پند پیران: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '( ' به '(') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' اهل بیت' به ' اهل‌بیت') |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =BP ۲۴۹/۵/پ۹پ۹ | ||
| موضوع =اخلاق اسلامی - نثر فارسی - قرن 5ق. - داستانهای عرفانی - قرن 5ق. | | موضوع =اخلاق اسلامی - نثر فارسی - قرن 5ق. - داستانهای عرفانی - قرن 5ق. | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''پند پیران'''، اثر مؤلفی ناشناس، متنی است فارسی به ظاهر از قرن پنجم هجری در بیان حکایت‌های پندآموز که با تصحیح جلال متینی منتشر شده است. | '''پند پیران'''، اثر مؤلفی ناشناس، متنی است فارسی به ظاهر از قرن پنجم هجری در بیان حکایت‌های پندآموز که با تصحیح [[متینی، جلال|جلال متینی]] منتشر شده است. | ||
کتاب با مقدمه‌ای موزون، همراه با سجع‌های ساده و دلنشین آغاز می‌گردد در ستایش خداوند و درود «...بر پیغمبران و گزیدگان خلق و امامان حق بخاص بر سید اولین و آخرین، مهتر پیغمبران محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله و بر | کتاب با مقدمه‌ای موزون، همراه با سجع‌های ساده و دلنشین آغاز می‌گردد در ستایش خداوند و درود «...بر پیغمبران و گزیدگان خلق و امامان حق بخاص بر سید اولین و آخرین، مهتر پیغمبران محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله و بر اهل‌بیت و یاران وی باد و بر پیشروان امت و استادگان ملت و بر همه مؤمنان تا قیامت». سپس مؤلف از اوضاع نابسامان مذهبی روزگار خود، بدین شرح یاد می‌کند که در این عصر «از پارسایان جز گفتاری نشنوی و از شریعت جز اسمی نبینی»، چه «اندر میان خلق کبایر آشکارا شده است و اهل فساد قوت گرفته و پیران و پارسایان همه مرده‌اند و پارسایی با خود برده‌اند». آنگاه گفته است چون «علاج دین» و راه نجات در «پند پیران شنیدن» و «اندر حکایت ایشان نگریستن» است، او برای وصول بدین مقصود، کتاب خود را در بیست باب که هر بابش مشتمل بر ده حکایت مستقل از پیران و پارسایان است، تألیف کرده تا ابنای روزگار را بکار آید<ref>مقدمه مصحح،صفحه ده-یازده</ref>. | ||
هیچ یک از باب‌های کتاب، مقدمه ندارد. مؤلف مانند سعدی در کتاب گلستان، پس از ذکر شماره و عنوان هر باب، بلافاصله به ذکر حکایت‌های می‌پردازد. برخلاف آنچه در مقدمه کتاب آمده است که «این کتاب بر بیست باب نهاده است، هر بابی ده حکایت، جمله دویست حکایت باشد»، کتاب جمعا مشتمل است بر 177 حکایت بدین شرح: باب‌های اول، پنجم، دهم، سیزدهم، چهاردهم، پانزدهم و شانزدهم، هریک دارای ده حکایت است، ابواب ششم، یازدهم، نوزدهم، هر یک یازده حکایت دارد، باب‌های سوم، چهارم، هفتم و هفدهم هریک نه حکایت، ابواب دوم، هشتم و هیجدهم هر یک هشت حکایت، باب نهم هفت حکایت، باب دوازدهم، پنج حکایت و باب بیستم، دو حکایت دارد. هریک از این حکایت‌ها، با لفظ «حکایت» آغاز می‌گردد. بعلاوه عنوان برخی از ابواب که در مقدمه کتاب مذکور است، با عنوانهایی که در متن کتاب برای آن باب‌ها آمده، کاملاً یکسان نیست؛ مانند: باب دوم اندر ریاضت و قهر بر نفس کردن (در مقدمه)، باب دوم در ریاضت و نفس را قهر کردن (در متن کتاب)، باب سیزدهم حکایت زنان و زهد ایشان (در مقدمه)، باب سیزدهم در زهد النساء (در متن کتاب)<ref>همان،صفحه چهارده-پانزده</ref>. | هیچ یک از باب‌های کتاب، مقدمه ندارد. مؤلف مانند سعدی در کتاب گلستان، پس از ذکر شماره و عنوان هر باب، بلافاصله به ذکر حکایت‌های می‌پردازد. برخلاف آنچه در مقدمه کتاب آمده است که «این کتاب بر بیست باب نهاده است، هر بابی ده حکایت، جمله دویست حکایت باشد»، کتاب جمعا مشتمل است بر 177 حکایت بدین شرح: باب‌های اول، پنجم، دهم، سیزدهم، چهاردهم، پانزدهم و شانزدهم، هریک دارای ده حکایت است، ابواب ششم، یازدهم، نوزدهم، هر یک یازده حکایت دارد، باب‌های سوم، چهارم، هفتم و هفدهم هریک نه حکایت، ابواب دوم، هشتم و هیجدهم هر یک هشت حکایت، باب نهم هفت حکایت، باب