غاية المراد في شرح نكت الإرشاد: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class='wikiInfo'>

[[پرونده:NUR00279J1.jpg|بندانگشتی|غایة المراد في شرح نکت الإرشاد]]

{| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right"

! نام کتاب!! data-type='bookName'|غایة المراد في شرح نکت الإرشاد

|-

|نام های دیگر کتاب

|data-type='otherBookNames'|حاشیة الارشاد

|-

|data-type='authors'|[[مرکز الابحاث و الدراسات الاسلامیه]] (محقق)

[[شهید اول، محمد بن مکی]] (نويسنده)

|زبان  

|data-type='language'|عربی

|کد کنگره  

|data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|

|موضوع  

|data-type='subject'|علامه حلی، حسن بن یوسف، 648 - 726ق. ارشاد الاذهان الی احکام الایمان - نقد و تفسیر

|ناشر  

|data-type='publisher'|مرکز الابحاث و الدراسات الاسلامية

|مکان نشر  

|data-type='publishPlace'|قم - ایران

|سال نشر  

|data-type='publishYear'| 1373 هـ.ش  

 

 

كتاب غاية المراد يكى از معتبرترين شروح كتاب «إرشاد الأذهان» علامۀ حلّى (م 726 ق) است. اين كتاب از باارزش‌ترين كتب فقهى [[شهيد اول]] (قده) مى‌باشد كه به منظور شرح قسمت‌هاى مشكل و نكته‌هاى «إرشاد الأذهان» و بيان وجوه و نظريات مختلف در آن تأليف شده است.

[[شهيد اول]] در تأليف اين كتاب از كتاب‌هايى هم‌چون «المعتبر»، «أجوبة المسائل الغرية» [[محقق حلی، جعفر بن حسن|محقق حلى]] (م 676 ق)، «إيضاح القوائد» فخر المحققين (م 771 ق)، و كتب علامۀ حلى تأثير پذيرفته است و به خصوص «مختلف الشيعة» در نظريات وى از جايگاه خاصى برخوردار است.

علاوه بر منابع مذكور مطالبى را كه وى به صورت شفاهى از فخر الدين، فرزند علامۀ حلّى و عميد الدين عبدالمطلب بن محمد اعرجى (م 754 ق) نقل نموده و مطالبى كه از كتب بزرگانى هم‌چون ابن برّاج، ابن طاوس و ديگران كه در دسترس ما نيست در كتاب آورده است، در شكل دادن به مطالب كتاب نقش مهمى را داشته است.

اين كتاب از نظر استقصاء اقوال و نظريات فقهى در زمان خود كم نظير بوده و بعدها كتاب‌هايى هم‌چون [[مفتاح الكرامة في شرح قواعد العلامة|مفتاح الكرامة]]، جواهر الكلام به همين سبك تدوين شده‌اند.

- [[محقق کرکی، علی بن حسین|محقق كركى]] (م 940 ق) در «جامع المقاصد» و آثار ديگرش،

- سيد محمد بن على عاملى (م 1009 ق) در «مدارك الأحكام»،

- شيخ محمد حسن نجفى (م 1226 ق) در «جواهر الكلام»،

در مقدمۀ كتاب، محقق فاضل و ارجمند رضا مختارى در چهار باب به معرفى [[حلی، حسن بن یوسف|علامه حلى]] و كتاب «إرشاد الأذهان»، [[شهيد اول]] و «غاية المراد»، و [[شهيد ثانى]] و «حاشيه بر ارشاد» و در آخر به روش تحقيق و تصحيح كتاب موجود پرداخته است.

اين مقدمه 416 صفحه‌اى و حواشى دقيق و فهارست متنوع و دقيق آخر كتاب آن چنان اين كتاب را از نظر ارزش‌هاى انتشاراتى و تحقيقاتى در جايگاه رفيعى قرار داده است كه در سال 1417 ق و 1420 ق به عنوان كتاب نمونۀ سال از طرف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى و به عنوان ناشر برگزيدۀ سال 1419 حوزه و همين‌طور ناشر برگزيدۀ نهمين نمايشگاه بين المللى كتاب تهران در سال 1417 انتخاب شده است.

