انتقاد و انتقادپذیری: تفاوت میان نسخه‌ها

در بخش اول بیان می دارد که انتقاد تلخ می‌باشد و علی رغم اینکه انتقاد نوعی عیب‌جویی است ولی باعث رشد و پیشرفت می‌گردد. خودخواهی انسان مانع انتقادپذیری است و شیطان با حربه‌هایی همچون تحقیر منتقد، دلیل تراشی، کوچک جلوه‌دادن انتقاد و فرافکنی، تأثیر انتقاد را کمرنگ می‌کند.

[[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] هم آن را درست در مقابل ثناگویی قرار می‌دهند که در نامه‌ای که به فرزندش نوشته می فرمایند: «سر تا پای انسان عیب است و باید این عیب ها را گفت و انتقادات را کرد، برای این که اصلاح بشود جامعه».

انتقاد این آگاهی را به ما  می‌دهد که بدانیم در وجود یا رفتارمان چه  کاستی‌هایی وجود دارد و ما را به اصلاح آنها برمی‌انگیزد. امامان معصوم نه‌تنها به استقبال انتقاد می‌رفتند، بلکه آن را چونان هدیه ای ارزنده، قلمداد  می‌کردند. [[امام علی علیه‌السلام|حضرت علی(ع)]]  فرمودند: «آن که عیب تو را از تو پنهان دارد، دشمن توست و آن که عیب تو را بر تو آشکار سازد، دوستدار تو است».

[[موسوی خمینی، سید روح‌الله|حضرت امام خمینی]] تحلیل دقیقی از این مسئله دارند و می فرمایند:  

ثانیاً، تنها کسی در پی رشد خود برمی آید که از وضع خود ناخشنود باشد.