کلیات قاسم انوار: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'مقدمه نويس' به 'مقدمه‌نويس') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
[[قاسم انوار، علی بن نصیر]] (نويسنده) | [[قاسم انوار، علی بن نصیر]] (نويسنده) | ||
[[نفیسی، سعید ]] (مصحح) | [[نفیسی، سعید ]] (مصحح) | ||
[[نفیسی، سعید]] ( مقدمه‌نويس) | [[نفیسی، سعید]] (مقدمه‌نويس) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''کلیات قاسم انوار'''، مجموعه آثار منظوم و منثور علی بن نصیر بن هارون بن ابوالقاسم حسینی | '''کلیات قاسم انوار'''، مجموعه آثار منظوم و منثور [[قاسم انوار، علی بن نصیر|علی بن نصیر بن هارون بن ابوالقاسم حسینی تبریزی]]، ملقب به [[قاسم انوار، علی بن نصیر|قاسم انوار]] و متخلص به قاسمی (757- 837ق) است که با تصحیح و مقدمه [[نفیسی، سعید|سعید نفیسی]] منتشر شده است. | ||
نفیسی معتقد است که قاسم انوار را نمی‌توان جز سرایندگان پایه اول و دوم زبان فارسی قرار داد و در میان سخن‌سرایان تصوف نیز پایه نخستین را ندارد. در سخن او، آن لطف کلام و زیبایی الفاظ و خوش آهنگی که شعر فارسی را در سراسر جهان معروف کرده، نیست؛ اما جای شک نیست که وی مانند مولانا | [[نفیسی، سعید|نفیسی]] معتقد است که [[قاسم انوار، علی بن نصیر|قاسم انوار]] را نمی‌توان جز سرایندگان پایه اول و دوم زبان فارسی قرار داد و در میان سخن‌سرایان تصوف نیز پایه نخستین را ندارد. در سخن او، آن لطف کلام و زیبایی الفاظ و خوش آهنگی که شعر فارسی را در سراسر جهان معروف کرده، نیست؛ اما جای شک نیست که وی مانند [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا جلال‌الدین]]، در بند لفظ نبوده و در پی معنی گشته است و مقصود وی از شاعری، بیان کردن افکار بلند حکیمانه و عارفانه‌ای است که داشته است و به همین جهت است که سخن وی در میان سرایندگان فارسی‌زبان، به غزل‌های [[مولوی، جلال‌الدین محمد|جلال‌الدین]] بیش از دیگران ماننده است<ref>مقدمه، صفحه صدوهفت</ref>. | ||
غزل و مثنوی او، تقریبا در عرض یکدیگر است و گاهی مثنویات او را می‌توان بر غزلیاتش، ترجیح داد. اما اینکه دولتشاه در «تذکرة الشعراء» سخن وی را به شعر حافظ تشبیه کرده است، به‌هیچ‌وجه درست نیست و هیچ یک از خصایص شعر حافظ را نمی‌توان در سخنان او یافت. تنها گاهی به وزن و قافیه و ردیف غزلیات حافظ، غزل سروده است<ref>همان، صفحه صدوهشت</ref>. | غزل و مثنوی او، تقریبا در عرض یکدیگر است و گاهی مثنویات او را می‌توان بر غزلیاتش، ترجیح داد. اما اینکه دولتشاه در «تذکرة الشعراء» سخن وی را به شعر [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] تشبیه کرده است، به‌هیچ‌وجه درست نیست و هیچ یک از خصایص شعر حافظ را نمی‌توان در سخنان او یافت. تنها گاهی به وزن و قافیه و ردیف غزلیات حافظ، غزل سروده است<ref>همان، صفحه صدوهشت</ref>. | ||
خاصیت عمده شعر او مانند مولانا | خاصیت عمده شعر او مانند [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا جلال‌الدین]]، این است که مشحون و مملو از آیات قرآن و بیشتر از سخنان و تعبیرات بزرگان تصوف است و از بسیاری از ایشان، در شعر خود، یاد کرده است. پیداست که وی مردی حکیم و آشنا به معارف اسلامی بوده است و در ادب و حکمت و فقه نیز دست داشته و از دانایان روزگار خود به‌شمار می‌رفته است<ref>همان</ref>. | ||
