سفرنامه آمبرسیو کنتارینی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[کنتارینی‌، آمبروجو]] (نويسنده)

سفر نامه‎ها

| کتابخانۀ دیجیتال نور =8001

'''سفرنامه آمبرو سيو كنتارينى'''، ترجمه سفرنامه آمبرو سيو كنتارينى است كه از زبان ايتاليايى به انگليسى و سپس به فارسى ترجمه گشته است. ترجمه فارسى آن از قدرت‌الله روشنى است. اين سفرنامه شرح احوال دوره‌اى از تاريخ كشور ما را بازگو مى‌كند كه تا اندازه‌اى تاريك و ناشناخته است، چرا كه آغاز قرن پانزدهم دوره‌اى از تاريخ شرق و به خصوص كشور ايران است كه اندكى از آن آشكار و روشن است. چون تندباد حمله مهاجمين تيمورى چنان بر سراسر اين قسمت از سرزمين‌هاى تاريخى وزيده است كه آنها را براى سال‌هاى متمادى در گمنامى و ظلمت فروبرده است.

پس از ذكر مقدمه از مترجم و نويسنده، كتاب در نه فصل ادامه پيدا مى‌كند. فصول كتاب بر اساس ترتيب شهرهايى است كه مؤلف از آنجا عبور كرده است و پيرامون هر شهر مطالب خود را در اين فصول نگاشته است.

مؤلف در ابتداى كتاب طى مقدمه‌اى، علت تألیف اين كتاب را چنين بيان مى‌كند: «من آمبروسيو كنتارينى پسر «بنه‌ده‌تو» هستم از طرف رئيس عاليقدر شوراى «پرى گادى» به عنوان سفير انتخاب شدم كه به دربار پادشاه نامدار ايران اوزون حسن بروم. با وجود آن كه به علت بعد مسافت و مخاطرات سفر چين مأموريتى دشوار به نظر مى‌رسيد، معهذا، به مناسبت اشتياق فراوان شوراى جمهورى و پيشرفت دنياى مسيحيت و اين كه اين افتخار به نام مسيح و مادر مقدس او تمام خواهد شد، كليه مخاطرات سفر را ناديده انگاشته با كمال ميل و رغبت كمر به خدمت جمهورى و مسيحيت بسته تصميم خود را گرفتم؛ و از آنجا كه فكر مى‌كنم، شرح اين مسافرت طولانى و با اهميت ممكن است، براى آيندگان جالب باشد، قصد دارم آنچه را كه از روز حركت از ونيز كه روز بيست و سوم فوريه 1473 (يعنى اولين روز پرهيز) بود، تا روز مراجعت كه روز دهم آوريل 1477 بود، براى من واقع شد، به اختصار شرح دهم، و شهرها و ايالاتى را كه از آنها گذر كرده‌ام، و نيز آداب و رسوم ساكنان آنها را توصيف كنم.»

چه حكومت جديد التأسيس تركان عثمانى كه با فتح استامبول به دست سلطان محمد فاتح بنياد يافته بود، كم‌كم داشت بر سرتاسر كشورهاى اروپاى شرقى تسلط مى‌يافت و سفاين جنگيش راه را بر كشتى‌هاى تجارتى اروپا مى‌بست و جمهورى ونيز شهرت و اعتبار و قدرت خود را از دست رفته مى‌دانست و چون خود به تنهايى قادر به دفع حكومت عثمانى نبود، به ناچار بر آن شد كه اتحاديه نظامى نيرومندى از حكومت‌هاى مسيحى اروپايى بر ضد عثمانى تشكيل دهد. در بين دول اروپايى كشورهاى لهستان و هنگرى (مجارستان) به علت مجاورت و ارتباطى كه با مسلمين داشتند به دو علت علنا مخالفتى با دولت عثمانى نمى‌كردند. يكى آنكه ياراى مقاومت در برابر آن دولت نداشتند، و ديگر آنكه اين ارتباط از نظر فرهنگى و اقتصادى كاملا به‌نفع آنها بود. و اگر گاهى نيز با جمهورى ونيز اظهار هم دردى و همگامى مى‌نمودند، فقط جنبه لفظى داشت و عملا دست به هيچ گونه اقدام خصمانه‌اى نمى‌زدند. همين امر باعث گرديده بود كه ساير اميرنشين‌هاى اروپايى هم چندان ميل و رغبتى براى يك اتحاد واقعى از خود نشان ندهند. از اينرو تمام توجه دنياى غرب متوجه شرق گرديد و چشم اميد به حكومت‌هاى شرقى دوخته شد، زيرا اكنون غربیان دريافته بودند كه سلسله پرقدرتى در سرزمين باستانى ايران نضج مى‌گيرد كه با تركان عثمانى دشمنى ديرينه دارد. رئيس اين سلسله كه اوزون حسن نام داشت، بر اثر پيروزى بر رقيب نيرومند خود جهانشاه قره‌قويونلو و جانشينان امير تيمور شهرت و اعتبارى در ميان كشورهاى آن زمان اروپا كسب كرد، چنانكه عده‌اى از دولت‌هاى اروپايى اقدام به گسيل سفير به دربار او كردند. مسئله ديگرى كه باعث شد، روابط دوستانه بين اوزون حسن و دولت‌هاى اروپايى از جمله حكومت جمهورى و نيز برقرار گردد، متحد شدن او با كالويوآنس بود كه بر ناحيه طرابوزان حكومت مى‌كرد و از آخرين حكومت‌هاى مسيحى در شرق بود، و اتحاد آنها بر عليه عثمانى منجر به ازدواج دختر زيباى سلطان طرابوزان به نام دسپينا با اوزون حسن گرديد.