أوراد الأحباب و فصوص الآداب: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    جز (جایگزینی متن - '« ' به '«')
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    (۴۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
    خط ۱: خط ۱:
    <div class='wikiInfo'>
    {{جعبه اطلاعات کتاب
    [[پرونده:NUR10224J1.jpg|بندانگشتی|اوراد الاحباب و فصول الاداب]]
    | تصویر =NUR10224J1.jpg
    {| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right"
    | عنوان =أوراد الأحباب و فصوص الآداب
    |+ |
    | عنوان‌های دیگر =
    |-
    | پدیدآوران =  
    ! نام کتاب!! data-type='bookName'|اوراد الاحباب و فصول الاداب
    [[باخرزی، یحیی بن احمد]] (نویسنده)
    |-
    |نام های دیگر کتاب
    |data-type='otherBookNames'|
    |-
    |پدیدآورندگان
    |data-type='authors'|[[باخرزی، یحیی بن احمد]] (نويسنده)


    [[افشار، ایرج]] (به کوشش)
    [[افشار، ایرج]] (به کوشش)
    |-
    | زبان =فارسی
    |زبان  
    | کد کنگره =‏BP‎‏ ‎‏288‎‏ ‎‏/‎‏ب‎‏2‎‏الف‎‏8
    |data-type='language'|فارسی
    | موضوع =
    |-
    تصوف - متون قدیمی تا قرن 14
    |کد کنگره  
    |data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|‏BP‎‏ ‎‏288‎‏ ‎‏/‎‏ب‎‏2‎‏الف‎‏8
    |-
    |موضوع  
    |data-type='subject'|تصوف - متون قدیمی تا قرن 14


    نثر فارسی - قرن 8ق.
    نثر فارسی - قرن 8ق.
    |-
    | ناشر =
    |ناشر  
    دانشگاه تهران
    |data-type='publisher'|دانشگاه تهران
    | مکان نشر =تهران - ایران
    |-
    | سال نشر = 1383 ش
    |مکان نشر  
    | کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE10224AUTOMATIONCODE
    |data-type='publishPlace'|تهران - ایران
    | چاپ =2
    |-
    | شابک =964-03-4837-6
    |سال نشر
    | تعداد جلد =2
    |data-type='publishYear'| 1383 هـ.ش
    | کتابخانۀ دیجیتال نور =10224
    |-class='articleCode'
    | کتابخوان همراه نور =10224
    |کد اتوماسیون
    | کد پدیدآور =
    |data-type='automationCode'|AUTOMATIONCODE10224AUTOMATIONCODE
    | پس از =
    |}
    | پیش از =
    </div>
    }}
    '''أوراد الأحباب و فصوص الآداب''' اثر فارسی ابوالمفاخر [[باخرزی، یحیی بن احمد|يحيى بن احمد]] مشهور به باخرزى يا [[ابوالمفاخر باخرزى]] (متوفى 763ق)، يكى از منابع مهم تصوف اسلامى در بيان سير و سلوك باطنى مى‌باشد كه به كوشش [[افشار، ایرج|ايرج افشار]]، عرضه شده است.<ref>انوشه، حسن، 1380، ج1، ص145</ref>


    نویسنده كتاب را در بخارا و بر سر قبر [[باخرزی، سعید بن مطهر|سيف‌الدين]] تأليف كرده است؛ بخش اول را در 723ق نوشته و تأليف بخش دوم را در 724ق، به پايان رسانده است.<ref>بجنوردى، سيد‌ ‎كاظم و همكاران، 1377، ج11، ص60</ref>


    == معرفى اجمالى==
    نویسنده هدف از تأليف كتاب را، آگاهى بخشى به طالب سلوك مى‌داند؛ چراكه معتقد است طالب هر چيزى بايد حقيقت و ماهيت آن را بداند تا در او، رغبت و شوق براى طلب كمال پيدا شود.


