التنبیه فی الفقه الشافعي: تفاوت میان نسخه‌ها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR65191J1.jpg | عنوان = التنبیه فی الفقه الشافعي | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = ابو اسحاق شیرازی، ابراهیم بن علی (نويسنده) مرکز الخدمات و الأبحاث الثقافیة (سایر) |زبان | زبان = عربی | کد کنگره = /الف۲ت...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پدیدآورندگان | | پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[ | [[شیرازی، ابراهیم بن علی]] (نويسنده) | ||
[[مرکز الخدمات و الأبحاث الثقافیة]] (سایر) | [[مرکز الخدمات و الأبحاث الثقافیة]] (سایر) | ||
|زبان | |زبان | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''التنبيه في الفقه الشافعي'''، اثر ابواسحاق ابراهیم بن علی بن یوسف فیروزآبادی شیرازی (متوفی 476ق)، از مهم‌ترین متون فقهی شافعیان است. | '''التنبيه في الفقه الشافعي'''، اثر [[شیرازی، ابراهیم بن علی|ابواسحاق ابراهیم بن علی بن یوسف فیروزآبادی شیرازی]] (متوفی 476ق)، از مهم‌ترین متون فقهی شافعیان است. | ||
«التنبيه»، کتابی است مختصر که جایگاه علمی مؤلف و ویژگی‌هایی مانند نثر روان و ساده، به‌کار بردن تعبیرات روشن و پرهیز کردن از جدل و مناقشه در میان آرا، آن را در زمره مهم‌ترین متون فقه شافعی قرار داده است؛ به‌طوری‌که در بین پنج کتاب فقهی مشهور شافعیان (التنبيه، المختصر، المهذَب، الوسيط و الوجيز) مقبول‌ترین متن فقهی بشمار می‌‌رود<ref>ر.ک: سعیدی، فریده، ج8، ص264</ref>. | «التنبيه»، کتابی است مختصر که جایگاه علمی مؤلف و ویژگی‌هایی مانند نثر روان و ساده، به‌کار بردن تعبیرات روشن و پرهیز کردن از جدل و مناقشه در میان آرا، آن را در زمره مهم‌ترین متون فقه شافعی قرار داده است؛ به‌طوری‌که در بین پنج کتاب فقهی مشهور شافعیان (التنبيه، المختصر، المهذَب، الوسيط و الوجيز) مقبول‌ترین متن فقهی بشمار می‌‌رود<ref>ر.ک: سعیدی، فریده، ج8، ص264</ref>. | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
تألیف کتاب در ۴۵۲ق، آغاز شده و در ۴۵۳ق، به پایان رسیده است. آن را مشتمل بر دوازده هزار مسئله دانسته‌اند. «التنبيه»، شامل چهارده «کتاب» (باب) فقهی است که از طهارت آغاز می‌شود و به شهادات ختم می‌گردد. مؤلف در همه ابواب فقهی، فتواهای خود را به‌اختصار و بدون ذکر دلیل آورده است. وی هرچند در برخی فروع فقهی به آرای گوناگون - که بعضاً نزد او پذیرفته نیست - اشاره کرده، به آرای مذاهب دیگر تصریح ننموده و ظاهراً از هیچ فقیهی نام نبرده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | تألیف کتاب در ۴۵۲ق، آغاز شده و در ۴۵۳ق، به پایان رسیده است. آن را مشتمل بر دوازده هزار مسئله دانسته‌اند. «التنبيه»، شامل چهارده «کتاب» (باب) فقهی است که از طهارت آغاز می‌شود و به شهادات ختم می‌گردد. مؤلف در همه ابواب فقهی، فتواهای خود را به‌اختصار و بدون ذکر دلیل آورده است. وی هرچند در برخی فروع فقهی به آرای گوناگون - که بعضاً نزد او پذیرفته نیست - اشاره کرده، به آرای مذاهب دیگر تصریح ننموده و ظاهراً از هیچ فقیهی نام نبرده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
ابواسحاق در تألیف کتاب و شیوه بیان مطالب، از «التعليقة» (شرح مهم المختصر مُزَنی و از منابع اصلی شافعیان عراق و گروهی از فقهای مکتب خراسان، اثر ابوحامد بن ابی‌طاهر | ابواسحاق در تألیف کتاب و شیوه بیان مطالب، از «التعليقة» (شرح مهم المختصر مُزَنی و از منابع اصلی شافعیان عراق و گروهی از فقهای مکتب خراسان، اثر [[ابوحامد بن ابی‌طاهر اسفراینی]]، متوفی ۴۰۶ق) و در انتخاب عنوان آن از «التنبيه» [[ابن جنی، عثمان بن جنی|ابن جنی]] (متوفی ۳۹۲ق) در نحو، الهام گرفته است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
در منابع فقهی شافعی به «التنبيه» و شرح‌های آن بسیار استناد شده است. عالمان بسیاری به تدریس، حفظ و شرح «التنبيه» می‌‌پرداختند و کسانی که آن را حفظ می‌کردند، نزد سایر علما مقبولیت بیشتری می‌‌یافتند<ref>ر.ک: همان</ref>. | در منابع فقهی شافعی به «التنبيه» و شرح‌های آن بسیار استناد شده است. عالمان بسیاری به تدریس، حفظ و شرح «التنبيه» می‌‌پرداختند و کسانی که آن را حفظ می‌کردند، نزد سایر علما مقبولیت بیشتری می‌‌یافتند<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