دوازدهم، پنج حکایت و باب بیستم، دو حکایت دارد. هریک از این حکایت‌ها، با لفظ «حکایت» آغاز می‌گردد. بعلاوه عنوان برخی از ابواب که در مقدمه کتاب مذکور است، با عنوانهایی که در متن کتاب برای آن باب‌ها آمده، کاملاً یکسان نیست؛ مانند: باب دوم اندر ریاضت و قهر بر نفس کردن (در مقدمه)، باب دوم در ریاضت و نفس را قهر کردن (در متن کتاب)، باب سیزدهم حکایت زنان و زهد ایشان (در مقدمه)، باب سیزدهم در زهد النساء (در متن کتاب)<ref>همان،صفحه چهارده-پانزده</ref>. | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:اخلاق اسلامی]] | ||
[[رده: مواعظ، حکم، نصیحت، حکایات اخلاقی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 تیر 1403]] | |||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ تیر 1403 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ تیر 1403 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ تیر 1403 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ تیر 1403 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۲۱
| پند پیران | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مؤلف ناشناخته (قرن 5) (نويسنده) متینی، جلال (مصحح) |
| عنوان‌های دیگر | متنی فارسی به ظاهر از قرن پنجم هجری |
| ناشر | بنياد فرهنگ ايران |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1357ش |
| چاپ | 0 |
| موضوع | اخلاق اسلامی - نثر فارسی - قرن 5ق. - داستانهای عرفانی - قرن 5ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP ۲۴۹/۵/پ۹پ۹ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
پند پیران، اثر مؤلفی ناشناس، متنی است فارسی به ظاهر از قرن پنجم هجری در بیان حکایت‌های پندآموز که با تصحیح جلال متینی منتشر شده است.
کتاب با مقدمه‌ای موزون، همراه با سجع‌های ساده و دلنشین آغاز می‌گردد در ستایش خداوند و درود «...بر پیغمبران و گزیدگان خلق و امامان حق بخاص بر سید اولین و آخرین، مهتر پیغمبران محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله و بر اهل‌بیت و یاران وی باد و بر پیشروان امت و استادگان ملت و بر همه مؤمنان تا قیامت». سپس مؤلف از اوضاع نابسامان مذهبی روزگار خود، بدین شرح یاد می‌کند که در این عصر «از پارسایان جز گفتاری نشنوی و از شریعت جز اسمی نبینی»، چه «اندر میان خلق کبایر آشکارا شده است و اهل فساد قوت گرفته و پیران و پارسایان همه مرده‌اند و پارسایی با خود برده‌اند». آنگاه گفته است چون «علاج دین» و راه نجات در «پند پیران شنیدن» و «اندر حکایت ایشان نگریستن» است، او برای وصول بدین مقصود، کتاب خود را در بیست باب که هر بابش مشتمل بر ده حکایت مستقل از پیران و پارسایان است، تألیف کرده تا ابنای روزگار را بکار آید[۱].
هیچ یک از باب‌های کتاب، مقدمه ندارد. مؤلف مانند سعدی در کتاب گلستان، پس از ذکر شماره و عنوان هر باب، بلافاصله به ذکر حکایت‌های می‌پردازد. برخلاف آنچه در مقدمه کتاب آمده است که «این کتاب بر بیست باب نهاده است، هر بابی ده حکایت، جمله دویست حکایت باشد»، کتاب جمعا مشتمل است بر 177 حکایت بدین شرح: باب‌های اول، پنجم، دهم، سیزدهم، چهاردهم، پانزدهم و شانزدهم، هریک دارای ده حکایت است، ابواب ششم، یازدهم، نوزدهم، هر یک یازده حکایت دارد، باب‌های سوم، چهارم، هفتم و هفدهم هریک نه حکایت، ابواب دوم، هشتم و هیجدهم هر یک هشت حکایت، باب نهم هفت حکایت، باب دوازدهم، پنج حکایت و باب بیستم، دو حکایت دارد. هریک از این حکایت‌ها، با لفظ «حکایت» آغاز می‌گردد. بعلاوه عنوان برخی از ابواب که در مقدمه کتاب مذکور است، با عنوانهایی که در متن کتاب برای آن باب‌ها آمده، کاملاً یکسان نیست؛ مانند: باب دوم اندر ریاضت و قهر بر نفس کردن (در مقدمه)، باب دوم در ریاضت و نفس را قهر کردن (در متن کتاب)، باب سیزدهم حکایت زنان و زهد ایشان (در مقدمه)، باب سیزدهم در زهد النساء (در متن کتاب)[۲].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.