     
    كتاب در نقل اقوال شيخ [[باخرزی، سعید بن مطهر|سيف‌الدين باخرزى]] و اشعار و رباعيات صوفيه منبع بسيار با ارزشى به شمار مى‌آيد.
    '''أوراد الأحباب و فصوص الآداب''' اثر فارسى ابوالمفاخر يحيى بن احمد مشهور به باخرزى يا [[ابوالمفاخر باخرزى]] (متوفى 763ق)، يكى از منابع مهم تصوف اسلامى در بيان سير و سلوك باطنى مى‌باشد كه به كوشش ايرج افشار، عرضه شده است. <ref>انوشه، حسن، 1380، ج1، ص145</ref>
     
    نويسنده كتاب را در بخارا و بر سر قبر سيف الدين تأليف كرده است؛ بخش اول را در 723ق نوشته و تأليف بخش دوم را در 724ق، به پايان رسانده است. <ref>بجنوردى، سيد كاظم و همكاران، 1377، ج11، ص60</ref>
     
    نويسنده هدف از تأليف كتاب را، آگاهى بخشى به طالب سلوك مى‌داند؛ چراكه معتقد است طالب هر چيزى بايد حقيقت و ماهيت آن را بداند تا در او، رغبت و شوق براى طلب كمال پيدا شود.
     
    كتاب در نقل اقوال شيخ سيف الدين باخرزى و اشعار و رباعيات صوفيه منبع بسيار با ارزشى به شمار مى‌آيد.


    == ساختار==
    == ساختار==
    اين اثر، كتابى است مفصل در باب مباحث علمى تصوف و آداب و رسوم و اذكار صوفيه كه در دو بخش، «أوراد الأحباب» و «فصوص الآداب»، تأليف شده است. هر بخش، داراى بخش‌هاى متعددى است اما متأسفانه بخش نخست تاكنون به چاپ نرسيده است.
    اين اثر، كتابى است مفصل در باب مباحث علمى تصوف و آداب و رسوم و اذكار صوفيه كه در دو بخش، «أوراد الأحباب» و «فصوص الآداب»، تأليف شده است. هر بخش، داراى بخش‌هاى متعددى است اما متأسفانه بخش نخست تاكنون به چاپ نرسيده است.


    مأخذ اصلى نويسنده در بخش نخست، كتاب «[[قوت القلوب]]» [[ابوطالب مکی، محمد بن علی|ابوطالب مكى]] است و منابع بخش دوم، عبارتند از: «قوت القلوب» ابوطالب مكى؛ «[[ آداب المریدین]]» [[سهروردی، عبد القاهر بن عبد الله |ابونجيب عبدالقاهر سهروردى]]؛ «رسالة الخلوة» و دو رساله ديگر از [[نجم الدين كبرى]]؛ رساله «وصية السفر» از [[سيف الدين باخرزى]]؛ «حلية الأبدال» و رساله «أمر المربوط» و كتاب «كنه مالابد للمريد» از [[ابن عربى]] و «منازل المريدين» از [[ابوعبدالله مرجانى]]. اما به نظر مى‌رسد كه نويسنده، بيش از همه، از كتاب «آداب المريدين» ابونجيب سهروردى استفاده كرده و در تعيين ابواب و فصول، حتى مقامات و احوال، به اين اثر نظر داشته و گاه برخى از موضوعات و مطالب را، با اندكى تغيير در عبارات، از آن كتاب برگرفته است. <ref>بجنوردى، سيد كاظم و همكاران، 1377، ج11، ص60</ref>
    مأخذ اصلى نویسنده در بخش نخست، كتاب «[[قوت القلوب]]» [[ابوطالب مکی، محمد بن علی|ابوطالب مكى]] است و منابع بخش دوم، عبارتند از: «[[قوت القلوب في معاملة المحبوب و وصف طريق المريد إلی مقام التوحيد|قوت القلوب]]» [[ابوطالب مکی، محمد بن علی|ابوطالب مكى]]؛ «[[آداب المریدین]]» [[سهروردی، عبدالقاهر بن عبدالله |ابونجيب عبدالقاهر سهروردى]]؛ «رسالة الخلوة» و دو رساله ديگر از [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدين كبرى]]؛ رساله «وصية السفر» از [[باخرزی، سعید بن مطهر|سيف‌الدين باخرزى]]؛ «حلية الأبدال» و رساله «أمر المربوط» و كتاب «كنه مالابد للمريد» از [[ابن عربى]] و «منازل المريدين» از [[ابوعبدالله مرجانى]]. اما به نظر مى‌رسد كه نویسنده، بيش از همه، از كتاب «آداب المريدين» ابونجيب سهروردى استفاده كرده و در تعيين ابواب و فصول، حتى مقامات و احوال، به اين اثر نظر داشته و گاه برخى از موضوعات و مطالب را، با اندكى تغيير در عبارات، از آن كتاب برگرفته است.<ref>بجنوردى، سيد‌ ‎كاظم و همكاران، 1377، ج11، ص60</ref>


