انطاکی، یحیی بن سعید: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۳۳: خط ۳۳:
    </div>
    </div>


    '''ابوالفرج يحيى بن سعيد بن يحيى انطاكى (370- زنده در458)'''، مورخ و طبيب مسيحى بود. وى از خويشاوندان نزديك ائوتوخيوس اسكندرانى بطريرك اسكندريه و معروف به [[سعيد بن بطريق]] است.
    '''ابوالفرج يحيى بن سعيد بن يحيى انطاكى''' (370- زنده در458)، مورخ و طبيب مسيحى بود. وى از خويشاوندان نزديك ائوتوخيوس اسكندرانى بطريرك اسكندريه و معروف به [[سعيد بن بطريق]] است.


    == ولادت ==
    == ولادت ==

    نسخهٔ ‏۲۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۳۰

    یحیی بن سعید انطاکی
    نام یحیی بن سعید انطاکی
    نام‌های دیگر ان‍طاک‍ی‌، ی‍ح‍ی‍ی‌ ب‍ن‌ س‍ع‍ی‍د

    ی‍ح‍ی‍ی‌ ب‍ن‌ س‍ع‍ی‍د الان‍طاک‍ی‌

    نام پدر
    متولد
    محل تولد
    رحلت 458 ق یا 1065م (1066م)
    اساتید
    برخی آثار
    کد مؤلف AUTHORCODE06423AUTHORCODE

    ابوالفرج يحيى بن سعيد بن يحيى انطاكى (370- زنده در458)، مورخ و طبيب مسيحى بود. وى از خويشاوندان نزديك ائوتوخيوس اسكندرانى بطريرك اسكندريه و معروف به سعيد بن بطريق است.

    ولادت

    انطاكى در حدود سال 370ق زاده شد و ظاهراً دوره نخست زندگى خود را در مصر گذرانيد.

    مهاجرت به شام و انطاکیه

    پس از آن‌كه الحاكم خليفه فاطمى در 404ق به مسيحيان و يهوديان مصر كه چندين سال در محدوديت و آزار به سرمى‌بردند، اجازه مهاجرت به شام داد، ابوالفرج نيز در 405ق به انطاكيه- كه در آن زمان در تصرف روم شرقى بود- مهاجرت كرد.

    وفات

    از پاره‌اى شواهد برمى‌آيد كه انطاكى دست كم تا 458ق زنده بوده است.

    آثار

    مهم‌ترين اثر وى تاريخ اوست كه در واقع تكمله تاريخ سعيد بن بطريق به‌شمار مى‌آيد. انطاكى در اين كتاب، حوادث را از سال 326ق كه كتاب ابن بطريق بدان پايان يافته، به همان سبک و ترتيب تا 425ق دنبال كرده است. اين اثر از منابع مهم تاريخ اسلام و روابط مسلمانان با مسيحيان در قرن‌هاى 4 و 5ق است.

    علاوه بر تاريخ، نسخه‌اى به نام تفسير يحيى بن سعيد بن يحيى لمسائل حنين بن اسحاق الطبيه در كتابخانه رباط نگهدارى مى‌شود كه احتمال مى‌رود از انطاكى باشد، همچنين 3 اثر كلامى نيز بدون ذكر عنوان به او نسبت داده شده است كه نسخ آن در كتابخانه رباط موجود است.

    منابع مقاله

    دايرةالمعارف بزرگ اسلامى ج10، ص388


    وابسته‌ها