غاية المراد في شرح نكت الإرشاد، غاية المراد في شرح الإرشاد، نكت الإرشاد، شرح الإرشاد، حاشية الإرشاد، ([[الذريعة إلی تصانيف الشيعة|الذريعة]]ج /16ص 17، ج /13ص 80، ج /24ص 302، مسالك الأفهام ج /1ص 111، الروضة البهيّة ج 364/2).

اگر چه مسلما غاية المراد بوسيلۀ [[شهيد اول]] تأليف شده است اما بعضى از بزرگان به اشتباه اين كتاب را به شهيد دوم نسبت داده‌اند. ملا [[مجلسی، محمدباقر|محمد باقر مجلسى]] (م 1110 ق) در [[بحار الأنوار]] ج /1ص 19 اين كتاب را به شهيد دوّم نسبت داده است.

اگر چه در فهرست كتب [[شهيد اول]] ([[بحار الأنوار]] ج /1ص 10) كتاب نكت الإرشاد كه همان غاية المراد است به [[شهيد اول]] نسبت داده شده است. همين‌طور علامۀ امينى (م 1390 ق) در كتاب «شهداء الفضيلة» صفحۀ 139 اين كتاب را به شهيد دوم نسبت داده است. در [[رياض العلماء و حياض الفضلاء|رياض العلماء]] ج /2ص 368 در مورد اين اشتباه مى‌خوانيم:

كتاب از دو قسمت تشكيل شده است. از تاريخ پايان قسمت اوّل (آخر كتاب عطايا) اطلاعى در دست نيست. امّا قسمت دوم (آخر كتاب ديات) در سال 757 ق در حلّه پايان يافته است.

در سال 770 ق در اجازۀ شهيد به ابن نجده (م 808 ق) نام اين كتاب ذكر شده است، ([[بحار الأنوار]] ج 107، ص 195).

هم‌چنين در كتاب عتق از غاية المراد (ج /1ص 389)، پس از نام فخر المحققين (م 771 ق)، عبارت رفع الله درجاته بكار برده شده است كه نشان از اين دارد كه وى زنده بوده است.

كتاب موجود اولين بار در سال 1271 ق چاپ شده است و مصحح و محقق آن آیت‌الله ميرزا محمد قمى، معروف به ارباب بوده است و يك‌بار ديگر نيز در سال 1302 ق چاپ شده است (مقدمه‌اى بر فقه شيعه، ص 138، فهرست كتاب‌هاى چاپى عربى، ص 646) جلد اول كتاب موجود در سال 1414 ق، جلد دوم در سال 1418 ق، جلد سوم در سال 1420 ق، و جلد چهارم در سال 1421 ق در انتشارات دفتر تبليغات اسلامى زير نظر مركز مطالعات و تحقيقات اسلامى در قم چاپ شده است.

مصحح و محقق آن فاضل ارجمند رضا مختارى بوده و آقايان على اكبر زمانى‌نژاد، على مختارى، سيد ابوالحسن مطلبى، عباس محمدى، اسعد طيب، منصور ابراهيمى، غلام‌رضا نقى، غلام‌حسين قيصريه هاوى را در اين مهم يارى داده‌اند.

