سفرنامه میرزا حسن‌خان «الفراریه»: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سفرنامه میرزا حسن‌خان (نوۀ صاحب دیوان) «الفراریه»''' تألیف میرزا حسن‌خان، تصحیح و اضافات امید شریفی؛ این سفرنامه، سفر یا فرار میرزا حسن‌خان، فرزند میرزا حسین‌خان مؤتمن الملک، نوۀ صاحب دیوان و نبیرۀ فتحعلی‌شاه قاجار را از تهران به تبریز، طی 23 روز از تاریخ دهم رجب تا سوم شعبان سال 1301 قمری شرح می دهد که با وجود مدت زمان اندک سفر، موضوعات پراکنده و گسترده‌ای را دربر می‌گیرد؛ سفرنامه‌ای که نه‌تنها از نظر تعداد، تک‌نسخه‌ای و منحصربه‌فرد است، بلکه از نظر دلیل سفر و اتفاق‌های رخ‌داده در حین سفر نیز عجیب و کم‌نظیر است.

این سفرنامه، سفر یا فرار میرزا حسن‌خان، فرزند میرزا حسین‌خان مؤتمن الملک، نوۀ صاحب دیوان و نبیرۀ فتحعلی‌شاه قاجار را از تهران به تبریز، طی 23 روز از تاریخ دهم رجب تا سوم شعبان سال 1301 قمری شرح می دهد که با وجود مدت زمان اندک سفر، موضوعات پراکنده و گسترده‌ای را دربر می‌گیرد؛ سفرنامه‌ای که نه‌تنها از نظر تعداد، تک‌نسخه‌ای و منحصربه‌فرد است، بلکه از نظر دلیل سفر و اتفاق‌های رخ‌داده در حین سفر نیز عجیب و کم‌نظیر است.

میرزا حسن‌خان نام این سفر ناگهانی را «الفراریه» گذاشته و علت آن را دلگیرشدن از پدر خویش ذکر نموده است. او که در تهران روزها را به بطالت می‌گذرانده است، از پدرش میرزا حسین‌خان مؤتمن الملک توقع حکومت یکی از مناطق یا نواحی تحت سیطره‌اش را دارد که با مخالفت او مواجه می‌گردد. جواب رد پدر چنان تند و قاطع است که عصبانیت و واکنش سریع او را به همراه دارد. ناگفته نماند در این زمان صاحب‌دیوان، پدربزرگ میرزا حسن‌خان گرچه در روی کاغذ پیشکار فارس، ولی همه‌کارۀ این ایالت محسوب می‌شود که با دادن رشوه و پول به ظل‌السلطان، حکومت منطقۀ پهناور بوشهر را برای فرزندش میرزا حسین‌خان خریده بود.

میرزا حسن‌خان گویا عاشق قدرت بوده و به همین دلیل نیز این سفر را انجام داده است؛ ولی در رسیدن به مناصب حکومتی و قدرت چندان توفیقی نداشته است؛ چراکه کمتر نام و نشانی از او در تاریخ دیده می‌شود و تنها جایی که به‌وضوح نامش برده نشده و گویای شخصیت مشروطه‌خواه بودن ایشان است، «تاریخ بیداری ایرانیان» ناظم‌الاسلام کرمانی است که از ایشان به همراه میرزارضا کرمانی، حاج سیاح، حاج میرزااحمد کرمانی و چند نفر دیگر نام برده که 22 ماه در زندان محبوس بوده‌اند.

میرزا حسن‌خان در این سفر بدون نوکر و به همراه شخصی به نام میرزا اسدالله تفرشی که به نظر می‌رسد پسرعموی صدراعظم وقت، جناب مستوفی الممالک باشد، سفر خویش را از تهران در راهی انحرافی یا فرعی به طرف آذربایجان آغاز می‌کند. میرزا حسن‌خان در این سفر به شیوه‌ای روزنگار، شرحی دست‌اول از نام آبادی‌ها، راه‌ها، اوضاع و احوال زندگی مردم و روستاهای مسیر می‌دهد. شاید علاقۀ او به شعر و ادبیاتباعث شده است که این سفرنامه فراتر از توصیف منازل و بیان معمولی وقایع باشد و آن را تبدیل به اندک سفرنامه‌هایی نموده که نویسنده در آن با استفاده از شعر فارسی، عربی و آیاتی از قرآن به ذکر وقایع سفر خویش می‌پردازد.