عارف‌نامه: تفاوت میان نسخه‌ها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR148888J1.jpg | عنوان = عارف نامه | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = ریوگری، محمد عارف (نويسنده) |زبان | زبان = فارسی | کد کنگره = 2ع9ر 286 BP | موضوع =عرفان - متون قدیمی تا قرن 14 |ناشر | ناشر = | مکان نشر = | سال...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''عارف‌نامه'''، نوشته خواجه محمد عارف ریوگری (درگذشته 634ق)، از بزرگان طریقت نقشبندی و شاگرد خواجه عبدالخالق غجدوانی (575-496ق) است که پندهایی کوتاه و بایسته را برای عارفان در بر دارد. این نسخه با کوشش | '''عارف‌نامه'''، نوشته [[ریوگری، محمد عارف|خواجه محمد عارف ریوگری]] (درگذشته 634ق)، از بزرگان طریقت نقشبندی و شاگرد [[خواجه عبدالخالق غجدوانی]] (575-496ق) است که پندهایی کوتاه و بایسته را برای عارفان در بر دارد. این نسخه با کوشش «[[غلام‌مصطفی خان]]» و با پژوهش و تصحیح «[[سید محبوب‌حسن واسطی]]» و به خط محمد اعلی عرضه شده است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص4</ref>. | ||
واسطی این نسخه را از خانقاه «مرشدبابا» به دست آورده است. [[ریوگری، محمد عارف|ریوگری]] این نسخه را به درخواست خواجه نعیم و به‌اختصار نوشته تا مونس حُضّار و باعث اعتبار ابرار و اخیار گردد<ref>ر.ک: همان، ص3</ref>. | |||
اندرزهای [[ریوگری، محمد عارف|ریوگری]] بریده و کوتاه است. او راه سلوک را به عارف چنین می‌شناساند: «مُوتُوا قَبْلَ أنْ تَمُوتُوا»، صفت خاصان حق است؛ پاک باش و پاک‌اعتقاد باش؛ سالک از مسیر وجد، کشف و معرفت به مشاهده عین می‌رسد؛ «سبُک‌بالی» نیاز عارف برای طیران است؛ عارف از حق به حق بنگرد و عالم از راه دلیل بدان دست یابد، اما صاحب وجد از این دو راه بی‌نیاز است و...<ref>ر.ک: متن کتاب، ص9-6</ref>. | |||
[[ریوگری، محمد عارف|ریوگری]] سلوک عارف را در استعانت از قرآن و حدیث نبوی و سپس با تمسک به کلام مشایخ می‌داند. | |||
ریوگری سلوک عارف را در استعانت از قرآن و حدیث نبوی و سپس با تمسک به کلام مشایخ می‌داند. | |||
ایشان پندی از پیامبر(ص) به بنده را درباره کار دنیوی و اُخروی ارائه می‌دهد و به کارهایی که مرشد بایسته است برای پند و راهبری مردم انجام دهد، اشاره می‌کند. | ایشان پندی از پیامبر(ص) به بنده را درباره کار دنیوی و اُخروی ارائه می‌دهد و به کارهایی که مرشد بایسته است برای پند و راهبری مردم انجام دهد، اشاره می‌کند. | ||
نویسنده در پایان رساله‌اش برخی سخنان استادش «خواجه عبدالخالق» و حکایت زنی مکشّفه به نام عایشه و ستر سر و تنش در دیدار با عبدالخالق غجدوانی (چراکه فقط او را مرد می‌یافت) می‌پردازد. همچنین مرگ و مراسم دفن و کرامت خواجه را حکایت می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص21-13</ref>. | نویسنده در پایان رساله‌اش برخی سخنان استادش «خواجه عبدالخالق» و حکایت زنی مکشّفه به نام عایشه و ستر سر و تنش در دیدار با [[عبدالخالق غجدوانی]] (چراکه فقط او را مرد می‌یافت) می‌پردازد. همچنین مرگ و مراسم دفن و کرامت خواجه را حکایت می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص21-13</ref>. | ||
