الأمالي مع كتابی ذيل الأمالي و النوادر: تفاوت میان نسخه‌ها

"الـتنبیه مع اوهام ابی‌علی فی امالیه"

[[قالی، اسماعیل بن قاسم]] (نويسنده)

[[بکری، عبدالله بن عبدالعزیز]] (نويسنده)

| کتابخانۀ دیجیتال نور =14934

ابوعلى قالى، به دعوت حاكم اموّى اندلس در سال 328ق، به نزد او رفت و در آن‌جا به تعليم و تأليف پرداخت. او، در مقدمه‌ى اثر آورده كه امالى را در همين دوره، در قرطبه، روزهاى پنج‌شنبه هر هفته، در مسجد جامع «زهرا مبارکه»، از حفظ بر شاگردانش املاء مى‌كرده است.

چند صفحه اول(7 صفحه)، توسط آقايان صلاح بن فتحى هلل و سيد بن عباس جليمى كه محققين اثر هستند، نگارش يافته است، سپس متن اصلى امالى كه از دو جزء تشكيل يافته است.<ref>ص 14 تا 562</ref>و بعد ذيل امالى.<ref>ص 563 تا 698</ref>و سپس كتاب نوادر.<ref>ص 699 تا 757</ref>قرار گرفته است و در آخر، متن كتاب «التنبيه على اوهام القالى في اماليه» از ابوعبيد [[بکری، عبدالله بن عبدالعزیز|بكرى]] ذكر شده است.<ref>ص 758 تا 840</ref>

== گزارش محتوا ==

در مقدمه، محققين، اول، از اهميت كتب امالى و نوادر نزد علماء، ازجمله آنچه [[یاقوت حموی، یاقوت بن عبدالله|ياقوت حموى]] در «معجم الادباء» آورده، سخن مى‌گويند و به اين سخن [[ابن خلدون]] استشهاد مى‌نمايند: «اصول متن ادب و اركان آن، در چهار ديوان است؛ «ادب الكاتب» ابن قتيبة، «الكامل» [[مبرد، محمد بن یزید|مبرد]]، «البيان و التبيين» [[جاحظ، عمرو بن بحر|جاحظ]] و «نوادر» ابوعلى قالى و بقيه از اينها تبعيت نموده و فروع اين آثار شمرده مى‌شوند.» و دوم، شرح حال و اثر مؤلف را به‌طور مختصر بيان مى‌كنند و در قسمت بعدى، به معرفى كتاب امالى مى‌پردازند و خاطرنشان مى‌كنند كه ابوعلى قالى در اين اثر، همان راه علماى سلف را ادامه داده و اين نوع از امالى، مجموعه‌اى نامنظم از روايات گوناگون دينى و ادبى است و بيشتر به جنبه‌هاى لغوى عنايت دارد و اساس كار مؤلفين آنها، شرح و توضيح واژگان ناآشنا و دشوار است و در ادامه، در مورد اهميت اين اثر مى‌گويند: اين اثر، مجموعه‌اى عظيم از شرح آيات قرآن كريم و احاديث نبوى، اخبار و لطايف ادبى، گزيده‌هاى شعرى و امثال و حكم همراه با شرح مواد و توضيح لغوى است.

قسمت بعدى مقدمه محققين، به معرفى اثر ابوعبيد [[بکری، عبدالله بن عبدالعزیز|بكرى]] پرداخته است و در آخر، محققين، از ويژگى‌هاى اين طبع و روش خود صحبت مى‌كنند.

نخستين بخش‌هاى اين اثر، چند آيه قرآن است كه در آنها، لغاتى دشوار به كار رفته و حتى قرائت آنها نيز به اختلاف ذكر شده است، از جمله آيه'''«ما نَنسخ مِن آيةٍ او نُنسها»'''.<ref>بقره 106</ref>است. مؤلف، ضمن بيان معناى كلمه «نساء»، به موضوع «نسىء» نيز كه سنتى جديد در ميان مردم حجاز براى اصلاح تقويم قمرى يا جابه‌جا كردن ماه‌هاى حرام بوده، اشاره كرده است.

مؤلف، در مجموعه‌ى اين اثر بيش از هفتاد آيه را مطرح مى‌كند؛ از جمله آيات'''«و اذ قَتلتُم نفساً فادارئتُم فيها»'''.<ref>بقره 72</ref>، '''«اذ تحسونهم باذنه»'''.<ref>آل عمران 152</ref>، '''«انّ الله كان على كل شىء حسيباً»'''.<ref>نساء 86</ref>، '''«و هو شديد المحال»'''.<ref>رعد 13</ref>، '''«و اذا السماء كشطت»'''.<ref>تكوير 11</ref>و... و به همين روش، به شرح لغات يا نكات لغوى و ادبى آنها مى‌پردازد.

 

يكى از ويژگى‌هاى اين اثر كه توسط محققين صورت گرفته اين است كه براى هر فقره از كتاب عنوان خاصى انتخاب و ميان «[]» قرار داده شده و براى هر فقره عدد خاصى درج گرديده است كه «امالى» از شماره 1 تا 1728، «ذيل الامالى» از شماره 1 تا 347 و «نوادر» از شماره 1 تا 111 مى‌باشد.

در پايان كتاب، فهرست‌هاى زير ذكر شده است: