|
|
(۷۳۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱۰ کاربر نشان داده نشد) |
خط ۱: |
خط ۱: |
| <div class="boxTitle"><big>'''[[اجتهاد در مقابل نص]]'''</big></div>
| | [[پرونده:NUR18432J1.jpg|بیقاب|چپ|ویژگیهای معلم خوب|175px]] |
| [[پرونده:NUR01050J1.jpg|بندانگشتی|اجتهاد در مقابل نص|175px]] | |
|
| |
|
| '''اجتهاد در مقابل نص'''، ترجمۀ فارسى کتاب «النص و الاجتهاد»، [[شرفالدین، عبدالحسین|علامه سيد شرفالدين]] ، به وسيله [[دوانی، علی|على دوانى]] است. | | '''ويژگىهاى معلم خوب'''، اثر آيتالله [[مظاهری، حسین|حسين مظاهرى]]، مشتمل بر بيان، توضيح و تشريح صفات و ويژگىهايى است كه وجود آنها در يك معلم خوب و نمونه، لازم است. |
| | كتاب، به زبان فارسى و در سال 1370ش، تدوين شده است. |
|
| |
|
| اين کتاب كارى علمى - تحقيقى است كه [[شرفالدین، عبدالحسین|علامه شرفالدين]] در واپسين سالهاى عمر خويش به نوشتن آن موفق شده است. اين اثر از آثار وحدت آفرين و ارزشمند [[شرفالدین، عبدالحسین|علامه شرفالدين]] است. وى در اين کتاب 99 مورد از مواردى را كه خلفا برخلاف نصّ پيامبر(ص) عمل كردهاند، از موثقترين منابع اهل سنت برشمرده است. | | در درس اول، مقام و منزلت معلم بيان گرديده است. نویسنده در اين فصل، به دنبال يافتن پاسخ اين پرسش است كه چه بايد بكنيم تا معلم خوبى شويم؟ وى در پاسخ، به اين نكته اشاره مىكند كه براى تحقق اين امر، بايد شرايطى در انسان فراهم شود كه شرط اول آن، اين است كه معلم، قدر خود را دانسته و منزلت خويش را بشناسد؛ يعنى مواظب باشد تا اولا، خود را ارزان نفروشد؛ ثانيا، احساس مسئوليت كند؛ چون قدر و منزلت، هرچه بالاتر باشد، مسئوليت سنگينتر است. |
|
| |
|
| آنچه [[شرفالدین، عبدالحسین|علامه شرفالدين]] در النصّ و الاجتهاد آورده، فراتر از حوزۀ نزاع بين شيعه و سنّى است. با تكيه بر محورهايى كه او مطرح كرده، مىتوان عناصر مؤثر در شكلگيرى بدعت را بازشناخت و تفاوتهاى ماهوى و عينى و عملى اين مفهوم را از نوآورى مشخص ساخت.
| | درس دوم، به بحث از والاترين عبادت، اختصاص يافته است. نویسنده، معتقد است در اسلام، خدمت به خلق خدا، برترين عبادات است و از آنجا كه معلمى، خدمت به جامعه مىباشد، از ارزش فراوانى برخوردار بوده و روايات بسيارى از ائمه(ع) رسيده است كه بر اساس آنها، خدمت به جامعه، خصوصاً خدمات معنوى، ارجمند تلقى شدهاند.<span id="mp-more">[[ویژگیهای معلم خوب|'''ادامه ...''']]</span> |
| | |
| با مراجعه به اين کتاب مىتوان دريافت كه از نظر علامه، بدعت متكى بر دو مبناى«تأويل» و «مصلحتگرايى» است و بدعتگذار در مراجعه و استناد به متون دينى از اين دو عنصر بهره مىبرد. متقابلا نوآورى نيز بر دو مبناى «تفسير نصوص» و «توجه به عنصر زمان و مكان» استوار است. مرحوم شرفالدين براى مقابله با بدعت بر روشى تأكيد دارد كه مشخصا بر دو ركن استوار است. وى معتقد است كه با تكيه بر اين دو ركن، نتيجۀ تحقيق و استنباط در شريعت به بدعت منتهى نمىگردد:
| |
| | |
| #التزام به نصّ: از نظر علامه، نص دليلى لفظى و متضمن حكم شرعى است كه به يقين يا به ظن معتبر(كه اعتبار آن به پشتوانه عقل يا شرع تأييد شده) مستند به قانونگذار شريعت باشد.
| |
| #تصحيح منابع مورد مراجعه در استنباط.
| |
| | |
| از جمله عواملى كه در شكلگيرى نظريات بدعتآميز و پيدايش منازعات مذهبى نقش مهمى دارد، مختلف و متفاوت بودن منابع مورد مراجعه دو فرقه شيعه و سنى، و تفاوت روشهاى مراجعه به منابع مشترك است. براى پيشگيرى از بدعت بايد اعتبار منابع مورد مراجعه ثابت شود و ساز و كار مطلوب در اين مراجعه نيز مقرر گردد.[[شرفالدین، عبدالحسین|علامه شرفالدين]] ضمن اشاره به موارد متعددى كه در آنها به دليل مراجعه به منابع غير معتبر يا مراجعه غلط به منابع معتبر؛ كار به مخالفت با نص و در نتيجه بدعتگذارى كشيده شده است، بر لزوم تصحيح منابع تأكيد مىكند.
| |
| <div class="mw-ui-button">[[اجتهاد در مقابل نص|'''ادامه''']]</div> | |