این اثر از روی نسخه‌ای که به دست «شیرمحمد نقشبندی مجدّدی معصومی» مشهور به خلیفه نوشته شده، نسخه‌برداری شده است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص4</ref>. شیرمحمد کُلاچوی پس از نقل «عارف‌نامه»، سخنانی از برخی بزرگان عرفان را به نسخه افزوده است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص24-23</ref>. | این اثر از روی نسخه‌ای که به دست «شیرمحمد نقشبندی مجدّدی معصومی» مشهور به خلیفه نوشته شده، نسخه‌برداری شده است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص4</ref>. شیرمحمد کُلاچوی پس از نقل «عارف‌نامه»، سخنانی از برخی بزرگان عرفان را به نسخه افزوده است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص24-23</ref>. | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۲: | ||
[[رده:مباحث خاص تصوف و عرفان]] | [[رده:مباحث خاص تصوف و عرفان]] | ||
[[رده:عرفان (علم و معرفت، وجود، اطوار و لطائف سبعه، حضرات خمسه، عشق. محبت)]] | [[رده:عرفان (علم و معرفت، وجود، اطوار و لطائف سبعه، حضرات خمسه، عشق. محبت)]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 مهر 1403]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | |||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ شهریور 1403 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ شهریور 1403 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ شهریور 1403 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ شهریور 1403 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۴۰
| عارف نامه | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ریوگری، محمد عارف (نويسنده) |
| سال نشر | 13سده |
| چاپ | 1 |
| موضوع | عرفان - متون قدیمی تا قرن 14 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 2ع9ر 286 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
عارف‌نامه، نوشته خواجه محمد عارف ریوگری (درگذشته 634ق)، از بزرگان طریقت نقشبندی و شاگرد خواجه عبدالخالق غجدوانی (575-496ق) است که پندهایی کوتاه و بایسته را برای عارفان در بر دارد. این نسخه با کوشش «غلام‌مصطفی خان» و با پژوهش و تصحیح «سید محبوب‌حسن واسطی» و به خط محمد اعلی عرضه شده است[۱].
واسطی این نسخه را از خانقاه «مرشدبابا» به دست آورده است. ریوگری این نسخه را به درخواست خواجه نعیم و به‌اختصار نوشته تا مونس حُضّار و باعث اعتبار ابرار و اخیار گردد[۲].
اندرزهای ریوگری بریده و کوتاه است. او راه سلوک را به عارف چنین می‌شناساند: «مُوتُوا قَبْلَ أنْ تَمُوتُوا»، صفت خاصان حق است؛ پاک باش و پاک‌اعتقاد باش؛ سالک از مسیر وجد، کشف و معرفت به مشاهده عین می‌رسد؛ «سبُک‌بالی» نیاز عارف برای طیران است؛ عارف از حق به حق بنگرد و عالم از راه دلیل بدان دست یابد، اما صاحب وجد از این دو راه بی‌نیاز است و...[۳].
ریوگری سلوک عارف را در استعانت از قرآن و حدیث نبوی و سپس با تمسک به کلام مشایخ می‌داند.
ایشان پندی از پیامبر(ص) به بنده را درباره کار دنیوی و اُخروی ارائه می‌دهد و به کارهایی که مرشد بایسته است برای پند و راهبری مردم انجام دهد، اشاره می‌کند.
نویسنده در پایان رساله‌اش برخی سخنان استادش «خواجه عبدالخالق» و حکایت زنی مکشّفه به نام عایشه و ستر سر و تنش در دیدار با عبدالخالق غجدوانی (چراکه فقط او را مرد می‌یافت) می‌پردازد. همچنین مرگ و مراسم دفن و کرامت خواجه را حکایت می‌کند[۴].
این اثر از روی نسخه‌ای که به دست «شیرمحمد نقشبندی مجدّدی معصومی» مشهور به خلیفه نوشته شده، نسخه‌برداری شده است[۵]. شیرمحمد کُلاچوی پس از نقل «عارف‌نامه»، سخنانی از برخی بزرگان عرفان را به نسخه افزوده است[۶].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه محقق و متن کتاب.