فرامرزی، عبدالرحمن: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۷۲: | خط ۷۲: | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[ | [[دیوان مهستی گنجوی]] | ||
[[خاطرات استاد عبدالرحمن فرامرزی]] | [[خاطرات استاد عبدالرحمن فرامرزی]] | ||
نسخهٔ ۴ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۱
| فرامرزی، عبد الرحمن | |
|---|---|
 | |
| ولادت | 21 مرداد١٢٧٦ش |
| محل تولد | در گچویه یکی از دهستانهای بزرگ منطقهٔ فرامرزان هرمزگان |
| رحلت | ۲۰ تیر ۱۳۵۱ |
| مدفن | تهران، بهشت زهرا، قطعه ۱۴۰ |
| طول عمر | ۷۴ سال |
| همسر | کبری جواهری (افسرالملوک) |
| فرزندان | همایون، پروین، فریدون، مصطفی، پرویز |
| پیشه | روزنامه‌نگار و استاد دانشگاه، وکیل پایه یک دادگستری |
| منصب | نماینده مجلس |
عبدالرحمن فرامرزی (1276-1351ش)، نویسنده معاصر کم‌نظیر که شغل اصلی او روزنامه‌نگاری بود. روزنامه کیهان در سال 1320ش، به درخواست او تأسیس شد. تصحیح دیوان مهستی گنجوی، از جمله آثار اوست.
ولادت و تحصیل
عبدالرحمن فرامرزی در ١٣١٥ق (21 مرداد١٢٧٦ش)در گچویه یکی از دهستانهای بزرگ منطقهٔ فرامرزان هرمزگان چشم به جهان گشود. او همان جا به مکتب رفت و تحصیلاتش را در بحرین و عربستان ادامه داد.
از الاهرام تا کیهان
از همان آغاز جوانی مقاله‌نویسی برای نشریات را شروع کرد و نوشته‌هایش در نشریات مهر - آبان 1399 عربی معتبری همچون الاهرام مصر منتشر می‌شد. بر اثر محتوای ضد انگلیسی برخی از همین مقالات بود که او و برادرش احمد ناچار به خروج از بحرین شدند. در تهران او ضمن تدریس عربی در دارالفنون و دارالمعلمین (دانش‌سرا)، در نشریاتی چون اقدام و شفق سرخ مطلب می‌نوشت . در ١٣٠٦ش، احمد و عبدالرحمن فرامرزی مجله تقدم را پایه نهادند که ماهنامه‌ای علمی، ادبی و تاریخی بود.
با باز شدن فضای سیاسی و مطبوعاتی پس از شهریور ١٣٢٠، فرامرزی به فکر فعالیت مطبوعاتی جدی‌تری افتاد. پس از آن بود که وی امتیاز روزنامه کیهان را درخواست کرد و در اسفند ١٣٢٠ با این درخواست موافقت شد. در مجوز انتشار کیهان نام عبدالرحمن فرامرزی در مقام صاحب‌امتیاز و مدیرمسئول آن ذکر شده است. اندکی بعد فرامرزی امتیاز کیهان را به مصباح‌زاده سپرد و خود سردبیری آن را برعهده گرفت[۱].
فعالیت‌ها
عبدالرحمن فرامرزی نماینده پنج دوره مجلس شورای ملی بود، پروانه وکالت دادگستری داشت، کارهای زیادی کرد و سفرهای بسیاری رفت، اما وجه غالب و شغل اصلی او روزنامه‌نگاری بود.
درگذشت
هنگامی که او در بیستم تیر ١٣٥١ درگذشت، به تعبیر محیط طباطبایی، چراغی که بیش از پنجاه سال «روشنی‌بخش دل و اندیشه دردمندان و علاقه‌مندان» بود، خاموش گشت و صدها هزار خواننده از وجود نویسنده‌ای کم‌نظیر محروم شدند[۲].
آثار
- خاطرات استاد عبدالرحمن فرامرزی؛
- دیوان مهستی گنجوی (مصحح و مقدمه)[۳].
پانویس
منابع مقاله
- مقیمی‌زاده، محمدمهدی، «نگاهی به زندگی و کارنامه مطبوعاتی عبدالرحمن فرامرزی»، بخارا، مهر و آبان 1399، شماره 139، ص197-201.
- طاهری شهاب، دیوان مهستی گنجوی، انتشارات ابن سینا، چاپ سوم، 1347ش.