در متن این نسخه از کتاب آنچه به نظم و نثر فارسی از وی مانده، چاپ شده است. این مجلد، شامل دیوان غزلیات و ترجیع‌بند و مراثی و مقطعات و ملمعات به زبان گیلک و زبان ترکی آذربایجان و رباعیات است. پس از آن، مثنویات کوتاه وی به اوزان مختلف و سه مثنوی مستقل: بیان واقعه دیدن امیر تیمور، صد مقام در اصطلاح صوفیه یا رساله عدد مقامات و انیس العارفین و سپس دو رساله نثر آمده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | در متن این نسخه از کتاب آنچه به نظم و نثر فارسی از وی مانده، چاپ شده است. این مجلد، شامل دیوان غزلیات و ترجیع‌بند و مراثی و مقطعات و ملمعات به زبان گیلک و زبان ترکی آذربایجان و رباعیات است. پس از آن، مثنویات کوتاه وی به اوزان مختلف و سه مثنوی مستقل: بیان واقعه دیدن امیر تیمور، صد مقام در اصطلاح صوفیه یا رساله عدد مقامات و انیس العارفین و سپس دو رساله نثر آمده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]] | ||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 تیر 1403]] | |||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ تیر 1403 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ تیر 1403 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ تیر 1403 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ تیر 1403 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۱۳
| کلیات قاسم انوار | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | قاسم انوار، علی بن نصیر (نويسنده)
نفیسی، سعید (مصحح) نفیسی، سعید (مقدمه‌نويس) |
| ناشر | کتابخانه سنايی |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1337ش |
| چاپ | 1 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 9ق. - شعر عرفانی - قرن 9ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
کلیات قاسم انوار، مجموعه آثار منظوم و منثور علی بن نصیر بن هارون بن ابوالقاسم حسینی تبریزی، ملقب به قاسم انوار و متخلص به قاسمی (757- 837ق) است که با تصحیح و مقدمه سعید نفیسی منتشر شده است.
نفیسی معتقد است که قاسم انوار را نمی‌توان جز سرایندگان پایه اول و دوم زبان فارسی قرار داد و در میان سخن‌سرایان تصوف نیز پایه نخستین را ندارد. در سخن او، آن لطف کلام و زیبایی الفاظ و خوش آهنگی که شعر فارسی را در سراسر جهان معروف کرده، نیست؛ اما جای شک نیست که وی مانند مولانا جلال‌الدین، در بند لفظ نبوده و در پی معنی گشته است و مقصود وی از شاعری، بیان کردن افکار بلند حکیمانه و عارفانه‌ای است که داشته است و به همین جهت است که سخن وی در میان سرایندگان فارسی‌زبان، به غزل‌های جلال‌الدین بیش از دیگران ماننده است[۱].
غزل و مثنوی او، تقریبا در عرض یکدیگر است و گاهی مثنویات او را می‌توان بر غزلیاتش، ترجیح داد. اما اینکه دولتشاه در «تذکرة الشعراء» سخن وی را به شعر حافظ تشبیه کرده است، به‌هیچ‌وجه درست نیست و هیچ یک از خصایص شعر حافظ را نمی‌توان در سخنان او یافت. تنها گاهی به وزن و قافیه و ردیف غزلیات حافظ، غزل سروده است[۲].
خاصیت عمده شعر او مانند مولانا جلال‌الدین، این است که مشحون و مملو از آیات قرآن و بیشتر از سخنان و تعبیرات بزرگان تصوف است و از بسیاری از ایشان، در شعر خود، یاد کرده است. پیداست که وی مردی حکیم و آشنا به معارف اسلامی بوده است و در ادب و حکمت و فقه نیز دست داشته و از دانایان روزگار خود به‌شمار می‌رفته است[۳].
در متن این نسخه از کتاب آنچه به نظم و نثر فارسی از وی مانده، چاپ شده است. این مجلد، شامل دیوان غزلیات و ترجیع‌بند و مراثی و مقطعات و ملمعات به زبان گیلک و زبان ترکی آذربایجان و رباعیات است. پس از آن، مثنویات کوتاه وی به اوزان مختلف و سه مثنوی مستقل: بیان واقعه دیدن امیر تیمور، صد مقام در اصطلاح صوفیه یا رساله عدد مقامات و انیس العارفین و سپس دو رساله نثر آمده است[۴].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.