نسخة وكيع عن الأعمش: تفاوت میان نسخهها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR88597J1.jpg | عنوان = نسخة وكيع عن الأعمش | عنوانهای دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = وکیع بن جراح (نويسنده) فریوائی، عبدالرحمن بن عبدالجبار (محقق) |زبان | زبان = عربی | کد کنگره = | موضوع = |ناشر |...» ایجاد کرد) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۴ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۲۰
نسخة وكيع عن الأعمش | |
---|---|
پدیدآوران | وکیع بن جراح (نويسنده) فریوائی، عبدالرحمن بن عبدالجبار (محقق) |
ناشر | الدار السلفیة |
مکان نشر | کویت |
سال نشر | 1406ق - 1986م |
چاپ | 2 |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 1 |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
نسخة وكيع عن الأعمش، جزیی حدیثی مشتمل بر روایات وکیع بن جراح (129-197ق) از اعمش است. مقدمه و تحقیق کتاب به قلم عبدالرحمن عبدالجبار فریوایی است.
این جزء حدیثی از قدیمیترین تألیفات حدیثی است که در اواخر قرن دوم هجری نوشته شده است. محقق اثر در اثنای جستجوی تألیفات امام وکیع بن جراح و تحقیق از کتاب زهد او از این جزء حدیثی اطلاع یافته است[۱].
این جزء به نام «نسخة وكيع عن الأعمش» مشهور است، ولذا محقق کتاب، این عنوان را برای کتابش برگزیده است[۲]. در نسخه أ «جزء وكيع» و در نسخه ب «منتقی حديث وكيع» نامیده شده است[۳].
این جزء بنا بر آنچه در دو نسخه آن آمده، مشتمل بر 41 حدیث است. حدیث آخر این جزء از کتاب «جامع العلوم و الحكم» ابن رجب یافت شده است. ابن حجر نیز به اختلاف عدد نصوص در روایات اشاره کرده است. به اعتقاد فریوایی بیشترین روایات وکیع از اعمش بوده و این نسخه تنها نمونههایی از مرویات وکیع از اعمش را در بر دارد. در نسخه «ب» هم، چنین آمده که این جزء اول از احادیث وکیع از اعمش است و محقق اثر آنگونه که خود گفته به اجزای دیگر آن دست نیافته است[۴].
فریوایی دو نسخه کتاب را مقابله کرده و تفاوتهای آنها را در پاورقی نوشته است. اسانید موجود در ابتدای هر نص را تا وکیع حذف کرده است؛ چراکه تمام نسخه مشتمل بر احادیث وکیع از اعمش است و تکرار سند فایدهای ندارد[۵].
شرح حال وکیع بن جراح پس از مقدمه محقق ذکر شده است. سال ولادت وکیع بهاشتباه احتمالاً چاپی، 229ق ذکر شده است[۶]، که ظاهراً صحیح آن 129ق است. صحت انتساب کتاب به وکیع بن جراح نیز از دیگر مباحث محقق کتاب در مقدمهاش بر کتاب است. استفاده بیهقی (متوفی 458ق)، خطیب بغدادی (متوفی 463ق) و ابن رجب در آثار خود حکایت از صحت این انتساب دارد[۷].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه محقق.