شیرازنامه: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR107924J1.jpg | عنوان = شیرازنامه | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = زرکوب شیرازی، اح‍م‍دب‍ن ابیالخیر (نويسنده) واعظ جوادی، اسماعیل (مصحح) |زبان | زبان = فارسی | کد کنگره = | م...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' اهل بیت' به ' اهل‌بیت') |
||
| (۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پدیدآورندگان | | پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[زرکوب شیرازی، | [[زرکوب شیرازی، احمد بن ابیالخیر]] (نويسنده) | ||
[[واعظ جوادی، اسماعیل]] (مصحح) | [[واعظ جوادی، اسماعیل]] (مصحح) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره = DSR۱۴۵/ز۴ش۹ ۱ | ||
| موضوع =شیراز - تاریخ - شیراز - | | موضوع =شیراز - تاریخ - شیراز - سرگذشت‌نامه | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر = بنياد فرهنگ ايران | | ناشر = بنياد فرهنگ ايران | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''شیرازنامه'''، اثر ابوالعباس معین‌الدین احمد بن شهاب‌الدین ابیالخیر زرکوب شیرازی (متوفی 663ق)، مهم‌ترین تاریخ محلی شیراز در دوران تیموریان است که به کوشش اسماعیل واعظ جوادی منتشر شده است. | '''شیرازنامه'''، اثر [[زرکوب شیرازی، احمد بن ابیالخیر|ابوالعباس معین‌الدین احمد بن شهاب‌الدین ابیالخیر زرکوب شیرازی]] (متوفی 663ق)، مهم‌ترین تاریخ محلی شیراز در دوران تیموریان است که به کوشش [[واعظ جوادی، اسماعیل|اسماعیل واعظ جوادی]] منتشر شده است. | ||
مؤلف با الگو قرار دادن کتاب بغدادی که در آن به وصف آل برمک توجه شده بود، شیرازنامه را نوشت؛ اما او قصد داشت که شخصی از اهل شیراز راهم‌پایه و هم‌وزن فضل برمکی نماید. او سرانجام کتاب را به نام حاجی قوام‌الدوله شخصیت مورد علاقه شیخ ابو اسحاق اینجو تقدیم کرد و کتابش را شیرازنامه نامید<ref>ساسان‌پور، شهرزاد،ص95</ref>. | مؤلف با الگو قرار دادن کتاب بغدادی که در آن به وصف آل برمک توجه شده بود، شیرازنامه را نوشت؛ اما او قصد داشت که شخصی از اهل شیراز راهم‌پایه و هم‌وزن فضل برمکی نماید. او سرانجام کتاب را به نام حاجی قوام‌الدوله شخصیت مورد علاقه شیخ ابو اسحاق اینجو تقدیم کرد و کتابش را شیرازنامه نامید<ref>ساسان‌پور، شهرزاد،ص95</ref>. | ||
شیرازنامه مشتمل بر دو اصل، یک مقدمه و یک خاتمه است که هر اصل آن، شامل هفت طبقه است. مقدمه کتاب شامل سه فصل در شرح مزایای فارس، اقلیم و کوره‌های آن، آب و هوا و خصوصیات شهر شیراز، بنای شهر شیراز و بانی آن است. اصل اول کتاب شامل ذکر سلاطین حکام شیراز از ابتدای آل‌‌بویه تا انتهای امارت شرف‌الدین محمود شاه و مشتمل بر هفت طبقه است. اصل دوم، شامل ذکر اعاظم ائمه و اکابر مشایخ شهر شیراز، شرح مناقب اشراف و اعیان فارس، تاریخ فوت و مدفن اولیای شیراز است که مشتمل بر هفت طبقه و شرح حال 32 نفر است. خاتمه نیز شامل دو فصل در ذکر اعاظم سادات و مقابر دودمان | شیرازنامه مشتمل بر دو اصل، یک مقدمه و یک خاتمه است که هر اصل آن، شامل هفت طبقه است. مقدمه کتاب شامل سه فصل در شرح مزایای فارس، اقلیم و کوره‌های آن، آب و هوا و خصوصیات شهر شیراز، بنای شهر شیراز و بانی آن است. اصل اول کتاب شامل ذکر سلاطین حکام شیراز از ابتدای آل‌‌بویه تا انتهای امارت شرف‌الدین محمود شاه و مشتمل بر هفت طبقه است. اصل دوم، شامل ذکر اعاظم ائمه و اکابر مشایخ شهر شیراز، شرح مناقب اشراف و اعیان فارس، تاریخ فوت و مدفن اولیای شیراز است که مشتمل بر هفت طبقه و شرح حال 32 نفر است. خاتمه نیز شامل دو فصل در ذکر اعاظم سادات و مقابر دودمان اهل‌بیت نبوت(ع) در شیراز و ذکر مزارات مشهور در شیراز است<ref>ر.ک:همان</ref>. | ||