    كتاب سرشار از اشعار فارسى و عربى است، اما شمار اشعار عربى، بسيار كم‌تر از اشعار فارسى مى‌باشد. نثر كتاب، ساده و روان و به زبان فارسى گوياست. <ref>انوشه، حسن، 1380، ج1، ص145</ref>
    كتاب سرشار از اشعار فارسی و عربى است، اما شمار اشعار عربى، بسيار كم‌تر از اشعار فارسی مى‌باشد. نثر كتاب، ساده و روان و به زبان فارسی گوياست.<ref>انوشه، حسن، 1380، ج1، ص145</ref>


    اين كتاب با وجود تمهيدات خاصى كه نويسنده در وقف‌نامه كتاب براى استنساخ و انتشارش در نظر گرفته بود، داراى نسخه‌هاى متعددى نيست.
    اين كتاب با وجود تمهيدات خاصى كه نویسنده در وقف‌نامه كتاب براى استنساخ و انتشارش در نظر گرفته بود، داراى نسخه‌هاى متعددى نيست.


    == گزارش محتوا==
    == گزارش محتوا==
    نویسنده در بخش نخست كتاب -كه اكنون در دسترس نيست- به شرح اوراد و عبادات، اساس امور مريد (مثل جوع، سَحَر، صحت و خلوت)، شجره خرقه، مقامات مراقبه و محجوب بودن عقل از خداوند، در بيست فص پرداخته است. عنوان برخى از اين فصوص، عبارت است از: بيان اوقات و زمان اوراد هفت‌گانه روز، بيان اوقات و زمان اوراد شب، ذكر عمل مريدان از فرايض عوامل و فضايل نوادر، آنچه مستحب است كه در وقت خفتن بنده بگويد، ذكر قسمت كردن شب جهت برخاستن و جهت خواب و وصف شب‌خيزان و تهجدگزاران، روز جمعه و آداب آن.


    بخش دوم كه در اين نوشتار به معرفى آن مى‌پردازيم، در باب آداب صوفيه، عقايد و اخلاق، شيوه معاشرت، لباس، سماع، صحبت و شرايط شيخ و مريد، آداب خادمان در انواع خدمات، حمام، آداب مسافرت و شرايط سفر، آداب خلوت و اربعين و ترتيب رياضت و مجاهدت است.<ref>انوشه، حسن، 1380، ج1، ص145</ref>


    نويسنده در بخش نخست كتاب -كه اكنون در دسترس نيست- به شرح اوراد و عبادات، اساس امور مريد (مثل جوع، سَحَر، صحت و خلوت)، شجره خرقه، مقامات مراقبه و محبوب بودن عقل نزد خداوند، در بيست فص پرداخته است. عنوان برخى از اين فصوص، عبارت است از: بيان اوقات و زمان اوراد هفت‌گانه روز، بيان اوقات و زمان اوراد شب، ذكر عمل مريدان از فرايض عوامل و فضايل نوادر، آنچه مستحب است كه در وقت خفتن بنده بگويد، ذكر قسمت كردن شب جهت برخاستن و جهت خواب و وصف شب‌خيزان و تهجدگزاران، روز جمعه و آداب آن.
    اين بخش كه با مقدمه‌اى مفصل از محقق كتاب [[افشار، ایرج |ايرج افشار]] و معرفى خاندان نویسنده آغاز شده، در چهل بخش تنظيم گرديده است. مؤلف در هر بخش ابتدا با استناد به قرآن يا قول يا فعل پيامبر(ص)، شرعيت موضوع را اثبات كرده، سپس به قول مشايخ صوفيه و نظر خود در آن باب مى‌پردازد.
     
    بخش دوم كه در اين نوشتار به معرفى آن مى‌پردازيم، در باب آداب صوفيه، عقايد و اخلاق، شيوه معاشرت، لباس، سماع، صحبت و شرايط شيخ و مريد، آداب خادمان در انواع خدمات، حمام، آداب مسافرت و شرايط سفر، آداب خلوت و اربعين و ترتيب رياضت و مجاهدت است. <ref>انوشه، حسن، 1380، ج1، ص145</ref>
     
    اين بخش كه با مقدمه‌اى مفصل از محقق كتاب [[افشار، ایرج |ايرج افشار]] و معرفى خاندان نويسنده آغاز شده، در چهل بخش تنظيم گرديده است. مؤلف در هر بخش ابتدا با استناد به قرآن يا قول يا فعل پيامبر(ص)، شرعيت موضوع را اثبات كرده، سپس به قول مشايخ صوفيه و نظر خود در آن باب مى‌پردازد.