# نسخۀ خطى كتابخانۀ آیت‌الله مرعشى كه با رمز «ع» مشخص شده و مربوط به سال 790 ق است.

# نسخۀ ديگرى از كتابخانۀ آیت‌الله مرعشى، مربوط به سال 969 ق كه با رمز «ش» مشخص شده است.

# نسخۀ ديگر از كتابخانۀ آستان قدس رضوى، مربوط به سال 820 ق كه با رمز «ض» مشخص شده است.

# نسخۀ كتابخانۀ آیت‌الله سيد احمد زنجانى در قم، مربوط به 956 ق كه با رمز «ز» مشخص شده است.

هم‌چنين از نسخۀ چاپ سنگى سال 1271 ق استفاده شده كه با رمز «ح» مشخص شده است. قابل ذكر است كه در تصحيح كتاب موجود سعى شده كه از بين 5 نسخه صحيح‌ترين ضبط متن كتاب را پيدا نموده و در متن قرار داده شود.

در تصحيح متن از ارشادات ارزندۀ فقيه مدقق حضرت آیت‌الله سيد موسى شبيرى و استاد ارجمند شيخ رضا استادى، دكتر سيد محمود مرعشى، سيد محمد تقى قاضى، شيخ فارس حسون استفاده شده كه به ارزش علمى كتاب افزوده است.

# ذكر آدرس و مصادر روايات بر اساس ترتيب زمانى كتب اربعه، يعنى الكافى، الفقيه، تهذيب الأحكام و استبصار.

# از آن جايى كه [[شهيد اول]] در ذكر احاديث، بيشتر به تهذيب الأحكام عنايت داشته و بسيارى از روايات كافى را كه حسنه بوده است، چون در تهذيب آنها را صحيحه ذكر كرده است، صحيحه عنوان نموده است، آدرس تهذيب الأحكام ذكر شده است.

در بعضى از آثار فقهى فتوايى علامۀ حلّى كه شبيه به رساله‌هاى عمليۀ متداول مى‌باشد مثل إرشاد الأذهان و [[تبصرة المتعلمين في أحكام الدين|تبصرة المتعلمين]] علامه عبارت «على رأى» ديده مى‌شود. براى آشنايى با اين اصطلاح كلمات بعضى از بزرگان در اين زمينه نقل مى‌شود.

در فهرست‌وارۀ فقه صفحات 17 - 18 به نقل از فخر المحققين در مورد سؤالى كه از اصطلاحات فقهى كتب علامۀ حلى، مطرح شده است اين طور مى‌خوانيم:

و إذا قال «على رأى» يكون اختياره ما قبله، و نبّه بقوله على رأى على أن فيه خلافا لبعض الأصحاب، به همين عبارت در [[روضات الجنات في أحوال العلماء و السادات|روضات الجنات]] (ج /6ص 335) از فخر المحققين اشاره شده است و سپس در دنبالۀ آن مى‌نويسد:

در كتاب جنايات جلد 2، صفحۀ 205: اعلم أن قول المصنف هنا و في التلخيص «على رأى» ليس في موضعه على ما اصطلح عليه غالبا فإنّه ينبّه به على قول و إن لم يكن مشهورا و في الأكثر يكون مشهورا بنابراين اگر چه در مواردى كه علامۀ حلّى نظريه‌اش را تغيير داده است يا در موارد استثنايى نمى‌توان تعريف مشخصى براى اين اصطلاح داشت امّا غالبا نظريه‌اى كه قبل از اين اصطلاح آورده شده است مورد قبول علامۀ حلّى بوده و آن را تقويت كرده است و نظريۀ پس از اين اصطلاح خلاف مشهور بوده و وى آن را قبول نداشته است.

وى در مواردى انصراف علامۀ حلى از نظريۀ قبلش را از طريق فرزندش فخر المحققين اعلام نموده است، مثلا در صفحۀ 188 مى‌نويسد: سمعت من شيخنا الإمام فخر الدين ولد المصنف أنه رجع عن هذه المسألة.

وى گاهى نيز مطالبى را كه به صورت شفاهى از فخر المحققين و شيخ عميد الدين عبدالمطلب بن محمد اعرجى (م 754 ق) در درس شنيده بوده را نقل نموده كه از اين نظر نيز منحصر بفرد مى‌باشد.