نثر کتاب با وجود آن‌که صنایع ادبی بسیاری در آن به کار رفته، روان و ساده است. نویسنده عبارات و واژه‌ها را به طرز زیبایی در کنار یکدیگر قرار داده است. برخی معتقدند او در نثر فارسی از تاریخ وصاف بهره برده است. ابن زرکوب در درج پاره‌ای از حوادث تاریخی، چنان توانا بوده که گویی یک صحنه نمایش را به تصویر کشیده است<ref>همان</ref>. | نثر کتاب با وجود آن‌که صنایع ادبی بسیاری در آن به کار رفته، روان و ساده است. نویسنده عبارات و واژه‌ها را به طرز زیبایی در کنار یکدیگر قرار داده است. برخی معتقدند او در نثر فارسی از تاریخ وصاف بهره برده است. ابن زرکوب در درج پاره‌ای از حوادث تاریخی، چنان توانا بوده که گویی یک صحنه نمایش را به تصویر کشیده است<ref>همان</ref>. | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
ساسان‌پور، شهرزاد، «شیرازنامه ابن زرکوب شیرازی»، کتاب ماه تاریخ و جغرافیا، اردیبهشت 1391، شماره 168. | [[:noormags:878857|ساسان‌پور، شهرزاد، «شیرازنامه ابن زرکوب شیرازی»، کتاب ماه تاریخ و جغرافیا، اردیبهشت 1391، شماره 168]]. | ||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده: تاریخ]] | |||
[[رده: تاریخ ایران]] | |||
[[رده:سرگذشت‌نامه‌های تاریخ ایران پیش از اسلام]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۲۲
| شیرازنامه | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | زرکوب شیرازی، احمد بن ابیالخیر (نويسنده) واعظ جوادی، اسماعیل (مصحح) |
| ناشر | بنياد فرهنگ ايران |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1350ش |
| چاپ | 1 |
| موضوع | شیراز - تاریخ - شیراز - سرگذشت‌نامه |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | DSR۱۴۵/ز۴ش۹ ۱ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
شیرازنامه، اثر ابوالعباس معین‌الدین احمد بن شهاب‌الدین ابیالخیر زرکوب شیرازی (متوفی 663ق)، مهم‌ترین تاریخ محلی شیراز در دوران تیموریان است که به کوشش اسماعیل واعظ جوادی منتشر شده است.
مؤلف با الگو قرار دادن کتاب بغدادی که در آن به وصف آل برمک توجه شده بود، شیرازنامه را نوشت؛ اما او قصد داشت که شخصی از اهل شیراز راهم‌پایه و هم‌وزن فضل برمکی نماید. او سرانجام کتاب را به نام حاجی قوام‌الدوله شخصیت مورد علاقه شیخ ابو اسحاق اینجو تقدیم کرد و کتابش را شیرازنامه نامید[۱].
شیرازنامه مشتمل بر دو اصل، یک مقدمه و یک خاتمه است که هر اصل آن، شامل هفت طبقه است. مقدمه کتاب شامل سه فصل در شرح مزایای فارس، اقلیم و کوره‌های آن، آب و هوا و خصوصیات شهر شیراز، بنای شهر شیراز و بانی آن است. اصل اول کتاب شامل ذکر سلاطین حکام شیراز از ابتدای آل‌‌بویه تا انتهای امارت شرف‌الدین محمود شاه و مشتمل بر هفت طبقه است. اصل دوم، شامل ذکر اعاظم ائمه و اکابر مشایخ شهر شیراز، شرح مناقب اشراف و اعیان فارس، تاریخ فوت و مدفن اولیای شیراز است که مشتمل بر هفت طبقه و شرح حال 32 نفر است. خاتمه نیز شامل دو فصل در ذکر اعاظم سادات و مقابر دودمان اهل‌بیت نبوت(ع) در شیراز و ذکر مزارات مشهور در شیراز است[۲].
نثر کتاب با وجود آن‌که صنایع ادبی بسیاری در آن به کار رفته، روان و ساده است. نویسنده عبارات و واژه‌ها را به طرز زیبایی در کنار یکدیگر قرار داده است. برخی معتقدند او در نثر فارسی از تاریخ وصاف بهره برده است. ابن زرکوب در درج پاره‌ای از حوادث تاریخی، چنان توانا بوده که گویی یک صحنه نمایش را به تصویر کشیده است[۳].
وی از اشعار عربی و فارسی بسیار استفاده کرده است. به علت آشنایی وسیع او با ادبیات عرب، اشعار عربی آن بسیار محکم و جزیل و پرمعنی است، اما اشعار فارسی آن چندان جزالت و استحکام ندارد[۴].
او قبل از درج برخی از اشعار فارسی، از واژه‌ی بیت استفاده کرده است. وی درمدح اتابک تلکه بن زنگی قصیده‌ای عربی ازعزالدین بنجیره نقل می‌کند[۵].
پانویس
منابع مقاله
ساسان‌پور، شهرزاد، «شیرازنامه ابن زرکوب شیرازی»، کتاب ماه تاریخ و جغرافیا، اردیبهشت 1391، شماره 168.