القضاء و القدر(مناظرة الشيخ مع قدري): تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    (لینک درون متنی)
    جز (جایگزینی متن - 'مناظره (ابهام زدایی)' به 'مناظره (ابهام‌زدایی)')
     
    (۴۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد)
    خط ۱: خط ۱:
    {{جعبه اطلاعات کتاب
    | تصویر =NUR01721J1.jpg
    | عنوان =رسائل ابن سینا
    | پدیدآوران =
    [[ابن سینا، حسین بن عبدالله]] (نویسنده)
    | زبان =عربی
    | کد کنگره =‏BBR‎‏ ‎‏362‎‏ ‎‏1359
    | موضوع =
    فلسفه اسلامی - متون قدیمی تا قرن 14
    | ناشر =
    بيدار
    | مکان نشر =قم - ایران
    | سال نشر = 1400 ق


    <div class="wikiInfo">
    | کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE01721AUTOMATIONCODE
    [[پرونده:NUR01721J1.jpg|بندانگشتی|رسائل ابن سینا]]
    | چاپ =1
    {| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right"
    | تعداد جلد =1
    |+
    | کتابخانۀ دیجیتال نور =01721
    |-
    | کتابخوان همراه نور =01721
    ! نام کتاب!! data-type="bookName" |رسائل ابن سینا
    | کد پدیدآور =
    |-
    | پس از =
    |نام های دیگر کتاب
    | پیش از =
    | data-type="otherBookNames" |
    }}
    |-
    {{کاربردهای دیگر|قضا و قدر (ابهام‌زدایی)}}
    |پدیدآورندگان
    {{کاربردهای دیگر| مناظره (ابهام‌زدایی)}}
    | data-type="authors" |[[ابن‌سینا، حسین بن عبدالله]] (نويسنده)
    '''القضاء و القدر''' رساله‌ای از [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|بوعلى سینا]] و به زبان عربى است که زمان تأليف آن را سال چهار صد و چهارده تخمين زده‌اند و حاصل مناظره‌ وی با يكى از اهل قدر منكر قدر است. [[میرداماد، سید محمدباقر بن محمد|میرداماد]] در كتاب قبسات، [[نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد|خواجه نصيرالدين طوسى]] در شرح اشارت و سيد‌ ‎احمد علوى در كتاب خود، به اين رساله، استناد كرده‌اند و آن را در رديف كتب معتبر و قابل استناد به حساب آورده‌اند، امّا بعد از آنها و در دوره‌هاى بعدى چنين عنايتى به اين اثر ارزش‌مند به چشم نمى‌خورد.
    |-
    |زبان  
    | data-type="language" |عربی
    |-
    |کد کنگره
    | data-type="congeressCode" style="direction:ltr" |‏BBR‎‏ ‎‏362‎‏ ‎‏1359
    |-
    |موضوع
    | data-type="subject" |فلسفه اسلامی - متون قدیمی تا قرن 14
    |-
    |ناشر
    | data-type="publisher" |بيدار
    |-
    |مکان نشر
    | data-type="publishPlace" |قم - ایران
    |-
    |سال نشر
    | data-type="publishYear" | 1400 هـ.ق
    |- class="articleCode"
    |کد اتوماسیون
    | data-type="automationCode" |AUTOMATIONCODE1721AUTOMATIONCODE
    |}
    </div>


    '''رسالة''' '''القضاء و القدر''' از [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|بوعلى سینا]] و به زبان عربى است و زمان تأليف آن را سال چهار صد و چهارده تخمين زده‌اند. اين رساله، حاصل مناظره‌اى با يكى از اهل قدر كه منكر قدر مى‌باشد، است. [[میرداماد، محمدباقربن محمد|مير داماد]] در كتاب قبسات، [[نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد|خواجه نصيرالدين طوسى]] در شرح اشارت و سيد احمد علوى در كتاب خود، به اين رساله، استناد كرده‌اند و آن را در رديف كتب معتبر و قابل استناد به حساب آورده‌اند، امّا بعد از آنها و در دوره‌هاى بعدى چنين عنايتى به اين اثر ارزش‌مند به چشم نمى‌خورد.
    این رساله به همراه بیست و دو رساله دیگر در مجموعه‌ای به نام [[رسائل ابن سينا (23 رساله)|رسائل ابن سينا]]، به چاپ رسیده است.  