    اكثر فصوص، درباره آداب اعمال مختلف جوارحى و جوانحى است كه سالك بدان‌ها عمل مى‌كند، همچون سفر، اكل، حمام، خلوت، سماع، صحبت و آنچه در هنگام بيمارى، بلا و مرگ انجام مى‌دهد؛ ليكن در اين ميان و به‌خصوص در فصوص ابتدايى كتاب، نويسنده به مباحث كلى‌تر تصوف، همچون ماهيت تصوف، عقايد صوفيه، فضيلت آداب، اخلاق، مقامات و احوال صوفيه، اختلاف مسالك صوفيه، فضيلت فقر بر غنا، شطحيات و خواص نفس نيز پرداخته است.
    اكثر فصوص، درباره آداب اعمال مختلف جوارحى و جوانحى است كه سالك بدان‌ها عمل مى‌كند، همچون سفر، اكل، حمام، خلوت، سماع، صحبت و آنچه در هنگام بيمارى، بلا و مرگ انجام مى‌دهد؛ ليكن در اين ميان و به‌خصوص در فصوص ابتدايى كتاب، نویسنده به مباحث كلى‌تر تصوف، همچون ماهيت تصوف، عقايد صوفيه، فضيلت آداب، اخلاق، مقامات و احوال صوفيه، اختلاف مسالك صوفيه، فضيلت فقر بر غنا، شطحيات و خواص نفس نيز پرداخته است.


    نخستين فص، پيرامون عقايد صوفيه در وحدانيت خداوند و قيامت است. نويسنده معتقد است اولين چيزى كه بر مريد واجب مى‌باشد، آن است كه احديت خداوند را پذيرفته و ذات او را از چيزى كه نسبت آن به ذات مقدس الهى روا نمى‌باشد، پاك و تنزيه كند. <ref>متن كتاب، ص3</ref>  
    نخستين فص، پيرامون عقايد صوفيه در وحدانيت خداوند و قيامت است. نویسنده معتقد است اولین چيزى كه بر مريد واجب مى‌باشد، آن است كه احديت خداوند را پذيرفته و ذات او را از چيزى كه نسبت آن به ذات مقدس الهى روا نمى‌باشد، پاک و تنزيه كند.<ref>متن كتاب، ص3</ref>


    فص دوم، در مورد آداب ايمان مى‌باشد. به نظر نويسنده، برترين چيز براى مريد آن است كه رنج خود را از خلق برگرفته و بر هيچ كس، ظلم و ستم روا ندارد. <ref>همان، ص8</ref>
    فص دوم، در مورد آداب ايمان مى‌باشد. به نظر نویسنده، برترين چيز براى مريد آن است كه رنج خود را از خلق برگرفته و بر هيچ كس، ظلم و ستم روا ندارد.<ref>همان، ص8</ref>


    در فص سوم، فضيلت فقر بر غنا، تشريح گرديده است. نويسنده فضيلت فقر بر غنا را در صورتى مى‌داند كه رضايت و خشنودى نيز، قرين و همراه آن باشد. از جمله امورى كه به اعتقاد وى دليل بر فضيلت فقر مى‌باشد، آن است كه سخا و عطا، در همه اديان پسنديده است. <ref>همان، ص11</ref>
    در فص سوم، فضيلت فقر بر غنا، تشريح گرديده است. نویسنده فضيلت فقر بر غنا را در صورتى مى‌داند كه رضايت و خشنودى نيز، قرين و همراه آن باشد. از جمله امورى كه به اعتقاد وى دليل بر فضيلت فقر مى‌باشد، آن است كه سخا و عطا، در همه اديان پسنديده است.<ref>همان، ص11</ref>


    در فص چهارم، ماهيت تصوف مورد بحث قرار گرفته است. نويسنده خود بر اين باور است كه اين قوم را به جهت صفاى اسرار و پاكيزگى آثار، صوفى گفته‌اند. وى در اين رابطه، به اقوال و نظريات ديگران نيز اشاره كرده است كه برخى از آن‌ها عبارتند از: در صف اول بودن اين گروه نزد خداوند، صاف بودن دل، قرب اوصاف ايشان به اوصاف اهل صفه كه در عهد پيامبر(ص) بودند، پوشش اين طايفه كه از صوف (پشم) است. <ref>همان، ص14</ref>
    در فص چهارم، ماهيت تصوف مورد بحث قرار گرفته است. نویسنده خود بر اين باور است كه اين قوم را به جهت صفاى اسرار و پاکيزگى آثار، صوفى گفته‌اند. وى در اين رابطه، به اقوال و نظريات ديگران نيز اشاره كرده است كه برخى از آن‌ها عبارتند از: در صف اول بودن اين گروه نزد خداوند، صاف بودن دل، قرب اوصاف ايشان به اوصاف اهل صفه كه در عهد پيامبر(ص) بودند، پوشش اين طايفه كه از صوف (پشم) است.<ref>همان، ص14</ref>


