تمهيد الوسائل في شرح الرسائل: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class='wikiInfo'>

[[پرونده:NUR12036J1.jpg|بندانگشتی|تمهید الوسائل في شرح الرسائل]]

|-

! نام کتاب!! data-type='bookName'|تمهید الوسائل في شرح الرسائل

|-

|نام های دیگر کتاب

|data-type='otherBookNames'|فرائد الاصول. شرح

|-

|data-type='authors'|[[انصاری، مرتضی بن محمدامین]] (نويسنده)

|زبان  

|data-type='language'|عربی

|کد کنگره  

|data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|‏BP‎‏ ‎‏159‎‏ ‎‏/‎‏الف‎‏8‎‏ ‎‏ف‎‏402

|موضوع  

|data-type='subject'|اصول فقه شیعه

|ناشر  

|data-type='publisher'|جماعة المدرسين في الحوزة العلمیة بقم، مؤسسة النشر الإسلامي ج: 1, 2

 

 

 

|-

|مکان نشر

|data-type='publishPlace'|قم - ایران

|data-type='publishYear'| 1410 هـ.ق

|-class='articleCode'

|کد اتوماسیون

|data-type='automationCode'|AUTOMATIONCODE12036AUTOMATIONCODE

|}

 

 

== معرّفى اجمالى==

 

 

'''تمهيد الوسائل فى شرح الرسائل''' از شروح ارزشمند كتاب رسائل به قلم شيخ على مروّجى قزوينى است. اين اثر جمع بين توضيح و تحقيق پيرامون فرائد الاصول است كه در دوازده جلد نوشته شده است.

 

 

سبك نگارش كتاب بدين‌گونه است كه در بالاى صفحه متن كتاب رسائل و در ذيل صفحه شرح مطالب آمده است.نويسنده با آوردن نظريات فحول اصوليين از جمله [[آخوند خراسانى]]، محقق اصفهانى، [[نائینی، محمدحسین|محقق نائينى]]، [[عراقی، ضیاءالدین|محقق عراقى]] و مرحوم خويى به نقص و ابرام كلمات شيخ پرداخته و در اين ميان ديدگاه خود را نيز بيان كرده است.

كتاب از بحث قطع تا آخر وقوع تعبّد به خبر واحد است: به نظر [[نایینی، محمدحسین|مرحوم نائينى]] مراد از مكلّف خصوص مجتهد است چون مقصود از التفات، التفات تفصيلى است كه فقط براى مجتهد حاصل مى‌شود. ايشان كلام [[نایینی، محمدحسین|مرحوم نائينى]] را مورد مناقشه قرار داده و آن را مستلزم دور مى‌داند.

از دوران امر بين واجب و غيرحرام تا بحث زيادت سهوى است: به نظر مصنف ترك جزء نماز در حالت سهو مبطل نماز است البته اين مساله را نبايد با باب اجزاء مقايسه كرد. چرا كه در باب اجزاء، عمل شخص، مطابق با يك امر شرعى است، در حالى‌كه عمل شخص ناسى، با هيچ امر شرعى مطابقت ندارد.

از دوران بين جزئيّت و شرطيّت يك شىء تا بحث اقوال استصحاب است:نويسنده در بحث استصحاب به كلام آخوند اشاره كرده كه همه تعاريف درباره استصحاب پيرامون غرض واحد دور مى‌زنند و آن حكم به باقى دانستن حكم و يا موضوع يك حكم شرعى كه مشكوك البقاء هستند. مولّف فرمايش آخوند را مورد مناقشه قرار مى‌دهد.

از اصالة الصحة در فعل غير تا آخر بحث تعادل است: مراد از اصالة الصحة در فعل غير اين است كه عمل مسلمان را، به صحت و درستى حمل كنيم و آثار فعل صحيح شرعى را بر آن مترتّب سازيم. به نظر مصنف اصالة الصحة در فعل غير فى الجمله از قواعد اجمالى در ميان مسلمانان است. البته مراد صحّت واقعى است. قابل توجه اينكه با اصالة الصحة تنها آثار شرعى مترتب مى‌شود.

از بحث تراجيح تا آخر كتاب را تشكيل مى‌دهد:مؤلف بيان مى‌كند كه از ميان اقسام مرجّحات، ترجيح و جمع دلالى بر همه اقسام مقدّم است؛زيرا وقتى خبر واحد خاص و مقيّد مى‌تواند عام و مطلق قرآنى و اخبار متواتر را تخصيص و تقييد دهد به طريق اولى مى‌تواند خبر واحد عام و مطلق را تخصيص و تقييد نمايد.

== منبع==