، به تدريس تاريخ حقوق و حقوق اسلام پرداخت. در سال 1317 در تشكيلات دادگسترى نوين به شغل قضائى منصوب شد. در سال 1323 رياست كل دادگاه‌هاى شهرستان تهران را برعهده گرفت و در سال 1317 در دانشكده حقوق و علوم سياسى دانشگاه تهران، به تدريس حقوق ثبت اسناد و اصول محاكمات حقوقى در مقاطع مختلف پرداخت. در سال 1336 دروس حقوق مدنى و شرح قانون مدنى، به درخواست دانشجويان كه به كتاب‌هاى مدون حقوق مدنى دسترسى نداشتند، براى تهيه كتابى در اين زمينه، به لوزان سوئيس سفر كرد. با فراغتى كه در اين سفر به‌دست آورد، شش جلد كتاب حقوق مدنى را بر اساس يادداشت‌ها، جزوه‌ها، كتاب‌هاى فقهى و حقوقى و منابع ديگر به رشته تحرير درآورد. اين كتاب‌ها تاكنون بارها تجديد چاپ شده و هنوز هم يكى از اصلى‌ترين مراجع و منابع تدريس، مطالعه و تحقيق در دروس دانشگاهى حقق مدنى و دوره‌هاى كاربردى حقوق (كارآموزى وكالت دادگسترى، مشاوره حقوقى و قضاوت) به‌شمار مى‌آيد. | |||
وى پس از سال‌ها تدريس و رياست گروه حقوق خصوصى و اسلامى دانشكده حقوق و علوم سياسى و انتخاب شدن به عنوان استاد ممتاز دانشگاه تهران در سال 1346، به درخواست خود بازنشسته شد (1347) اما گاهى در دانشكده حقوق دانشگاه ملى سابق (شهيد بهشتى كنونى) تدريس مى‌كرد. | |||
او با اوج گیری انقلاب دو روز بعد از خروج شاه در دی ۱۳۵۷ ایران را به مقصد سوئیس ترک کرد. | |||
== وفات == | |||
ايشان در سال 1358 پس از سال‌ها تلاش و ممارست در عرصه آموزش حقوق به‌ويژه حقوق مدنى ایران، بر اثر بيمارى سرطان و در حالى كه ماه‌هاى آخر عمر قادر به تكلم نبود و در اغما به سر مى‌برد، چشم از جهان فروبست. پيكر او در سوئيس به خاک سپرده شد. | |||
== وابسته‌ها == | ==منابع مقاله== | ||
ر.ک.مبارکيان، عباس، «چهره‌ها در تاريخچه نظام آموزش عالى حقوق و عدليه نوين»، ناشر: پيدايش، چاپ اول تابستان. | |||
==وابسته‌ها== | |||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[حقوق مدنی]] | |||
[[حقوق مدنی (امامی، حسن)]] | |||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:امامان جمعه]] | |||
[[رده:استادان دانشگاه]] | |||
[[رده:درگذشتگان 1358]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۱۹
| نام | امامی، حسن |
|---|---|
| نامهای دیگر | امامی، سیدحسن |
| نام پدر | حاج ميرزا ابوالقاسم |
| متولد | 1282 ش |
| محل تولد | تهران |
| رحلت | 1358 ش یا 1399 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | حقوق مدنی (امامی، حسن) |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00323AUTHORCODE |
سيد حسن امامى (1281-1358ش)، فقیه، حقوقدان، نماینده مجلس شورای ملی و استاد حقوق مدنی دانشگاه تهران، آخرین امام جمعه دوران محمدرضا پهلوی.
ولادت
در سال 1281ش در تهران به دنيا آمد. پدرش حاج ميرزا ابوالقاسم امام جمعه تهران بود.
منصب امامت جمعه تهران از زمان صفويه تا قبل از پيروزی انقلاب اسلامی از نسل آيت‌الله ميرمحمد صالح خاتون آبادی اصفهانی بوده و به اين خاندان سپرده شد و از آن پس اين خاندان به خاندان " امام جمعه " و سپس " امامی " شهرت يافت.
تحصیلات
وى پس از تحصيلات مقدماتى، در مدرسه پروكيمنياژ كه توسط روسها اداره مى‌شد، براى فراگيرى علوم فقهى و دينى، ادبيات عرب، منطق و ساير علوم، به حوزه علميه نجف اشرف رفت و به درجه اجتهاد نائل شد.
پس از مدتى به منظور فراگيرى علم حقوق نوين، به سوئيس رفت (1307). پس از پنج سال اقامت و تحصيل در رشته حقوق خصوصى در دانشكده حقوق دانشگاه لوزان، در سال 1312 با ارائه رساله خود با عنوان «اساس قضائى مهر در فقه شيعه اسلامى» موفق به اخذ درجه دكتراى حقوق شد.
در سال 1313 به ایران بازگشت و در مدرسه عالى حقوق و دانشكده معقول و منقول، به تدريس تاريخ حقوق و حقوق اسلام پرداخت. در سال 1317 در تشكيلات دادگسترى نوين به شغل قضائى منصوب شد. در سال 1323 رياست كل دادگاه‌هاى شهرستان تهران را برعهده گرفت و در سال 1317 در دانشكده حقوق و علوم سياسى دانشگاه تهران، به تدريس حقوق ثبت اسناد و اصول محاكمات حقوقى در مقاطع مختلف پرداخت. در سال 1336 دروس حقوق مدنى و شرح قانون مدنى، به درخواست دانشجويان كه به كتاب‌هاى مدون حقوق مدنى دسترسى نداشتند، براى تهيه كتابى در اين زمينه، به لوزان سوئيس سفر كرد. با فراغتى كه در اين سفر به‌دست آورد، شش جلد كتاب حقوق مدنى را بر اساس يادداشت‌ها، جزوه‌ها، كتاب‌هاى فقهى و حقوقى و منابع ديگر به رشته تحرير درآورد. اين كتاب‌ها تاكنون بارها تجديد چاپ شده و هنوز هم يكى از اصلى‌ترين مراجع و منابع تدريس، مطالعه و تحقيق در دروس دانشگاهى حقق مدنى و دوره‌هاى كاربردى حقوق (كارآموزى وكالت دادگسترى، مشاوره حقوقى و قضاوت) به‌شمار مى‌آيد.
وى پس از سال‌ها تدريس و رياست گروه حقوق خصوصى و اسلامى دانشكده حقوق و علوم سياسى و انتخاب شدن به عنوان استاد ممتاز دانشگاه تهران در سال 1346، به درخواست خود بازنشسته شد (1347) اما گاهى در دانشكده حقوق دانشگاه ملى سابق (شهيد بهشتى كنونى) تدريس مى‌كرد.
او با اوج گیری انقلاب دو روز بعد از خروج شاه در دی ۱۳۵۷ ایران را به مقصد سوئیس ترک کرد.
وفات
ايشان در سال 1358 پس از سال‌ها تلاش و ممارست در عرصه آموزش حقوق به‌ويژه حقوق مدنى ایران، بر اثر بيمارى سرطان و در حالى كه ماه‌هاى آخر عمر قادر به تكلم نبود و در اغما به سر مى‌برد، چشم از جهان فروبست. پيكر او در سوئيس به خاک سپرده شد.
منابع مقاله
ر.ک.مبارکيان، عباس، «چهره‌ها در تاريخچه نظام آموزش عالى حقوق و عدليه نوين»، ناشر: پيدايش، چاپ اول تابستان.