    فص پنجم، پيرامون محاسبه نفس و حفظ خواطر است. بنا به نظر صوفيه، ترك اشتغال به انواع كسب و صناعات، صرف تمامى اوقات به عبادات و طاعات، بهتر و با فضيلت‌تر است. <ref>همان، ص19</ref>
    فص پنجم، پيرامون محاسبه نفس و حفظ خواطر است. بنا به نظر صوفيه، ترك اشتغال به انواع كسب و صناعات، صرف تمامى اوقات به عبادات و طاعات، بهتر و با فضيلت‌تر است.<ref>همان، ص19</ref>


    ديگر عناوين و مباحثى كه در فصوص ديگر مطرح شده است، عبارتند از: احكام مربوط به لباس و خرقه؛ آداب صوفيه در فروع دين و احكام آن؛ فضيلت آداب؛ اخلاق صوفيه؛ مقامات صوفيه؛ احوال صوفيه؛ آداب مريد و شرايط وى؛ خواص و معرفت نفس؛ آداب صحبت با هر طايفه‌اى؛ آداب جوارح و حواس؛ آداب با خانواده؛ ادب خادم و شرايط آن؛ آداب انواع خدمات؛ آداب مربوط به خوردن؛ رياضت مريد در مأكولات و فضيلت گرسنگى و حكايات و مكاشفات برخى از بزرگان. <ref>همان، ص23 تا 339</ref>
    ديگر عناوين و مباحثى كه در فصوص ديگر مطرح شده است، عبارتند از: احكام مربوط به لباس و خرقه؛ آداب صوفيه در فروع دين و احكام آن؛ فضيلت آداب؛ اخلاق صوفيه؛ مقامات صوفيه؛ احوال صوفيه؛ آداب مريد و شرايط وى؛ خواص و معرفت نفس؛ آداب صحبت با هر طايفه‌اى؛ آداب جوارح و حواس؛ آداب با خانواده؛ ادب خادم و شرايط آن؛ آداب انواع خدمات؛ آداب مربوط به خوردن؛ رياضت مريد در مأكولات و فضيلت گرسنگى و حكايات و مكاشفات برخى از بزرگان.<ref>همان، ص23 تا 339</ref>


    از ميان اعمالى كه نويسنده به بيان آداب آن‌ها پرداخته است، دو ادب با تفصيل و تأكيد بيشترى بيان شده است. نخست، سماع كه از موضوعات مناقشه برانگيز تصوف است <ref>همان، ص180</ref> و دوم خلوت و چله‌نشينى كه از اركان سلوكى طريقت كبرويه است. <ref>همان، ص290</ref>
    از ميان اعمالى كه نویسنده به بيان آداب آن‌ها پرداخته است، دو ادب با تفصيل و تأكيد بيشترى بيان شده است. نخست، سماع كه از موضوعات مناقشه برانگيز تصوف است.<ref>همان، ص180</ref>و دوم خلوت و چله‌نشينى كه از اركان سلوكى طريقت كبرويه است.<ref>همان، ص290</ref>


    از جمله ويژگى‌هاى كتاب، آن است كه از نام‌هاى پيامبران، به‌ويژه حضرت محمد(ص) و احاديث ايشان، بسيار آمده است. <ref>انوشه، حسن، 1380، ج1، ص145</ref>
    از جمله ويژگى‌هاى كتاب، آن است كه از نام‌هاى پيامبران، به‌ويژه حضرت محمد(ص) و احاديث ايشان، بسيار آمده است.<ref>انوشه، حسن، 1380، ج1، ص145</ref>


    == وضعيت كتاب==
    == وضعيت كتاب==
     
    فهرست مطالب در ابتدا و فهرست اشخاص، اعلام جغرافيايى، اديان، قبايل و اقوام، كتب و رسائل، لغات نادر، اصطلاحات و اشياء، اشعار فارسی و عربى، آيات، اخبار و احاديث، اقوال و كلمات مشايخ و بزرگان در انتهاى كتاب آمده است.
     