    این کتاب به همراه بیست دو رساله دیگر در مجموعه‌ای به نام [[رسائل ابن سينا (23 رساله)|رسائل ابن سينا]]، به چاپ رسیده است.  
    ==ساختار==
    رساله، فاقد هر گونه باب‌بندى و فصل‌بندى و داراى عباراتى مغلق است.
     
    واژه'''اهل قدر'''، در دو جا مورد استفاده متكلمين قرار گرفته است: يكى در مورد جبريّون كه قائل به قضا و قدر الهى و عدم اختيار انسان مى‌باشند. ديگرى در مورد معتزله و منكران قدر مى‌باشد؛ يعنى كسانى كه به قدرت انسان قائلند و او را صاحب قدرت و اختيار در اعمال خود مى‌دانند.
     
    ==گزارش محتوا==
    [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سينا]]، در اين مناظره، در پى به كرسى نشاندن نظريه «لا جبر و لا تفويض بل امر بين امرين» است كه روايات و احاديث نيز ما را به آن مسير رهنمون گشته‌اند، فلذا در بعضى از قسمت‌هاى اين مناظره، اشاره به سخافت قول اشاعره كه در مقابل معتزله بوده‌اند، اشاره مى‌كند تا ضمن محكوم كردن طرف مناظره، از ديدگاه مقابل آنان نيز تبرى بجويد.
     
    بوعلى، مى‌گويد: مصدر هر فعلى طاعت شوق است، بلكه هر اراده و اختيارى، حادث و داراى آغاز است و هر چه چنين باشد سببى دارد، آن‌گاه اين استدلال را تا آن‌جا ادامه مى‌دهد كه واجب‌الوجود شدن اراده، پيش از موجود شدنش، به اثبات برسد. در ادامه رساله، حدود اراده انسان را تبيين كرده و آن شخصى معتزلى را كه انسان را موجودى با اراده مطلق مى‌پندارد، به طريق مستقيم راهنمايى مى‌كند.
     
    ==وابسته‌ها==
    {{وابسته‌ها}}
     
    [[رسائل ابن سينا (23 رساله)]]
     
    [[عيون الحكمة]]؛
     
    [[الحدود]]؛
     
    [[حي بن يقظان]]؛
     
    [[هدية الرئيس للأمير (في القوى النفسانية)]]؛
     
    [[الفعل و الانفعال]]؛
     
    [[أسباب الرعد]]؛
     
    [[سر القدر]]؛
     
    [[العرشية (في التوحيد)]]؛
     
    [[السعادة و ذكر الحجج على جوهرية النفس]]؛


    == ساختار ==
    [[الحث على الذكر]]؛


    رساله، فاقد هر گونه باب‌بندى و فصل‌بندى و داراى عباراتى مغلق است.
    [[رسالة في الموسيقی]]؛
     
    [[ماهية الصلاة]]؛
     
    [[تفسير سورة التوحيد]]؛
     
    [[تفسير سورة الفلق]]؛
     
    [[تفسير سورة الناس]]؛
     
    [[سبب إجابة الدعاء و كيفية الزيارة]]؛
     
    [[الشفاء من خوف الموت]]؛
     
    [[العشق]]؛


    واژه '''اهل قدر'''، در دو جا مورد استفاده متكلمين قرار گرفته است: يكى در مورد جبريّون كه قائل به قضا و قدر الهى و عدم اختيار انسان مى‌باشند. ديگرى در مورد معتزله و منكران قدر مى‌باشد؛ يعنى كسانى كه به قدرت انسان قائلند و او را صاحب قدرت و اختيار در اعمال خود مى‌دانند.
    [[الطير]]؛


    == گزارش محتوا ==
    [[الأجوبة عن مسائل أبي الريحان البيروني]]؛


    [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سينا]]، در اين مناظره، در پى به كرسى نشاندن نظريه «لا جبر و لا تفويض بل امر بين امرين» است كه روايات و احاديث نيز ما را به آن مسير رهنمون گشته‌اند، فلذا در بعضى از قسمت‌هاى اين مناظره، اشاره به سخافت قول اشاعره كه در مقابل معتزله بوده‌اند، اشاره مى‌كند تا ضمن محكوم كردن طرف مناظره، از ديدگاه مقابل آنان نيز تبرى بجويد.
    [[علة قيام الأرض وسط السماء]]؛


