فرهنگ‌نامه یتیم‌نوازی: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' می د' به ' می‌‌د') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ه ای ' به 'های ') |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''فرهنگ‌نامه یتیم‌نوازی''' تألیف [[محمدی ری‌شهری، محمد|محمد محمدی ری‌شهری]]، [[خوش‌نصیب، مرتضی|مرتضی خوش‌نصیب]]؛ اگر چه «یتیم» در لغت و اصطلاح، به کودکی گفته می شود که پدر خود را از دست داده است، ولی از منظر اجتماعی و عاطفی، کودکی که پدر، مادر یا هر دوی آنها را از دست داده یا به هر دلیل، ارتباطش با آنها قطع شده است، نیازمند همدردی، همدلی و توجّه بیشتر، دقیق‌تر و ظریف‌تر است، تا جای خالی سرپرست و مربّی او به | '''فرهنگ‌نامه یتیم‌نوازی''' تألیف [[محمدی ری‌شهری، محمد|محمد محمدی ری‌شهری]]، [[خوش‌نصیب، مرتضی|مرتضی خوش‌نصیب]]؛ اگر چه «یتیم» در لغت و اصطلاح، به کودکی گفته می شود که پدر خود را از دست داده است، ولی از منظر اجتماعی و عاطفی، کودکی که پدر، مادر یا هر دوی آنها را از دست داده یا به هر دلیل، ارتباطش با آنها قطع شده است، نیازمند همدردی، همدلی و توجّه بیشتر، دقیق‌تر و ظریف‌تر است، تا جای خالی سرپرست و مربّی او به گونه‌ای شایسته پر شود. | ||
در سده‌های گذشته، عموماً مردم به صورت خودجوش، سرپرستی یتیمان را عهده دار می‌شدند و کارهای آنان را سامان می‌‌دادند. این سبک - که امروزه نیز هنوز بخشی از ضایعۀ اجتماعی مورد بحث را پوشش می‌دهد -، مزایا و کاستی‌هایی دارد که برخی از آنها در شیوه‌های نوین، جبران شده است. | در سده‌های گذشته، عموماً مردم به صورت خودجوش، سرپرستی یتیمان را عهده دار می‌شدند و کارهای آنان را سامان می‌‌دادند. این سبک - که امروزه نیز هنوز بخشی از ضایعۀ اجتماعی مورد بحث را پوشش می‌دهد -، مزایا و کاستی‌هایی دارد که برخی از آنها در شیوه‌های نوین، جبران شده است. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۱۸
| فرهنگ‌نامه یتیم‌نوازی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | محمدی ری‌شهری، محمد (نویسنده) خوش‌نصیب، مرتضی (نویسنده) |
| ناشر | مؤسسه انتشاراتی دارالحدیث |
| مکان نشر | قم |
| سال نشر | ۱۴۰۱ش |
| چاپ | اول |
| شابک | ۹۷۸-۶۲۲-۲۰۷-۱۹۱-۲ |
| زبان | فارسی عربی |
| کد کنگره | ۵/۱۴۱BP |
فرهنگ‌نامه یتیم‌نوازی تألیف محمد محمدی ری‌شهری، مرتضی خوش‌نصیب؛ اگر چه «یتیم» در لغت و اصطلاح، به کودکی گفته می شود که پدر خود را از دست داده است، ولی از منظر اجتماعی و عاطفی، کودکی که پدر، مادر یا هر دوی آنها را از دست داده یا به هر دلیل، ارتباطش با آنها قطع شده است، نیازمند همدردی، همدلی و توجّه بیشتر، دقیق‌تر و ظریف‌تر است، تا جای خالی سرپرست و مربّی او به گونه‌ای شایسته پر شود.
در سده‌های گذشته، عموماً مردم به صورت خودجوش، سرپرستی یتیمان را عهده دار می‌شدند و کارهای آنان را سامان می‌‌دادند. این سبک - که امروزه نیز هنوز بخشی از ضایعۀ اجتماعی مورد بحث را پوشش می‌دهد -، مزایا و کاستی‌هایی دارد که برخی از آنها در شیوه‌های نوین، جبران شده است.
در این میان، آشنایی با آموزه های وحیانی، برگرفته از قرآن و احادیث و سیرۀ معصومان علیهم‌السلام که نحوه مواجهه با یتیمان را از جوانب مختلف، به زیبایی تبیین کرده اند، راه‌گشا خواهد بود؛ در یک نگاه می توان گفت: این آموزه‌ها فراتر از زمان، مکان، مذهب، دین و فرهنگِ یتیم و سرپرست و در یک کلمه، مطابق با فطرت انسانی بیان شده اند.
کتاب فرهنگ نامۀ یتیم‌نوازی ضمن جمع آوری و ارائۀ آیات و روایات مرتبط با این موضوع، تلاش دارد تا اهمیت و چگونگی مددرسانی در قالب: تربیت شایسته، مهرورزی، تأمین مالی و دیگر جلوه‌های یتیم نوازی را از منظر قرآن و حدیث تبیین نماید.
کتاب حاضر در پنج فصل سامان یافته است:
فصل اول: دوره یتیمی
فصل دوم: رفتارهای شایسته با یتیم
فصل سوم: رفتارهای ناروا با یتیم
فصل چهارم: نکوهش به ناحق خوردن مال یتیم
فصل پنجم: برکات رعایت حال یتیم
کتاب "فرهنگ نامه یتیم نوازی" تألیف آیت‌الله ری شهری و مرتضی خوش‌نصیب، به زبان فارسی در قطع رقعی و در ۱۰۸ صفحه در سال ۱۴۰۲ با همکاری انتشارات دارالحدیث منتشر شده است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه اطلاع‌رسانی حدیث شیعه (حدیث نت)