    فهرست مطالب در ابتدا و فهرست اشخاص، اعلام جغرافيايى، اديان، قبايل و اقوام، كتب و رسائل، لغات نادر، اصطلاحات و اشياء، اشعار فارسى و عربى، آيات، اخبار و احاديث، اقوال و كلمات مشايخ و بزرگان در انتهاى كتاب آمده است.


    در پاورقى‌ها، به تصحيح لغات و توضيح معناى آن‌ها پرداخته شده است.
    در پاورقى‌ها، به تصحيح لغات و توضيح معناى آن‌ها پرداخته شده است.


    ==پانویس ==
    ==پانویس==
    <references />
    <references />


    == منابع مقاله==
    == منابع مقاله==
    # مقدمه و متن كتاب؛
    # انوشه، حسن، دانشنامه ادب فارسی: ادب فارسی در آسياى ميانه، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، سازمان چاپ و انتشارات، 1380، ج1، ص145-146؛
    # بجنوردى، سيد‌ ‎كاظم و همكاران (1377)، دائرةالمعارف بزرگ اسلامى (چاپ دوم)، تهران: مركز دائرةالمعارف بزرگ اسلامى، ج11، ص60، تأليف محمد جواد شمس.


    ==وابسته‌ها==
    {{وابسته‌ها}}


    1- مقدمه و متن كتاب؛
    [[أوراد الأحباب و فصوص الآداب (نسخه خطی)]]
     
    2- انوشه، حسن، دانشنامه ادب فارسى: ادب فارسى در آسياى ميانه، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، سازمان چاپ و انتشارات، 1380، ج1، ص 145-146؛
     
    3- بجنوردى، سيد كاظم و همكاران (1377)، دائرة المعارف بزرگ اسلامى (چاپ دوم)، تهران: مركز دائرة المعارف بزرگ اسلامى، ج11، ص60، تأليف محمد جواد شمس.
     
     
    == پیوندها ==


    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:اسلام، عرفان، غیره]]
    [[رده:اسلام، عرفان، غیره]]
    [[رده:تصوف و عرفان]]
    [[رده: تصوف و عرفان]]
    [[رده:مباحث خاص تصوف و عرفان]]
    [[رده: مباحث خاص تصوف و عرفان]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۴۷

    أوراد الأحباب و فصوص الآداب
    أوراد الأحباب و فصوص الآداب
    پدیدآورانباخرزی، یحیی بن احمد (نویسنده) افشار، ایرج (به کوشش)
    ناشردانشگاه تهران
    مکان نشرتهران - ایران
    سال نشر1383 ش
    چاپ2
    شابک964-03-4837-6
    موضوعتصوف - متون قدیمی تا قرن 14 نثر فارسی - قرن 8ق.
    زبانفارسی
    تعداد جلد2
    کد کنگره
    ‏BP‎‏ ‎‏288‎‏ ‎‏/‎‏ب‎‏2‎‏الف‎‏8
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    أوراد الأحباب و فصوص الآداب اثر فارسی ابوالمفاخر يحيى بن احمد مشهور به باخرزى يا ابوالمفاخر باخرزى (متوفى 763ق)، يكى از منابع مهم تصوف اسلامى در بيان سير و سلوك باطنى مى‌باشد كه به كوشش ايرج افشار، عرضه شده است.[۱]

    نویسنده كتاب را در بخارا و بر سر قبر سيف‌الدين تأليف كرده است؛ بخش اول را در 723ق نوشته و تأليف بخش دوم را در 724ق، به پايان رسانده است.[۲]

    نویسنده هدف از تأليف كتاب را، آگاهى بخشى به طالب سلوك مى‌داند؛ چراكه معتقد است طالب هر چيزى بايد حقيقت و ماهيت آن را بداند تا در او، رغبت و شوق براى طلب كمال پيدا شود.

    كتاب در نقل اقوال شيخ سيف‌الدين باخرزى و اشعار و رباعيات صوفيه منبع بسيار با ارزشى به شمار مى‌آيد.

    ساختار

    اين اثر، كتابى است مفصل در باب مباحث علمى تصوف و آداب و رسوم و اذكار صوفيه كه در دو بخش، «أوراد الأحباب» و «فصوص الآداب»، تأليف شده است. هر بخش، داراى بخش‌هاى متعددى است اما متأسفانه بخش نخست تاكنون به چاپ نرسيده است.

