دیوان ملا محمدرفیع واعظ قزوینی: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'واعظ قزوینی، محمد رفیع' به 'واعظ قزوینی، محمدرفیع') |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پدیدآورندگان | | پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[واعظ قزوینی، | [[واعظ قزوینی، محمدرفیع]] (نويسنده) | ||
[[سادات ناصری، حسن ]] (مصحح) | [[سادات ناصری، سید حسن]] (مصحح) | ||
[[سادات ناصری، حسن]] ( | [[سادات ناصری، سید حسن]] (مقدمه‌نويس) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =PIR۶۵۸۵/د۹م | ||
| موضوع =شعر فارسی - قرن 11ق. | | موضوع =شعر فارسی - قرن 11ق. | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان ملا محمدرفیع واعظ قزوینی'''، مشتمل بر اشعار شاعر نامدار سده یازدهم هجری (1027-1089ق)، [[واعظ قزوینی، | '''دیوان ملا محمدرفیع واعظ قزوینی'''، مشتمل بر اشعار شاعر نامدار سده یازدهم هجری (1027-1089ق)، [[واعظ قزوینی، محمدرفیع|واعظ قزوینی]] است که با تصحیح و مقدمه [[سادات ناصری، سید حسن|سید حسن سادات ناصری]] منتشر شده است. | ||
آن‌گونه که در مقدمه کتاب آمده، مصحح در تصحیح دیوان حاضر به دست‌نویس‌های فراوانی مراجعه کرده است و اشتباهات و نواقص را اصلاح کرده و در پانوشت آنها را تذکر داده است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ص15</ref>. | آن‌گونه که در مقدمه کتاب آمده، مصحح در تصحیح دیوان حاضر به دست‌نویس‌های فراوانی مراجعه کرده است و اشتباهات و نواقص را اصلاح کرده و در پانوشت آنها را تذکر داده است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ص15</ref>. | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
* {{ب|'' ای نام دلگشای تو عنوان کارها ''|2='' خاک در تو، آب رخ اعتبارها ''}} | * {{ب|'' ای نام دلگشای تو عنوان کارها ''|2='' خاک در تو، آب رخ اعتبارها ''}} | ||
* {{ب|'' خورشید و مه، دو قطره ز باران فیض تو ''|2='' مدّی ز جنبش قلمت روزگارها '' | * {{ب|'' خورشید و مه، دو قطره ز باران فیض تو ''|2='' مدّی ز جنبش قلمت روزگارها ''<ref>ر.ک: متن کتاب، ص1</ref>}} | ||
{{پایان شعر}} | |||
واعظ را از دانشمندان و خطبای بنام و از نویسندگان و شعرای مشهور سده یازدهم هجری باید شمرد. وی از علوم بیانی، عروض و معانی و بیان و بدیع بااطلاع بوده و اصطلاحات موسیقی را در سخن خود به‌کار داشته است. از دیوان او بعضی اطلاعات مربوط به جغرافیای اقتصادی و اجتماعیات می‌توان یافت و همچنین به امور مربوط به آموزش‌وپرورش عصر و زمان خود توجه داشته است و دیوانش خالی از مصطلحات و واژه‌های ورزشی و مکتب‌داری نیست. وی باآنکه عزلت‌جویی و گمنامی را دوست می‌داشت و ستایشگر گوشه‌نشینی بود و از سر وجد می‌سرود: | واعظ را از دانشمندان و خطبای بنام و از نویسندگان و شعرای مشهور سده یازدهم هجری باید شمرد. وی از علوم بیانی، عروض و معانی و بیان و بدیع بااطلاع بوده و اصطلاحات موسیقی را در سخن خود به‌کار داشته است. از دیوان او بعضی اطلاعات مربوط به جغرافیای اقتصادی و اجتماعیات می‌توان یافت و همچنین به امور مربوط به آموزش‌وپرورش عصر و زمان خود توجه داشته است و دیوانش خالی از مصطلحات و واژه‌های ورزشی و مکتب‌داری نیست. وی باآنکه عزلت‌جویی و گمنامی را دوست می‌داشت و ستایشگر گوشه‌نشینی بود و از سر وجد می‌سرود: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
* {{ب|'' فیض گمنامی‌ام این بس که ز خلوتگه فقر ''|2='' شغل دنیا نتوانست مرا پیدا کرد ''}} | * {{ب|'' فیض گمنامی‌ام این بس که ز خلوتگه فقر ''|2='' شغل دنیا نتوانست مرا پیدا کرد ''}} | ||
* {{ب|'' گمنام بس‌‌که همچو وفا در زمانه‌ام ''|2='' کس جز شکست راه نیابد به خانه‌ام'' | * {{ب|'' گمنام بس‌‌که همچو وفا در زمانه‌ام ''|2='' کس جز شکست راه نیابد به خانه‌ام''<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ص60-57</ref>}} | ||
