التحبیر في التذکیر: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    خط ۵۳: خط ۵۳:
    [[رده:الهیات (توحید)]]
    [[رده:الهیات (توحید)]]
    [[رده:صفات. افعال. اسماء (کلام، رؤیت، لطف. توفیق، رزق، عدل، افعال عباد، صفات و افعال دیگر، اسماء حسنی)]]
    [[رده:صفات. افعال. اسماء (کلام، رؤیت، لطف. توفیق، رزق، عدل، افعال عباد، صفات و افعال دیگر، اسماء حسنی)]]
     
    [[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1403]]
    [[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
    [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ مرداد 1403 توسط محمد خردمند]]
    [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ مرداد 1403 توسط محمد خردمند]]
    [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ مرداد 1403 توسط محسن عزیزی]]
    [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ مرداد 1403 توسط محسن عزیزی]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۱۴

    التحبیر في التذکیر
    التحبیر في التذکیر
    پدیدآورانقشیری، عبدالکریم بن هوازن (نويسنده) بسیونی، ابراهیم (محقق)
    عنوان‌های دیگرنفائس في القیم و السلوک مستوحات من أسماء الله الحسنی
    ناشرالمکتبة التازیة
    مکان نشرمصر - قاهره
    سال نشر1414ق - 1993م
    چاپ1
    شابک977-254-028-2
    موضوعخدا -- نامها -- متون‌ قدیمی‌ تا‌ قرن‌ 14 - خدا - صفات - متون قدیمی تا قرن 14 - عرفان - متون قدیمی تا قرن 14
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    3ت5ق 219/9 BP
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    التحبير في التذكير، از آثار شاعر و صوفی مشهور قرن پنجم هجری قمری، عبدالکریم قشیرى نیشابورى (حدود ۳۷۶-۴۶۵ق) است که می‌کوشد تفسیری کاربردی از اسماء زیبای الهی عرضه کند. مدرّس اندیشه اسلامی دانشگاه عین‌شمس، ابراهیم بسیونی، این کتاب را تحقیق و تصحیح کرده و برای آن مقدمه‌ای سودمند و روشمند نوشته است. نام کتاب به معنای «سخن‌آرایی در باب موعظه و یادآوری» است که بر جنبه عملی و تأثیرگذاری سلوکی تأکید دارد.

    هدف و روش

    • عبدالکریم قشیرى نیشابورى، گوید:... هرکسی که خدا را با یکی از اسم‌هایش یاد کند و با یکی از صفاتش بر او ثنا گوید، بر او لازم است که از خودش مقتضای آن اسم و لازمه آن ذکر را بطلبد[۱].
    • ابراهیم بسیونی با تأکید بر آنکه موضوع این کتاب (اسماء و صفات الهی)، مهم‌ترین و باارزش‌ترین بحث است و نویسندگان اسلامی این مبحث را از دیدگاه تفسیری و کلامی و... بررسی کرده‌اند، افزوده است: ولیکن عبدالکریم قشیرى در این اثر نگاهی به تطبیق عملی دارد و گویی می‌خواهد بگوید: وقتی معانی اسامی و صفات الهی را دریافتی پس بر تو لازم است که چنین و چنان باشی و این و آن رفتار را انجام دهی...[۲].

    ساختار و محتوا

    • در این اثر، معانی 101 اسم از اسامی حسنای الهی همراه با آیات مرتبط بیان می‌شود. اولین اسم، «الله» است و آخرین، «صبور».

    نمونه مباحث

    • «سلام» به معنای دارای سلامت، در مورد خدا، یعنی اینکه آفتی ندارد... کسی که معنای این اسم را بداند پس باید که با قلب سلیم و بدون کینه و حسد به دیدار خدای خودش برود...[۳].
    • «صبور» در هنگام وصف خدای متعال، به معنای حلیم است. ریشه معنای صبر در لغت به معنای حبس و بازداشتن است و در این معنا، آمده است که: «شهر الصوم شهر الصبر»؛ یعنی رمضان، ماه صبر است و بازداشتن نفس از خواسته‌هایش؛ زیرا نفس را از شهوت خوردن و آشامیدن و... نگاه‌‌می‌داری. در مورد خدای عزّوجلّ، معنای حبس نفس درست نیست، بلکه به این معنا است که بردباری می‌کند و عقوبت مجرم را به تأخیر می‌افکند... صبر واجب بر بنده آن است که در انجام طاعاتی که خدا دستور داده و ترک کردن حرام‌هایی که از آن نهی کرده و در برابر همه قضا و قدرش، صبوری کند و آرام باشد[۴].

    پانویس

    1. ر.ک: مقدمه نویسنده، ص29
    2. ر.ک: مقدمه محقق، ص5-6
    3. ر.ک: متن کتاب، ص42
    4. ر.ک: همان، ص150-152

    منابع مقاله

    مقدمه و متن کتاب.

    وابسته‌ها