    مأخذ اصلى نویسنده در بخش نخست، كتاب «قوت القلوب» ابوطالب مكى است و منابع بخش دوم، عبارتند از: «قوت القلوب» ابوطالب مكى؛ «آداب المریدین» ابونجيب عبدالقاهر سهروردى؛ «رسالة الخلوة» و دو رساله ديگر از نجم‌الدين كبرى؛ رساله «وصية السفر» از سيف‌الدين باخرزى؛ «حلية الأبدال» و رساله «أمر المربوط» و كتاب «كنه مالابد للمريد» از ابن عربى و «منازل المريدين» از ابوعبدالله مرجانى. اما به نظر مى‌رسد كه نویسنده، بيش از همه، از كتاب «آداب المريدين» ابونجيب سهروردى استفاده كرده و در تعيين ابواب و فصول، حتى مقامات و احوال، به اين اثر نظر داشته و گاه برخى از موضوعات و مطالب را، با اندكى تغيير در عبارات، از آن كتاب برگرفته است.[۳]

    كتاب سرشار از اشعار فارسی و عربى است، اما شمار اشعار عربى، بسيار كم‌تر از اشعار فارسی مى‌باشد. نثر كتاب، ساده و روان و به زبان فارسی گوياست.[۴]

    اين كتاب با وجود تمهيدات خاصى كه نویسنده در وقف‌نامه كتاب براى استنساخ و انتشارش در نظر گرفته بود، داراى نسخه‌هاى متعددى نيست.

    گزارش محتوا

    نویسنده در بخش نخست كتاب -كه اكنون در دسترس نيست- به شرح اوراد و عبادات، اساس امور مريد (مثل جوع، سَحَر، صحت و خلوت)، شجره خرقه، مقامات مراقبه و محجوب بودن عقل از خداوند، در بيست فص پرداخته است. عنوان برخى از اين فصوص، عبارت است از: بيان اوقات و زمان اوراد هفت‌گانه روز، بيان اوقات و زمان اوراد شب، ذكر عمل مريدان از فرايض عوامل و فضايل نوادر، آنچه مستحب است كه در وقت خفتن بنده بگويد، ذكر قسمت كردن شب جهت برخاستن و جهت خواب و وصف شب‌خيزان و تهجدگزاران، روز جمعه و آداب آن.

    بخش دوم كه در اين نوشتار به معرفى آن مى‌پردازيم، در باب آداب صوفيه، عقايد و اخلاق، شيوه معاشرت، لباس، سماع، صحبت و شرايط شيخ و مريد، آداب خادمان در انواع خدمات، حمام، آداب مسافرت و شرايط سفر، آداب خلوت و اربعين و ترتيب رياضت و مجاهدت است.[۵]

    اين بخش كه با مقدمه‌اى مفصل از محقق كتاب ايرج افشار و معرفى خاندان نویسنده آغاز شده، در چهل بخش تنظيم گرديده است. مؤلف در هر بخش ابتدا با استناد به قرآن يا قول يا فعل پيامبر(ص)، شرعيت موضوع را اثبات كرده، سپس به قول مشايخ صوفيه و نظر خود در آن باب مى‌پردازد.

    اكثر فصوص، درباره آداب اعمال مختلف جوارحى و جوانحى است كه سالك بدان‌ها عمل مى‌كند، همچون سفر، اكل، حمام، خلوت، سماع، صحبت و آنچه در هنگام بيمارى، بلا و مرگ انجام مى‌دهد؛ ليكن در اين ميان و به‌خصوص در فصوص ابتدايى كتاب، نویسنده به مباحث كلى‌تر تصوف، همچون ماهيت تصوف، عقايد صوفيه، فضيلت آداب، اخلاق، مقامات و احوال صوفيه، اختلاف مسالك صوفيه، فضيلت فقر بر غنا، شطحيات و خواص نفس نيز پرداخته است.

