ابن ظهیره، علی بن جارالله: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '| کد مؤلف = AUTHORCODE' به '| کد مؤلف =AUTHORCODE') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ابن ظهیره (ابهام زدایی)' به 'ابن ظهیره (ابهامزدایی)') |
||
خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
| کد مؤلف =AUTHORCODE00000AUTHORCODE | | کد مؤلف =AUTHORCODE00000AUTHORCODE | ||
}} | }} | ||
{{کاربردهای دیگر|ابن ظهیره ( | {{کاربردهای دیگر|ابن ظهیره (ابهامزدایی)}} | ||
'''على بن جارالله بن محمد بن ابى اليمن قرشى مخزومى مكى''' (د 1010ق/1601م)، منطقى، شاعر، خطيب و فقيه حنفى. | '''على بن جارالله بن محمد بن ابى اليمن قرشى مخزومى مكى''' (د 1010ق/1601م)، منطقى، شاعر، خطيب و فقيه حنفى. | ||
==خاندان== | ==خاندان== |
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۱۴
على بن جارالله بن محمد بن ابى اليمن قرشى مخزومى مكى (د 1010ق/1601م)، منطقى، شاعر، خطيب و فقيه حنفى.
خاندان
ابن ظَهيره، عنوان افراد خاندانى از بنى مخروم كه در سدههاي 9 و 10ق/15 و 16م به شهرت رسيدند و در مكه عهدهدار افتاء، قضا و تدريس بودند. زبيدي به كتابى با عنوان البُدور المُنيرة فى السادة بنى ظهيرة در شرح حال اين خاندان اشاره كرده است.
زادگاه
او در مكه زاده شد، اما از تحصيلات وي چيز زيادي دانسته نيست.
همچون جدش ابواليمن، اولين حنفى مذهب اين خاندان، به مذهب حنفى گرايش داشت و در حرمين شريفين به امر خطابت و افتاء مىپرداخت و در فصاحت و رسايى سخن از شهرت بسزايى برخوردار بود.
شاگردان
خفاجى گويد كه او را در پيري و هنگامى كه بيش از 70 سال داشته، ديده و از محضر درسش بهره جسته و از او اجازه گرفته و بدين طريق از اقران خود پيشى جسته است. از جمله شاگردان وي مىتوان شيخ عبدالرحمان مرشدي و برادرش قاضى القضاة شهابالدين احمد و عبدالقادر طبري نام برد.
وفات
او در اواخر عمر بينايى خود را از دست داد و در 90 سالگى درگذشت.
آثار
- فتاوي ابن ظهيرة، كه نسخهاي از آن در كتابخانه ازهريه مصر موجود است.
آثار منسوب
- حاشية على شرح التوضيح،
- حاشية على شرح ايساغوجى للقاضى زكريا،
- تذكرة مفيدة، كه بغدادي آن را تذكرة الظهيرية ثبت كرده است.
- رشف الشرابات السنية من مزج الفاظ الاجرومية
- دیوان شعر[۱].
پانویس
- ↑ ضیائی، علی اکبر، ج4، ص167
منابع مقاله
ضیائی، علی اکبر، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377.