    بوعلى، مى‌گويد: مصدر هر فعلى طاعت شوق است، بلكه هر اراده و اختيارى، حادث و داراى آغاز است و هر چه چنين باشد سببى دارد، آن‌گاه اين استدلال را تا آن‌جا ادامه مى‌دهد كه واجب الوجود شدن اراده، پيش از موجود شدنش، به اثبات برسد. در ادامه رساله، حدود اراده انسان را تبيين كرده و آن شخصى معتزلى را كه انسان را موجودى با اراده مطلق مى‌پندارد، به طريق مستقيم راهنمايى مى‌كند.
    [[رسالة بعض الأفاضل إلى علماء مدينة السلام]].
    ==وابسته‌ها==
    {{وابسته‌ها}}


    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:فلسفه، مذهب و روانشناسی]]
    [[رده:فلسفه، مذهب و روانشناسی]]
    [[رده:فلسفه اسلامی]]
    [[رده:فلسفه اسلامی]]
    [[رده:عصر صاحب نظران فلسفه اسلامی]]
    [[رده:عصر صاحب نظران فلسفه اسلامی]]
    [[رده:عصر صاحب نظران فلسفه قرن چهارم]]
    [[رده:فیلسوفان، آ–ی]]
    [[رده:فارابی ابونصر محمد بن محمد، 260-339ق]]
    [[رده:25 دی الی 24 بهمن]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۰۹

    رسائل ابن سینا
    القضاء و القدر(مناظرة الشيخ مع قدري)
    پدیدآورانابن سینا، حسین بن عبدالله (نویسنده)
    ناشربيدار
    مکان نشرقم - ایران
    سال نشر1400 ق
    چاپ1
    موضوعفلسفه اسلامی - متون قدیمی تا قرن 14
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏BBR‎‏ ‎‏362‎‏ ‎‏1359
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    القضاء و القدر رساله‌ای از بوعلى سینا و به زبان عربى است که زمان تأليف آن را سال چهار صد و چهارده تخمين زده‌اند و حاصل مناظره‌ وی با يكى از اهل قدر منكر قدر است. میرداماد در كتاب قبسات، خواجه نصيرالدين طوسى در شرح اشارت و سيد‌ ‎احمد علوى در كتاب خود، به اين رساله، استناد كرده‌اند و آن را در رديف كتب معتبر و قابل استناد به حساب آورده‌اند، امّا بعد از آنها و در دوره‌هاى بعدى چنين عنايتى به اين اثر ارزش‌مند به چشم نمى‌خورد.

    این رساله به همراه بیست و دو رساله دیگر در مجموعه‌ای به نام رسائل ابن سينا، به چاپ رسیده است.

    ساختار

    رساله، فاقد هر گونه باب‌بندى و فصل‌بندى و داراى عباراتى مغلق است.

    واژهاهل قدر، در دو جا مورد استفاده متكلمين قرار گرفته است: يكى در مورد جبريّون كه قائل به قضا و قدر الهى و عدم اختيار انسان مى‌باشند. ديگرى در مورد معتزله و منكران قدر مى‌باشد؛ يعنى كسانى كه به قدرت انسان قائلند و او را صاحب قدرت و اختيار در اعمال خود مى‌دانند.

    گزارش محتوا

    ابن سينا، در اين مناظره، در پى به كرسى نشاندن نظريه «لا جبر و لا تفويض بل امر بين امرين» است كه روايات و احاديث نيز ما را به آن مسير رهنمون گشته‌اند، فلذا در بعضى از قسمت‌هاى اين مناظره، اشاره به سخافت قول اشاعره كه در مقابل معتزله بوده‌اند، اشاره مى‌كند تا ضمن محكوم كردن طرف مناظره، از ديدگاه مقابل آنان نيز تبرى بجويد.

    بوعلى، مى‌گويد: مصدر هر فعلى طاعت شوق است، بلكه هر اراده و اختيارى، حادث و داراى آغاز است و هر چه چنين باشد سببى دارد، آن‌گاه اين استدلال را تا آن‌جا ادامه مى‌دهد كه واجب‌الوجود شدن اراده، پيش از موجود شدنش، به اثبات برسد. در ادامه رساله، حدود اراده انسان را تبيين كرده و آن شخصى معتزلى را كه انسان را موجودى با اراده مطلق مى‌پندارد، به طريق مستقيم راهنمايى مى‌كند.

    وابسته‌ها