    نخستين فص، پيرامون عقايد صوفيه در وحدانيت خداوند و قيامت است. نویسنده معتقد است اولین چيزى كه بر مريد واجب مى‌باشد، آن است كه احديت خداوند را پذيرفته و ذات او را از چيزى كه نسبت آن به ذات مقدس الهى روا نمى‌باشد، پاک و تنزيه كند.[۶]

    فص دوم، در مورد آداب ايمان مى‌باشد. به نظر نویسنده، برترين چيز براى مريد آن است كه رنج خود را از خلق برگرفته و بر هيچ كس، ظلم و ستم روا ندارد.[۷]

    در فص سوم، فضيلت فقر بر غنا، تشريح گرديده است. نویسنده فضيلت فقر بر غنا را در صورتى مى‌داند كه رضايت و خشنودى نيز، قرين و همراه آن باشد. از جمله امورى كه به اعتقاد وى دليل بر فضيلت فقر مى‌باشد، آن است كه سخا و عطا، در همه اديان پسنديده است.[۸]

    در فص چهارم، ماهيت تصوف مورد بحث قرار گرفته است. نویسنده خود بر اين باور است كه اين قوم را به جهت صفاى اسرار و پاکيزگى آثار، صوفى گفته‌اند. وى در اين رابطه، به اقوال و نظريات ديگران نيز اشاره كرده است كه برخى از آن‌ها عبارتند از: در صف اول بودن اين گروه نزد خداوند، صاف بودن دل، قرب اوصاف ايشان به اوصاف اهل صفه كه در عهد پيامبر(ص) بودند، پوشش اين طايفه كه از صوف (پشم) است.[۹]

    فص پنجم، پيرامون محاسبه نفس و حفظ خواطر است. بنا به نظر صوفيه، ترك اشتغال به انواع كسب و صناعات، صرف تمامى اوقات به عبادات و طاعات، بهتر و با فضيلت‌تر است.[۱۰]

    ديگر عناوين و مباحثى كه در فصوص ديگر مطرح شده است، عبارتند از: احكام مربوط به لباس و خرقه؛ آداب صوفيه در فروع دين و احكام آن؛ فضيلت آداب؛ اخلاق صوفيه؛ مقامات صوفيه؛ احوال صوفيه؛ آداب مريد و شرايط وى؛ خواص و معرفت نفس؛ آداب صحبت با هر طايفه‌اى؛ آداب جوارح و حواس؛ آداب با خانواده؛ ادب خادم و شرايط آن؛ آداب انواع خدمات؛ آداب مربوط به خوردن؛ رياضت مريد در مأكولات و فضيلت گرسنگى و حكايات و مكاشفات برخى از بزرگان.[۱۱]

    از ميان اعمالى كه نویسنده به بيان آداب آن‌ها پرداخته است، دو ادب با تفصيل و تأكيد بيشترى بيان شده است. نخست، سماع كه از موضوعات مناقشه برانگيز تصوف است.[۱۲]و دوم خلوت و چله‌نشينى كه از اركان سلوكى طريقت كبرويه است.[۱۳]

    از جمله ويژگى‌هاى كتاب، آن است كه از نام‌هاى پيامبران، به‌ويژه حضرت محمد(ص) و احاديث ايشان، بسيار آمده است.[۱۴]

    وضعيت كتاب

    فهرست مطالب در ابتدا و فهرست اشخاص، اعلام جغرافيايى، اديان، قبايل و اقوام، كتب و رسائل، لغات نادر، اصطلاحات و اشياء، اشعار فارسی و عربى، آيات، اخبار و احاديث، اقوال و كلمات مشايخ و بزرگان در انتهاى كتاب آمده است.

    در پاورقى‌ها، به تصحيح لغات و توضيح معناى آن‌ها پرداخته شده است.

    پانویس

    1. انوشه، حسن، 1380، ج1، ص145
    2. بجنوردى، سيد‌ ‎كاظم و همكاران، 1377، ج11، ص60
    3. بجنوردى، سيد‌ ‎كاظم و همكاران، 1377، ج11، ص60
    4. انوشه، حسن، 1380، ج1، ص145
    5. انوشه، حسن، 1380، ج1، ص145
    6. متن كتاب، ص3
    7. همان، ص8
    8. همان، ص11
    9. همان، ص14
    10. همان، ص19
    11. همان، ص23 تا 339
    12. همان، ص180
    13. همان، ص290
    14. انوشه، حسن، 1380، ج1، ص145

    منابع مقاله

    1. مقدمه و متن كتاب؛
    2. انوشه، حسن، دانشنامه ادب فارسی: ادب فارسی در آسياى ميانه، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، سازمان چاپ و انتشارات، 1380، ج1، ص145-146؛
    3. بجنوردى، سيد‌ ‎كاظم و همكاران (1377)، دائرةالمعارف بزرگ اسلامى (چاپ دوم)، تهران: مركز دائرةالمعارف بزرگ اسلامى، ج11، ص60، تأليف محمد جواد شمس.

    وابسته‌ها