شرح أسماء الله الحسنی (قشیری): تفاوت میان نسخه‌ها

[[قشیری، عبدالکریم بن هوازن]] (نويسنده)

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE1238AUTOMATIONCODE

| تعداد جلد =1

| کتابخانۀ دیجیتال نور =10765

 

 

 

نويسنده، ابتدا به آياتى كه در آنها اسماء الهى ذكر شده، اشاره كرده، سپس ساير اسمايى را كه با استفاده از سنت براى خداوند اثبات گرديده، مورد بررسى قرار داده است.

 

 

مقدمه بعد از بيان زندگى‌نامه و تأليفات نويسنده، با استفاده از قرآن و سنت، به تعريف اسماء الحسنى پرداخته و به اسمايى كه فقط در سنت ذكر گرديده اشاره كرده است.

#'''«و لله الاسماء الحسنى»''' كه بعد از ذكر سبب نزول آيه، معنى آن بيان و به اهميت تكريم اسماء الهى اشاره شده است. نويسنده، معتقد است هر كه به اسماء پروردگار خويش، علم و معرفت پيدا كند، اسم خويش را فراموش خواهد كرد.

#'''«و لا تجهر بصلاتك و لا تخافت بها» ''' در اين باب، با استفاده از آيات، معانى مختلف دعا بررسى و اين آيه معنى شده است.

#'''«تبارك اسم ربك ذى الجلال و الاكرام» '''، احتمالات ذكر شده در مورد معناى تبارك از جمله تقدّس، عظمت، بركت و زيادت بررسى شده است. ستايش خداوند به واسطه ذكر احسان و انعام او، استحقاق او در مورد صفاتى كه بدان‌ها متصف شده و اعتقاد به اينكه كسى در آن صفات شريك خداوند نخواهد بود، از جمله وجوه ثناى الهى دانسته شده و نويسنده معتقد است از جمله آداب ياد كردن اسماء الهى اين است كه انسان نفس خويش را به مقتضاى آن اسماء متصف گرداند.

#'''«اقرا باسم ربك الذى خلق»''' بعد از اشاره به كيفيت نزول آن، معانى آن بررسى شده است.

نويسنده، معانى اين اسماء را مورد بررسى قرار داده و در برخى موارد، به بيان آدابى كه عبدبايد در هنگام ذكر، بدانها متصف باشد، پرداخته است. برخى از اين اسماء عبارتند از:  

#:ب) معنى كه نويسنده معتقد است هر چند در معناى آن اختلاف وجود دارد، ولى تمام آنها به معنى واحد برمى‌گردند كه همان علو و رفعت مى‌باشد. در اين بخش، قول مشايخ صوفيه نيز در مورد معناى اين اسم، مورد بررسى قرار گرفته است.

#«الملك» و مشتقات آن كه به معناى قدرت بر ايجاد و ابداع بوده و در مورد بندگان، به صورت مجازى به كار برده مى‌شود. نويسنده در پى اثبات اين امر است كه هر كس مالك حقيقى را بشناسد، از قيد هواهاى نفسانى رهايى خواهد يافت.

#«القدوس» كه به معنى طهارت و تقدس بوده و از جمله آداب ذاكر اين اسم آن است كه نفس خويش را از متابعت شهوات، مال خود را از حرام و شبهات، وقتش را از صرف كردن به بطالت و قلبش را از كدورت و غفلت پاك گرداند.

#«القابض الباسط» كه علاوه بر روايات، در آيات الهى نيز به آنها اشاره شده است. نويسنده، ضمن بيان كيفيت قبض و بسط، آنها را چنين معنا كرده است كه خداوند، ارواح و اشباح موجودات را در هنگام مرگ گرفته و هنگام زنده شدن آنها، حيات را به آنان اهدا مى‌كند.

#«الرئوف» كه نويسنده معتقد است بيان‌گر شدت رحمت و محبت خداوند نسبت به بندگان خويش مى‌باشد.