نعیمی تبریزی، فضل‌الله: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۷۹: خط ۷۹:


    [[رده:زندگی‌نامه]]
    [[رده:زندگی‌نامه]]
    [[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
    [[رده:مقالات بازبینی شده2 اسفند 1402]]
    [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ دی 1402 توسط عباس مکرمی]]
    [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ دی 1402 توسط عباس مکرمی]]
    [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ دی 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]]
    [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ دی 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]]

    نسخهٔ ‏۱۷ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۰۰

    نعیمی تبریزی، فضل الله
    NUR76013.jpg
    نام کاملفضل‌الله نعیمی تبریزی
    ولادت719ش
    محل تولدتبریز
    رحلت773ش
    مدفننخجوان
    پیشهصوفی، عارف، شاعر
    اطلاعات علمی
    شاگردانسید عمادالدین علی نسیمی شیروانی
    برخی آثاردیوان فارسی فضل‌الله نعیمی تبریزی و عمادالدین نسیمی شیروانی

    فضل‌الله نعیمی تبریزی، مشهور به نعیمی تبریزی یا استرآبادی (719- 773ش) صوفی، عارف از شعرای قرن هشتم هجری، متخلص به نعیمی و پایه‌گذار نهضت حروفیه در مشرق زمین، صاحب آثاری چون «نومنامه»، «جاویدان‌نامه» و «محبت‌نامه» است.

    ولادت

    مولانا فضل‌الله نعیمی در سال 719ش در تبریز متولد شد[۱].

    حوادث زندگی

    این فیلسوف شاعر، تا 46 سالگی در شهرها و سرزمین‌های مختلف شرق، به سیر و سیاحت مشغول بود و با امرار معاش از طریق طاقیه (کلاه) دوزی، به نشر و ترویج افکار خود می‌پرداخت. او مدت زیادی از این دوران را در استرآباد گذرانده و قسمتی از آثار خود را نیز برای اینکه در خور فهم عامه باشد، به زبان محلی آن سامان نوشته است. بدین مناسبت در بعضی از تذکره‌ها، به اسم «استرآبادی» مشهور شده است[۲].

    شاگردان

    سید عمادالدین علی نسیمی شیروانی از شاگردان بلافصل وی و یکی از صمیمی‌ترین مبلغین و مجاهدین نهضت نعیمی می‌باشد[۳].

    وفات

    نعیمی سال‌های آخر عمر خود را در شیروان و باکو گذرانده و سرانجام به علت مبارزات ضد فئودالی و آشتی‌ناپذیری با استیلاگران تیموری، دستگیر گشته و در قلعه قدیمی «آلنجا»، واقع در نزدیکی نخجوان زندانی شد. بعدها به فرمان میرانشاه پسر تیمور، در سال 773ش، اعدام می‌شود و جسدش را به دم اسب بسته در کوچه و بازارها می‌کشانند[۴]. مدفن او در نخجوان است.

    آثار

    سه کتاب به نام‌های «نومنامه»، «جاویدان‌نامه» و «محبت‌نامه» و مقدار زیادی از اشعار نعیمی باقی مانده که حاوی اندیشه‌ها و نظریات «حروفی» وی می‌باشد. آخرین سندی که از نعیمی برجا مانده، وصیت‌نامه اوست که در زندان آلنجا نوشته و مخفیانه به باکو که آن زمان مرکز سازمان زیرزمینی حروفیه بود، فرستاده است[۵].

    مجموعه اشعار وی، به همراه اشعار سید عمادلدین علی نسیمی شیروانی، به همت رستم علی‌اف، منتشر گردیده است. این اشعار، در قالب‌های مثنوی، رباعیات و ترجیع‌بند سروده شده است. نعیمی انسانهای راه‌گم کرده را چنین سرزنش می‌کند:

  • مسجد و میکده و کعبه و بتخانه یکیست ای غلط کرده ره کوچه ما خانه یکی است
    چشم احول ز خطا گرچه دو بیند یک را روشن است این که دل و دلبر و جانانه یکیست [۶]


    پانویس

    1. علی‌اُف، رستم، مقدمه، صفحه پنجم
    2. همان
    3. همان، صفحه سوم
    4. همان، صفحه پنجم
    5. همان
    6. همان، ص34

    منابع مقاله

    علی‌اُف، رستم، «دیوان فارسی فضل‌الله نعیمی تبریزی و عمادالدین نسیمی شروانی»، تهران، انتشارات دنیا، چاپ اول، 1354ش.

    وابسته‌ها