سیاست خارجی آمریکا و انقلاب ایران: تعامل و تقابل استراتژیک در دوره‌ی پهلوی و پس از انقلاب: تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده‌ی این اثر ضمن مطالعات گسترده و مصاحبه‌های متعدد، با زیر و رو کردن صدها سند دست اول، یادداشت‌ها و گزارش‌های اعضای بلند پایه‌ی سیا، وزارت خارجه و شورای امنیت ملی آمریکا تلاش کرده است تا چند گزاره‌ی اساسی را بسنجد: پذیرش انقلاب اسلامی و نظام برآمده از آن از سوی کارتر، درک دستگاه‌ها و نهادهای آمریکایی از انقلاب اسلامی مردم ایران، اهداف همکاری های اطلاعاتی و امنیتی آمریکا با دولت موقت و بالاخره تأثیرات جنگ سرد در برداشت ها و تصمیمات مقامات آمریکایی.

اول آن که کاخ سفید از ارتباط مستقیم با مخالفان رژیم پهلوی به دلیل نگرانیش از ناراحتی شاه خودداری می کرد و لذا چنین شد که دولت آمریکا در آن برهه‌ی حساس، تصویر شفافی از انبوه مخالفان حکومت نداشت.  

دوم و شاید مهم تر آن که همزمان با رویدادهای انقلابی ایران، شش دانگ حواس کارتر، وزارت خارجه و شورای امنیت ملی آمریکا معطوف به دو پرونده‌ی بسیار حیاتی بود: فرایند صلح کمپ دیوید و مذاکرات پردامنه‌ی سالت. وانگهی، سایه‌ی سنگین جنگ سرد بر سیاست خارجی آمریکا مجالی به تصمیم‌گیران این کشور نمی‌داد تا رویداد تازه ای چون انقلاب اسلامی را از منظری دیگر بکاوند و بشناسند.  

از این رو سرتاسر انقلاب و رویدادهای پیش و پس از پیروزی آن در 22 بهمن 1357، پیوسته برای سیاست گذاران آمریکایی تازگی داشت. همین غافلگیری و از دست دادن سررشته‌ی امور به تصمیم گیری های نادرست و مخربی انجامید که در این کتاب به تفصیل بررسی شده‌اند. نویسنده همچنین معتقد است کشمکش‌های بوروکراتیک در دولت آمریکا، در کنار غلبه‌ی فضای جنگ سرد و محدودیت‌های بین‌المللی نیز به شدت بر تصمیمات واشینگتن و شخص کارتر مؤثر بوده‌اند.  با توجه به تلاش نویسنده برای ریشه‌یابی جدال تهران - واشینگتن در دوران پس از انقلاب، اثر حاضر می‌تواند گام مهمی در جهت واکاوی «آمریکا ستیزی» انقلابیون نخستین به شمار رود.<ref> [https://historylib.com/books/2365 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref>