مجالس المؤمنين: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class="wikiInfo">

[[پرونده:NUR11313J1.jpg|بندانگشتی|مجالس المؤمنين]]

|+

! نام کتاب!! data-type="bookName" |مجالس المؤمنين

|-

|نام های دیگر کتاب

| data-type="otherBookNames" |کتاب مجالس المومنين

|-

| data-type="authors" |[[شوشتری، نورالله بن شریف‌الدین]] (نويسنده)

[[عبد منافي، احمد]] (مصحح)

|زبان  

| data-type="language" | فارسي

|کد کنگره  

| data-type="congeressCode" style="direction:ltr" |‏‎‏BP‎‏ ‎‏55‎‏/‎‏2‎‏ ‎‏/‎‏ش‎‏9‎‏م‎‏3  

|موضوع  

| data-type="subject" |شيعه - تاريخ  

شيعه - دفاعيه‎ها و رديه‎ها

شيعه - سرگذشت نامه

|ناشر  

| data-type="publisher" |اسلاميه

|مکان نشر  

| data-type="publishPlace" | ايران - تهران

||سال نشر  

| ata-type="publishYear" |مجلد1: 1377ش ,

|- class="articleCode"

نویسنده در پاسخ به مخالفان که شیعه را ساخته و پرداخته دولت صفوی می‎دانستند، به تألیف این کتاب ارزشمند پرداخت و ثابت نمود که مذهب تشیع، برخاسته از زمان رسول‎الله(ص) بوده است. ازاین‎رو، این کتاب مرجع مهمی برای محققان و پژوهشگران است.

کتاب‎ شامل یک مقدمه و دوازده مجلس و یک خاتمه می‎باشد.  

نویسنده، در مقدمه، مباحثی همچون: تحقیق تعریف مطلق شیعه، القای خلاف (اختلاف صحابه) در کنار بستر رسول(ص)، عدد امامان دوازده‎گانه و علت اینکه امامان دوازده فرد هستند را مطرح کرده است <ref>ر.ک: مقدمه، ج1، ص3-22</ref>.

[[شوشتری، نورالله بن شریف‌الدین|مرحوم شهید قاضی نورالله شوشتری]]، مجلس اول کتاب خود را با ذکر بعضی اماکن و سرزمین‎هایی که به ائمه هدى(ع) اختصاص دارد، شروع می‎نماید که از جمله آن اماکن، عرش مجید، قبرستان دارالسلام، اعراف، مدینه طیبه، غدیر خم، فدک و حدود آن و... است.

وی در مورد فدک این‎گونه می‎نویسد:  

«[[یاقوت حموی، یاقوت بن عبدالله|صاحب معجم البلدان]] نوشته است: فدک قریه‎ای است میان حجاز. در میان او و مدینه دو روز راه است و آن قریه از کفار خیبر بود که به طریق مصالحه در تحت تصرف آن حضرت درآمده بود و به موجب دین الهی، خاصه حضرت رسالت‎پناهی شده بود که حضرت پیغمبر(ص) در وقت نزول آیه '''وَ آتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ''' ﴿الإسراء: 26﴾، آن را به حضرت فاطمه(ع) بخشیده بود و نزد وفات حضرت رسالت‎پناه(ص) در تصرف او بود. چون ابوبکر را خلیفه ساختند، وکیل حضرت فاطمه را از آنجا اخراج نمود و چون آن حضرت اظهار نمود که حضرت رسالت آن را به من بخشیده بود، ابوبکر به‎خلاف قانون شریعت از او گواه طلبید و باآنکه او حضرت امیر(ع) و ام‎سلمه را به گواهی برد، ابوبکر تصدیق ایشان نکرد... و غرض ابوبکر و عمر از بازگرفتن فدک آن بود که اهل بیت رسالت درویش شوند تا مردم گرد ایشان نگردند و جمعیت ایشان پریشان و ازهم‎پاشیده گردد؛ چنان‎که پیش از آن به موجب نص قرآن که: '''هُمُ الَّذِينَ يَقُولُونَ لاَ تُنْفِقُوا عَلَى مَنْ عِنْدَ رَسُولِ‎اللَّهِ حَتَّى يَنْفَضُّوا''' ﴿المنافقون‏: 7﴾، نظیر آن تدبیر را درباره حضرت رسول(ص) نیز به‎جا آوردند»<ref>ر.ک: متن کتاب، ج1، ص48</ref>.

سپس [[شوشتری، نورالله بن شریف‌الدین|قاضی نورالله]] به اتفاقاتی همانند وفات آن حضرت و غصب خلافت که بعد از این ماجرا رخ داد، اشاره می‎‎نماید.

از جمله اماکنی که ائمه هدى(ع) در مورد آن سخنی فرموده‎اند، منطقه طالقان است که ایشان در مورد این سرزمین این‎گونه می‎نویسد:

طالقان نام دو بلده است یکی در خراسان و دیگری در میان قزوین و ابهر. از افراد نامدار و مشهور این سرزمین، صاحب بن عباد است و مخفی نماند که اهالی ولایت طالقان قزوین همیشه از محبان شاه ولایت بوده‎اند و از ائمه اهل‎البیت(ع) احادیث بسیار در فضیلت این طالقان و اهالی آنجا وارد شده و در بیان احوال صاحب‎الزمان(ع) از کتاب «[[كشف الغمة في معرفة الأئمة (اربلی)|كشف الغمة]]» مسطور است که: «روى ابن أعثم الكوفي في كتاب الفتوح عن [[امام على(ع)|أميرالمؤمنين(ع)]] أنه قال: ويحا للطالقان؛ فإن لله تعالى بها كنوزا ليست من ذهب و لافضة و لكن بها رجال مؤمنون عرفوا الله حق معرفته و هم أنصار المهدي في آخر الزمان»<ref>ر.ک: همان، ص96</ref>.

نویسنده، مجلس دوم کتاب را به ذکر طوایفى که به مذهب تشیع گرویده و به آن مشهورند، اختصاص داده است که از جمله آنها طوایفى همچون: مذحج و ربیعه، وایل و خزاعه، ضمیریه و نادریه، بنوحنیف، قبیله همدان و دیگران می‎باشند. [[شوشتری، نورالله بن شریف‌الدین|قاضى نورالله]] در مورد قبیله همدان و یارى رساندن ایشان به [[امام على(ع)|حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابی‎طالب(ع)]] این‎گونه مى‎نویسد:  

قبیله‎اى از یمن که در کوفه نزول نموده بودند و بسیارى از آنها اهل علم و زهد و ورع مى‎باشند و در کتاب سفر السعادة که از تصانیف شیخ مجدالدین فیروزآبادی شافعى است مسطور است که روایت نموده بیهقی به اسناد صحیح که چون کتابت [[امام على(ع)|حضرت امیرالمؤمنین علی(ع)]] از یمن به خدمت حضرت رسالت(ص) رسید که قبیله همدان در دست او مسلمان شدند، حضرت رسالت(ص) از غایت سرور، فی الحال سر به سجده شکر نهادند و مکرر فرمودند: «السلام على همدان» و در کتاب‎های حدیثى، اشعار فراوانى از زبان [[امام على(ع)|حضرت على(ع)]] – در جنگ صفین - ‎در مدح ایشان آمده است که مضامین بخشی‎ از آنها چنین است: چون دیدم اسب‎سواران ارتش معاویه را درحالى‎که چشمان آنها از شدت خشم و کینه سرخ بود و با شدت نیزه‎هاى خود را می‎کوفتند و گرد و غبار کارزار همچون ابری در آسمان پدیدار گردید و پسر هند، قبیله‎هاى ذوالکلاع، یحصب، کنده و حزام را به میدان جنگ فرستاد، من نیز قبیله همدان را که در دلاورى مانندى ندارند، به‎سوى آنها گسیل داشتم؛ چراکه همدان در کارهاى سخت به‎مانند سپرى براى من می‎باشند... و اگر دربان بهشت باشم، به قبیله همدان می‎گویم که به‎سلامت وارد بهشت شوید<ref>ر.ک: همان، ص129-131</ref>.