فقهای شافعی، «التنبيه» را کتابی جامع و کامل می‌‌دانستند. نصیرالدین مبارک بن یحیی بصری (متوفی ۶۶۹ق)، مدعی بود که تمام مسائل فقه را می‌‌توان از آن استخراج کرد. همچنین نقل شده که علی بن قاسم حکمی (از مفتیان یمن، متوفی ۶۴۰ق) همه پرسش‌های فقهی را فقط از این کتاب پاسخ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داده است. متداول بودن تدریس و آموزش «التنبيه» تا زمان نگارش | فقهای شافعی، «التنبيه» را کتابی جامع و کامل می‌‌دانستند. [[نصیرالدین مبارک بن یحیی بصری]] (متوفی ۶۶۹ق)، مدعی بود که تمام مسائل فقه را می‌‌توان از آن استخراج کرد. همچنین نقل شده که [[علی بن قاسم حکمی]] (از مفتیان یمن، متوفی ۶۴۰ق) همه پرسش‌های فقهی را فقط از این کتاب پاسخ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داده است. متداول بودن تدریس و آموزش «التنبيه» تا زمان نگارش «[[منهاج الطالبين في معارف الصادقين|منهاج الطالبين]]» اثر [[نووی، یحیی بن شرف|یحیی بن شرف نووی]] (متوفی ۶۷۶ق) ادامه یافت<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
بر «التنبيه»، شروح متعددی نوشته شده که اولین آن «توجيه التنبيه» تألیف ابن خل (متوفی ۵۵۲ق) است<ref>ر.ک: همان</ref>. | بر «التنبيه»، شروح متعددی نوشته شده که اولین آن «توجيه التنبيه» تألیف [[ابن خل، محمد بن مبارک|ابن خل]] (متوفی ۵۵۲ق) است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[کفا‌یة النبيه شرح التنبيه في فقه الإما‌م الشافعي]] | |||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده: فقه و اصول]] | ||
[[رده: فقه مذاهب]] | |||
[[رده: فقه اهل سنت]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 تیر 1403]] | |||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ تیر 1403 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ تیر 1403 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ تیر 1403 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ تیر 1403 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۳۹
| التنبیه فی الفقه الشافعي | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | شیرازی، ابراهیم بن علی (نويسنده) مرکز الخدمات و الأبحاث الثقافیة (سایر) |
| ناشر | عالم الکتب |
| مکان نشر | لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1403ق - 1983م |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /الف۲ت۹ 175/5 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
التنبيه في الفقه الشافعي، اثر ابواسحاق ابراهیم بن علی بن یوسف فیروزآبادی شیرازی (متوفی 476ق)، از مهم‌ترین متون فقهی شافعیان است.
«التنبيه»، کتابی است مختصر که جایگاه علمی مؤلف و ویژگی‌هایی مانند نثر روان و ساده، به‌کار بردن تعبیرات روشن و پرهیز کردن از جدل و مناقشه در میان آرا، آن را در زمره مهم‌ترین متون فقه شافعی قرار داده است؛ به‌طوری‌که در بین پنج کتاب فقهی مشهور شافعیان (التنبيه، المختصر، المهذَب، الوسيط و الوجيز) مقبول‌ترین متن فقهی بشمار می‌‌رود[۱].
تألیف کتاب در ۴۵۲ق، آغاز شده و در ۴۵۳ق، به پایان رسیده است. آن را مشتمل بر دوازده هزار مسئله دانسته‌اند. «التنبيه»، شامل چهارده «کتاب» (باب) فقهی است که از طهارت آغاز می‌شود و به شهادات ختم می‌گردد. مؤلف در همه ابواب فقهی، فتواهای خود را به‌اختصار و بدون ذکر دلیل آورده است. وی هرچند در برخی فروع فقهی به آرای گوناگون - که بعضاً نزد او پذیرفته نیست - اشاره کرده، به آرای مذاهب دیگر تصریح ننموده و ظاهراً از هیچ فقیهی نام نبرده است[۲].
ابواسحاق در تألیف کتاب و شیوه بیان مطالب، از «التعليقة» (شرح مهم المختصر مُزَنی و از منابع اصلی شافعیان عراق و گروهی از فقهای مکتب خراسان، اثر ابوحامد بن ابی‌طاهر اسفراینی، متوفی ۴۰۶ق) و در انتخاب عنوان آن از «التنبيه» ابن جنی (متوفی ۳۹۲ق) در نحو، الهام گرفته است[۳].
در منابع فقهی شافعی به «التنبيه» و شرح‌های آن بسیار استناد شده است. عالمان بسیاری به تدریس، حفظ و شرح «التنبيه» می‌‌پرداختند و کسانی که آن را حفظ می‌کردند، نزد سایر علما مقبولیت بیشتری می‌‌یافتند[۴].
فقهای شافعی، «التنبيه» را کتابی جامع و کامل می‌‌دانستند. نصیرالدین مبارک بن یحیی بصری (متوفی ۶۶۹ق)، مدعی بود که تمام مسائل فقه را می‌‌توان از آن استخراج کرد. همچنین نقل شده که علی بن قاسم حکمی (از مفتیان یمن، متوفی ۶۴۰ق) همه پرسش‌های فقهی را فقط از این کتاب پاسخ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داده است. متداول بودن تدریس و آموزش «التنبيه» تا زمان نگارش «منهاج الطالبين» اثر یحیی بن شرف نووی (متوفی ۶۷۶ق) ادامه یافت[۵].
بر «التنبيه»، شروح متعددی نوشته شده که اولین آن «توجيه التنبيه» تألیف ابن خل (متوفی ۵۵۲ق) است[۶].
پانویس
منابع مقاله
سعیدی، فریده، «دانشنامه جهان اسلام»، زیر نظر غلامعلی حداد عادل، تهران، بنیاد دائرةالمعارف اسلامی، چاپ اول، 1383.