۱۴۴٬۸۷۹
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'فارسي' به 'فارسی'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'فارسي' به 'فارسی') |
||
| (۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات کتاب | {{جعبه اطلاعات کتاب | ||
| تصویر = | | تصویر =NUR128377J1.jpg | ||
| عنوان =دیوان قبولی هروی | | عنوان =دیوان قبولی هروی | ||
| عنوانهای دیگر = | | عنوانهای دیگر =ديوان قبولي هروي: بر اساس چاپ عکسي اسماعيل حکمت ارتايلان | ||
|پدیدآورندگان | |پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[قبولی]] (نویسنده) | [[قبولی]] (نویسنده) | ||
[[ | [[خانمحمد آذری، يحيي]] (مصحح) | ||
[[ارتايلان، اسماعيل حکمت]] (مقدمهنویس) | |||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = | | زبان = | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =1386 9د / 5787 PIR | ||
| موضوع = | | موضوع =شعر فارسی - قرن 9ق. | ||
قبولي شرواني، - 841ق. -- نقد و تفسير | |||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر =بنیاد موقوفات دکتر افشار با همکاری نشر سخن | | ناشر =بنیاد موقوفات دکتر افشار با همکاری نشر سخن | ||
| مکان نشر =تهران | | مکان نشر =تهران | ||
| سال نشر = | | سال نشر =1386ش. | ||
| کد اتوماسیون = | | کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE128377AUTOMATIONCODE | ||
| چاپ = | | چاپ =يکم | ||
| شابک = | | شابک =964-6053-32-7 | ||
| تعداد جلد = | | تعداد جلد = | ||
| کتابخانۀ دیجیتال نور = | | کتابخانۀ دیجیتال نور = | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۸: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان قبولی هروی''' تألیف [[قبولی هروی]]، تصحیح و تحقیق [[ | '''دیوان قبولی هروی''' تألیف [[قبولی هروی]]، تصحیح و تحقیق [[خانمحمد آذری، يحيي|یحیی خانمحمد آذری]]؛ کلیات اشعار قبولی شامل سرودههایی در قالبهای قصیده، غزل، قطعه، رباعی و نیز دربردارندۀ چند غزل ترکی و اشعاری در هزل است. افزون بر فواید زبانی، این دیوان دربرگیرندۀ اطلاعاتی سودمند دربارۀ فتوحات سلطان محمد و تاریخ اجتماعی عصر اوست. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۴: | ||
اشعاری که در این زمان سروده اغلب با غلو و خودستایی توأم است و شاعر در بیشتر آنها مدعی برتری خود در فن سخنوری شده و خود را سرآمد اقران، یگانۀ دوران و مبارز میدان دانسته است. | اشعاری که در این زمان سروده اغلب با غلو و خودستایی توأم است و شاعر در بیشتر آنها مدعی برتری خود در فن سخنوری شده و خود را سرآمد اقران، یگانۀ دوران و مبارز میدان دانسته است. | ||
او قصاید دشوار استادان بزرگ ادب فارسی چونان [[خاقانی، بدیل بن علی|خاقانی]]، [[ظهیر فاریابی، طاهر بن محمد|ظهیر فاریابی]]، [[خجندی، کمالالدین مسعود|کمال خجندی]] و ... را جواب گفته است. او ضمن سرودن اشعار نغز و ناب و انتخاب ردیفهای مشکل و تقلید از پیشینیان در قوالب سخت و سنگین، در همه جا با فخر و خودستایی مهارت و استعداد خود را به رخ اقران کشیده است. شاعر در بخش هزلیات دیوان به هجو و بدگویی از همکاران میپردازد و تا میتوانسته در تحقیر چند تن از یاران خود همچون حامدی اصفهانی، واحدی، کتابی، آصفی، قوسی و دیگران بیپروایی کرده است. | او قصاید دشوار استادان بزرگ ادب فارسی چونان [[خاقانی، بدیل بن علی|خاقانی]]، [[ظهیر فاریابی، طاهر بن محمد|ظهیر فاریابی]]، [[خجندی، کمالالدین مسعود|کمال خجندی]] و... را جواب گفته است. او ضمن سرودن اشعار نغز و ناب و انتخاب ردیفهای مشکل و تقلید از پیشینیان در قوالب سخت و سنگین، در همه جا با فخر و خودستایی مهارت و استعداد خود را به رخ اقران کشیده است. شاعر در بخش هزلیات دیوان به هجو و بدگویی از همکاران میپردازد و تا میتوانسته در تحقیر چند تن از یاران خود همچون حامدی اصفهانی، واحدی، کتابی، آصفی، قوسی و دیگران بیپروایی کرده است. | ||
قبولی در سرودن غزل تحت تأثیر غزلسرایان نامآور بوده و از شاعرانی چون [[حافظ، شمسالدین محمد|حافظ]]، [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]]، [[خیام، عمر بن ابراهیم|خیام]]، [[سنایی، مجدود بن آدم|سنایی]]، [[انوری، محمد بن محمد|انوری]]، [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار]] و ... الهام گرفته است. | قبولی در سرودن غزل تحت تأثیر غزلسرایان نامآور بوده و از شاعرانی چون [[حافظ، شمسالدین محمد|حافظ]]، [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]]، [[خیام، عمر بن ابراهیم|خیام]]، [[سنایی، مجدود بن آدم|سنایی]]، [[انوری، محمد بن محمد|انوری]]، [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار]] و... الهام گرفته است. | ||
در سال 880 قمری که کتابت دیوانش تمام شده، آن را تقدیم سلطان عثمانی میکند و بهظاهر تا پایان عمر زبان را در تاریکخانۀ دهان به بند میکشد. به نظر میرس در یکی ـ دو سال پایانی عمر گوشهنشینی جسم و جان شاعر را چندان تسخیر کرده و حقیقت حیات را چنان دریافته و پذیرفته است که دیگربار گرد مدح و قدح این و آن و تملق و سالوس نگردد. سپس شاعر دیار غربت را پشت سر نهاده و در نهان به شهر هرات بازگشته است. | در سال 880 قمری که کتابت دیوانش تمام شده، آن را تقدیم سلطان عثمانی میکند و بهظاهر تا پایان عمر زبان را در تاریکخانۀ دهان به بند میکشد. به نظر میرس در یکی ـ دو سال پایانی عمر گوشهنشینی جسم و جان شاعر را چندان تسخیر کرده و حقیقت حیات را چنان دریافته و پذیرفته است که دیگربار گرد مدح و قدح این و آن و تملق و سالوس نگردد. سپس شاعر دیار غربت را پشت سر نهاده و در نهان به شهر هرات بازگشته است. | ||