به عنوان نمونه وى در صفحۀ 243 مى‌نويسد: اعلم أن المحقق نجم الدين أورد سؤالا هنا، و أجاب عنه في كتابه إجمالا و في درسه تفصيلا...هكذا نقل عن المحقق في الدروس، يا در جاى ديگر: سمعت منه مشافهة، قال...في الدروس.

از ديگر ويژگى‌هاى بسيار مهم اين كه وى به نقل مطالب زيادى از كتب و تأليفات قدماى اصحاب كه به دست ما نرسيده است در اين كتاب پرداخته است كه حتى بزرگانى هم‌چون ابن ادريس، [[محقق حلی، جعفر بن حسن|محقق حلى]]، فاضل آبى، علامۀ حلّى و ديگران آنها را بيان نكرده‌اند.

اين گونه نقل مطالب از جهت فراوانى آثار و تأليفات قدماء در نزد [[شهيد اول]] بوده است، به عنوان نمونه وى از كتاب‌هاى الكامل، الروضة و الموجز از ابن برّاج، البشرى از احمد بن طاوس، الفاخر از ابوالفضل جعفى، الواسطة از ابن حمزة، المنهج الاقصد از نجيب الدين، المفيد في التكليف از بصروى، النيات از مصرى، الرافع و الحاوى از جرجانى و كتاب‌هاى متعدد ديگرى مطالبى را نقل نموده كه در دسترس ما نيستند.

از طرف ديگر وى نظريات بزرگانى را نقل نموده كه نام كتاب‌هاى آنها را ذكر ننموده است مثلا از مفيد الدين محمد بن جهيم، ابوعبدالله صهرشتى، بزنطى، ابن الفاخر، الصورى، ابوالصالح حلبى، جعفى و ديگران مطالبى را نقل نموده است و حتى در بيش از هشتاد مورد از ابن عقيل اقوالى را عنوان نموده است.

بر خلاف ساير تأليفات [[شهيد اول]] مثل الدروس، البيان، الذكرى، كتاب غاية المراد كامل بوده و تمام مشكلات و موارد ابهام إرشاد الأذهان را در بردارد و فقط در قسمت عبادات خلاصه و مختصر اين موارد را بيان نموده است.

مثلا در صفحۀ 187 در مورد نظريه‌اى كه بر الخلاف [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] اسناد داده شده است مى‌نويسد: و لم أجده في الكتاب، يا در مورد ديگرى در منفرد بودن نظر علامۀ حلى مى‌نويسد: هذا الفرع من خصوصيات المصنف رحمه الله صفحۀ 187، يا در صفحۀ 276 مى‌نويسد: هذان الفرعان لم أظفر بهما لأحد سبق.

از ديگر خصوصيات كتاب دسترسى مؤلف به نسخ مختلف كتاب و تصحيح بعضى از عبارت‌هاى آن است مثلا در صفحۀ 117 از جلد اول مى‌نويسد: هذا القول ليس في أكثر النسخ و لكنّه ملحق بغير خط المصنف على الأصل.

# در غالب موارد، روايات را از كتاب تهذيب الأحكام [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] نقل مى‌نمايد.

# از آنجا كه مباحث اصول عمليه در زمان [[شهيد اول]] منقح و تبيين نشده بود وى گاهى بعضى از مسائل را در باب اصول عمليّه بيان نموده كه امروزه مورد قبول ما نيست مثلا در بحث تعارض اصل احتياط و اصل برائت در جلد 282/1 - 283 مى‌نويسد: المعارضة بالاحتياط لا يقاوم الأصل، إذ الظني لا يعارض القطعي.

# وى به عنوان فقيهى مدقق در مواردى روش ايجاد فروع فقهى را مى‌آموزد مثلا در بحث ترتيب در نماز قضاء در ج /1ص 209 پس از ذكر 4 فرع فقهى مى‌نويسد.

== وابسته‌ها ==