مجلس سوم کتاب درباره بزرگان مذهب تشیع و عالمان آن است‎ که در این مجلس، نویسنده کتاب از افراد زیادى نام مى‎برد؛ مثلا از مشاهیر بنی‎هاشم، به حضرت ابوطالب(ع) و اثبات ایمان ایشان، سیدالشهداء حمزة بن عبدالمطلب و حالات او، جعفر بن ابى‎طالب، عبدالله بن عباس و... اشاره می‎کند<ref>ر.ک: همان، ص162-187</ref>.

در همین بخش، نامه معاویه به شهرها و تحریک مردم به قتل دوستان [[امام على(ع)]] را نقل می‎کند: «و كتب معاوية إلى جميع البلدان: أن انظروا من قامت عليه البينة أنه يحب عليا و أهل بيته فامحوه من الديوان و كتب كتابا آخر: انظروا من قبلكم من شيعة علي و اتهموه بحبه فاقتلوه...» (معاویه به کارگزاران خود در همه بلاد نوشت که اگر کسى را یافتید که دوستدار [[امام على(ع)|على(ع)]] و خاندان او باشد، نام او را از دفتر بیت‎المال محو کنید و در نامه‎ای دیگر نوشت: شیعیان [[امام على(ع)|على(ع)]] را به اتهام محبت و دوستى با او بکشید) <ref>ر.ک: همان، ص188</ref>.

[[شوشتری، نورالله بن شریف‌الدین|قاضى نورالله شوشترى]] مجلس چهارم را به ذکر تابعین اختصاص مى‎دهد و تعدادى از آنها را که داراى نقش مهمى در تاریخ اسلام بوده‎اند، برمی‎شمارد که از آن جمله‎اند: مالک اشتر نخعى، اویس قرنى، صعصعة بن صوحان، محمد بن ابى‎حذیفة، سعید بن قیس همدانى، رشید هجرى، حبیب بن مظاهر اسدى و...<ref>ر.ک: همان، ص283-309</ref>.

ایشان در مورد جناب محمد بن ابى‎بکر و برائت او از پدرش این‎گونه مى‎نویسد: مادر او اسماء بنت عمیس است که در اصل زوجه حمزة بن عبدالمطلب بود و چون حمزه شهید شد، ابوبکر او را به عقد خود درآورد و محمد در سال حجة‎الوداع از او در وجود آمد و چون ابوبکر بمرد، [[امام على(ع)|حضرت امیرالمؤمنین(ع)]] او را عقد نمود و محمد، ربیب و پرورده آن حضرت بود و شیخ ابوعمرو کشى روایت نموده که در مجلس شریف حضرت امام جعفر صادق(ع)، ذکر محمد بن ابی‎بکر می‎گذشت، آن حضرت بر او صلوات و رحمت می‎فرستادند و نیز از آن حضرت روایت نموده که می‎فرموده‎اند که نجابت محمد بن ابى‎بکر از جانب مادرش اسماء بنت عمیس است، نه از جانب پدر و در روایتى دیگر فرموده‎اند که در هر اهل بیتى یک کس می‎باشد که به ذات خود نجیب است و انجب نجبا از اهل بیت سوء، محمد بن ابى‎بکر است و ایضا از حضرت امام محمد باقر(ع) روایت نموده که محمد بن ابی‎بکر با [[امام على(ع)|حضرت امیرالمؤمنین(ع)]] بر برائت از شیخین بیعت نمود<ref>ر.ک: همان، ص277</ref>.

نویسنده در مجلس پنجم، از نام و سیره بعضى از متکلمین و محدثین و فقهاء ومجتهدین و اعیان قراء و نحاة و لغویین، یاد می‎کند.

==پانویس ==

<references />

== وابسته‌ها ==