{{پایان شعر}} | |||
با این وصف وی به موجب فراهم داشتن کمالات صوری و معنوی و به‌اقتضای پیشه خود، واعظی و شاعری، مردی نام‌‌آور شده است، اما خود شهرتش را از ارادت به اولاد [[امام علی علیه‌السلام|علی(ع)]] می‌داند: | با این وصف وی به موجب فراهم داشتن کمالات صوری و معنوی و به‌اقتضای پیشه خود، واعظی و شاعری، مردی نام‌‌آور شده است، اما خود شهرتش را از ارادت به اولاد [[امام علی علیه‌السلام|علی(ع)]] می‌داند: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
* {{ب|'' گرفت صیت سخن گر تو را جهان، واعظ ''|2='' ز فیض مدحت اولاد بوتراب گرفت '' | * {{ب|'' گرفت صیت سخن گر تو را جهان، واعظ ''|2='' ز فیض مدحت اولاد بوتراب گرفت ''<ref>ر.ک: همان، ص60</ref>}} | ||
{{پایان شعر}} | |||
بخش عمده دیوان اشعار او را غزلیات پوشش داده و تا صفحه 415 ادامه یافته است. پس از آن ابیات پراکنده، قصاید، رباعیات، تواریخ، مثنویات و تعلیقات اشعار واعظ ذکر شده است. | بخش عمده دیوان اشعار او را غزلیات پوشش داده و تا صفحه 415 ادامه یافته است. پس از آن ابیات پراکنده، قصاید، رباعیات، تواریخ، مثنویات و تعلیقات اشعار واعظ ذکر شده است. | ||
| خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، علم زبان]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | ||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1402]] | |||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۲۲:۴۵
| دیوان ملا محمد رفیع واعظ قزوینی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | واعظ قزوینی، محمدرفیع (نويسنده)
سادات ناصری، سید حسن (مصحح) سادات ناصری، سید حسن (مقدمه‌نويس) |
| عنوان‌های دیگر | شاعر نامدار سده یازدهم هجری |
| سال نشر | 1359ش |
| چاپ | 1 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 11ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | PIR۶۵۸۵/د۹م |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان ملا محمدرفیع واعظ قزوینی، مشتمل بر اشعار شاعر نامدار سده یازدهم هجری (1027-1089ق)، واعظ قزوینی است که با تصحیح و مقدمه سید حسن سادات ناصری منتشر شده است.
آن‌گونه که در مقدمه کتاب آمده، مصحح در تصحیح دیوان حاضر به دست‌نویس‌های فراوانی مراجعه کرده است و اشتباهات و نواقص را اصلاح کرده و در پانوشت آنها را تذکر داده است[۱].
دیوان واعظ با این ابیات زیبا در ذکر نام خداوند آغاز شده است:
| ای نام دلگشای تو عنوان کارها | خاک در تو، آب رخ اعتبارها | |
| خورشید و مه، دو قطره ز باران فیض تو | مدّی ز جنبش قلمت روزگارها [۲] |
واعظ را از دانشمندان و خطبای بنام و از نویسندگان و شعرای مشهور سده یازدهم هجری باید شمرد. وی از علوم بیانی، عروض و معانی و بیان و بدیع بااطلاع بوده و اصطلاحات موسیقی را در سخن خود به‌کار داشته است. از دیوان او بعضی اطلاعات مربوط به جغرافیای اقتصادی و اجتماعیات می‌توان یافت و همچنین به امور مربوط به آموزش‌وپرورش عصر و زمان خود توجه داشته است و دیوانش خالی از مصطلحات و واژه‌های ورزشی و مکتب‌داری نیست. وی باآنکه عزلت‌جویی و گمنامی را دوست می‌داشت و ستایشگر گوشه‌نشینی بود و از سر وجد می‌سرود:
| فیض گمنامی‌ام این بس که ز خلوتگه فقر | شغل دنیا نتوانست مرا پیدا کرد | |
| گمنام بس‌‌که همچو وفا در زمانه‌ام | کس جز شکست راه نیابد به خانه‌ام[۳] |
با این وصف وی به موجب فراهم داشتن کمالات صوری و معنوی و به‌اقتضای پیشه خود، واعظی و شاعری، مردی نام‌‌آور شده است، اما خود شهرتش را از ارادت به اولاد علی(ع) می‌داند:
| گرفت صیت سخن گر تو را جهان، واعظ | ز فیض مدحت اولاد بوتراب گرفت [۴] |
بخش عمده دیوان اشعار او را غزلیات پوشش داده و تا صفحه 415 ادامه یافته است. پس از آن ابیات پراکنده، قصاید، رباعیات، تواریخ، مثنویات و تعلیقات اشعار واعظ ذکر شده است.
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.