منهج الرشاد في معرفة المعاد: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class='wikiInfo'>

[[پرونده:NUR03355J1.jpg|بندانگشتی|منهج الرشاد في معرفة المعاد]]

{| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right"

! نام کتاب!! data-type='bookName'|منهج الرشاد في معرفة المعاد

|-

|نام های دیگر کتاب

|data-type='otherBookNames'|

|data-type='authors'|[[نعیما طالقانی، محمد نعیم بن محمد تقی]] (نويسنده)

|زبان  

|data-type='language'|عربی

|کد کنگره  

|data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|‏BP‎‏ ‎‏222‎‏ ‎‏/‎‏ن‎‏7‎‏م‎‏8‎‏

|موضوع  

|data-type='subject'|خدا شناسی

|ناشر  

|data-type='publisher'|آستانة الرضوية المقدسة، مجمع البحوث الإسلامية

|مکان نشر  

|data-type='publishPlace'|مشهد مقدس - ایران

|سال نشر  

|data-type='publishYear'| 1419 هـ.ق  

 

==معرفى اجمالى==

 

 

كتاب «منهج الرشاد في معرفة المعاد»، تاليف محمد نعيم‌طالقانى، از معدود كتابهايى است كه از معاد روحانى و جسمانى با استفاده از مبانى حكمى، عرفانى و تفسيرى بحث كرده است. مولف اگرچه به طور كلى در مباحث حكمى بيشتر از صدر المتألهين تأثير پذيرفته، اما در اين جا مباحث را به عنوان يك متكلم بيان كرده و به آراء و عقايد غياث‌الدين منصور دشتكى، ميرصدر شيرازى، محقق خفرى، ملا جلال دوانى، مولانا جمال‌الدين محمود سحاكى، عبدالرزاق لاهيجى و [[میرداماد، محمدباقر بن محمد|ميرداماد]] توجه داشته است. با اين وجود در همه جا مباحث معاد اسفار، شواهد الربوبيه و مبدا و معاد صدر المتألهين او را به تكاپو واداشته است.

مقدمه: حقيقت و ضرورت معاد، معاد در آيات قرآن، مراد از معاد روحانى و جسمانى، مبناى اثبات كنندگان معاد، معاد بدن، معاد نفس، جواز انعدام عالم و امتناعش، نقد كلام حكماء در امتناع انعدام عالم، امتناع اعادة المعدوم و نقد كلام متكلمين در اين زمينه و در نهايت نتيجه‌گيرى مولف از مباحث فوق.

1-اثبات نفس و بيان انيت آن و تحديد نفس: شرح كلام [[ابن‌سینا، حسین بن عبدالله|شيخ الرئيس]] در طبيعيات شفاء و كلام خواجه نصير طوسى در شرح اشارات و رد شبهات وارده است.

2-بيان حقيقت نفس و ماهيت آن:

الف)تأويل روايات مربوط به نفس و روح و شرح نظر حكماء در ماهيت نفس.

ج)توضيح علم و حقيقت آن، اتحاد عاقل و معقول و توجيه اين نظريه.

د)افعال انسان و كيفيت ارتباط نفس به بدن.

3-تعديد قواى نفس: اثبات قواى پنج‌گانۀ ظاهرى نفس(حس لامسه، ذائقه، شامه، سامعه و باصره) حس مشترك و حواس باطنى و شرح احكام آنها طبق مسلك حكماء.

ج)بيان احوالات نفس بعد از فساد بدن(سعادت، شقاوت، لذت عقليه، ثواب و عقاب)

5-اثبات معاد جسمانى و پاسخ به شبهات مطرح شده است.

خاتمه:الف) پاسخ به شبهات منكرين معاد جسمانى.

ب)احوالات روز قيامت نظير: نفخ الصور صراط، اعراف، سور، كتاب، ميزان، حساب، سؤال، حوض، شفاعت، جنت و دوزخ.

ج)اصناف اهل آخرت و احكامشان(خلود در جنت و دوزخ و اثبات آنها و...).

گرچه مولف با آراء و نظرات محققين حكيم؛ مانند صدر المتألهين آشنا بوده، اما در بحث معاد معتقد است، «ان الشخص الانسانى عبارة عن مجموع النفس و البدن و المركب منها».[1]

به همين دليل مرگ را انقطاع نفس از بدن دانسته و معاد را اين‌گونه شرح مى‌دهد: «عود تعلق النفس ببدنها الاصلى مرة اخرى بعد جمع اجزاء البدن و لا سيما الاجزاء الاصليه منه و عود تأليف البدن كرّة بعد اولى بهيئته الاولى كما يدل عليه الايات و الاخبار».[2]

اين اثر براى اولين‌بار سال 1419ق توسط بنياد پژوهش‌هاى اسلامى آستان قدس رضوى، با مقدمۀ آقايان سيد جلال‌الدين آشتيانى و رضا استادى، در سه جلد به چاپ رسيد.