الأنساب (عوتبی صحاری): تفاوت میان نسخه‌ها

[[عوتبی صحاری، سلمه بن مسلم‏]] (نویسنده)

| کتابخانۀ دیجیتال نور =14918

'''الأنساب'''، تأليف سلمة بن مسلم عوتبى صحارى، مشهور به ابومنذر، مورخ و نسب‌شناس معروف، در دو مجلد و به زبان عربى مى‌باشد. در تحديد عصر وى اختلاف شده است و [[ابن حزم، علی بن احمد|ابن حزم اندلسى]] او را از علماى قرن پنجم و اوايل قرن ششم مى‌داند. موضوع كتاب، معرفى انساب و قبايل عرب است و اخبار و اشعار فراوانى نيز در آن ذكر شده است.

در ابتداى اثر، مقدمه‌اى به قلم محقق آمده است كه درباره علم نسب‌شناسى و جايگاه آن نزد اعراب سخن رفته است. شرح حال نویسنده به قلم سلطان بن مبارک بن حمد الشيبانى مطلب ديگرى است كه در اين چاپ آمده است. در ادامه، مقدمه‌اى به قلم محقق كتاب، محمد احسان النص ذكر شده كه در آن به شرح مطالب و مصادر و مخطوطات اثر پرداخته است. متن اثر از تبويب و فصل‌بندى برخوردار نبوده و مطالب، همانند بسيارى از كتب انساب به‌صورت سلسله‌وار ذكر شده است.

وى، سپس از طبقات انساب عرب كه عبارت است از: شعب، قبيله، عماره، بطن، فخذ و فصيله ياد مى‌كند و به ذكر نمونه‌هايى از هر كدام، همراه با وجه تسميه هر یک از اصطلاحات مزبور مى‌پردازد؛ مثلاً مضر شعب است و شعب، بدين سبب به اين نام خوانده مى‌شود كه قبايل از آن منشعب مى‌گردد.

نویسنده، انساب را با ذكر نسب يعرب بن قحطان آغاز كرده است، چرا كه نبى اكرم(ص) از نسل اوست و وى اولين كسى است كه به عربى تكلم كرده است. پس از آن در شناخت شعوب و قبايل عرب، از منابع مختلف مطالب خوبى ارائه شده است و اولاد نوح و ابراهيم(ع) و تشعب آنها مورد بررسى قرار گرفته است.

نقل اشعار مناسب با وقايع تاريخى، سنتى رايج در تاريخ‌نگارى مسلمانان بوده است. ابومنذر نيز به پيروى از آن، اهتمام ويژه‌اى به جمع اشعار مناسب با وقايع تاريخى از شعرا و بزرگان عهد، داشته است و بخش عمده‌اى از كتاب را اشعار تشكيل مى‌دهد.

مردمان حكومت‌هاى باستانى عربى جنوب، سابئين، مينائين و ديگر موارد، فرزندان «حمير» محسوب مى‌شوند؛ به‌طورى كه حمير، در زبان عربى، لغت جامعى است كه تمدن اين دولت‌ها را در بر مى‌گيرد. تعداد كمى از كسانى كه بى‌قيد و شرط، به‌عنوان فرزندان حمير شناخته شده‌اند، نقش مهمى در طول دوره اسلامى بازى كردند، ولى تا آن زمان، فرزندان كهلان همچون طَى، مذحج، همدان و أزد بودند كه در كانون توجهات قرار داشتند. در زير مجموعه‌هاى أزد، دو قبيله اوس و خزرج وجود داشتند كه از ساكنان مدينه بودند و بعدها در زمان اسلام به انصار پيامبر معروف شدند. قبايل لحم، قسان، كنده و ديگر قبايل كهلان، مدت‌ها قبل از ظهور اسلام در شمال و مركز، به‌طور كامل استقرار يافتند.

قبايل عنزه، عبدالقيس، النمر، تقلب و گروه قدرت‌مند بكر بن وائل، از قبيله ربيعه منشأ مى‌گيرند. مدت‌ها پيش از اسلام، قبايل اصيل مضر و ربيعه از بين رفتند؛ اوّلين مردمان مضر به سوى قلمرويى در رود فرات حركت كردند كه بعداً ديار مضر ناميده شد و نيز اوّلين مردمان ربيعه به قلمرويى در رود دجله كه بعداً ديار ربيعه خوانده شد، مهاجرت كردند؛ در عين حال، بسيارى از انشعابات آنها در شبه جزيره باقى ماندند.

ابى منذر، نخست، نَسَب هر قبيله را زير عناوين اصلى و كلى مطرح مى‌كند، سپس تحت عناوين فرعى به تقسيم عشاير و طوايف همان قبايل مى‌پردازد. در اين ميان، چنانچه قبيله‌اى يا افراد آن، در ميادين سياسى، نظامى و يا ادبى، نقش حساسى را ايفا كرده باشند، آنان را برجسته كرده و درباره‌شان توضيح مى‌دهد؛ بدين ترتيب، حجم شرح حال افراد و قبايل با توجه به نقش آنان در رويدادهاى هر عصر، مى‌تواند كم يا زياد گردد. ويژگى عمومى ابومنذر در ذكر شرح حال اشخاص چنين است كه نخست به ذكر نسب شخص و معرفى پدر و مادر او و احيانا تاريخ تولدش مى‌پردازد و آن‌گاه درباره اخبار، كارها و روابط او با بزرگان عصر سخن مى‌گويد، سپس به وفات شخص، تعداد بازماندگان او و اشعارى مى‌پردازد كه درباره وى سروده شده‌است.