نیر ممقانی، محمدتقی بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

پدرش آخوند ملا محمّد ممقانی، شاگرد [[احسائی، احمد بن زین‌الدین|شیخ احمد احسائی]] است. وی از جمله علمایی است که در مجلس مـناظره مـیرزا علی‌محمّد باب در تبریز حاضر بـوده، فـتوی‎ بـه‎ کـفر مـیرزا علی‌محمّد بـاب داده و حـکم بر قتلش براند.  

وی مقدمات علوم را در شهر تبریز در خدمت پدر بزرگوارش و عده ای از اساتید دیگر فرا گرفته و سپس در سال 1270 قمری در سن بیست و دو سالگی جهت استفاده و استفاضه از محضر علمای اعلام و اساتید والامقام به عتبات عالیات به نجف اشرف عزیمت نمود و چنان که از آثار قلمی ایشان استفاده می شود مدت‌ها در عتبات عالیات مقیم بوده واز بحار علوم و ثمار فضائل بهره ای وافر به دست آورده و در تمام علوم عصر خویش به درجه ی اجتهاد نائل آمده و سپس به وطن خود شهر تبریز مراجعت فرموده است.  

آخوند میرزا محمّدتقی در بیست‌ودو سالگی بـرای‎ تـکمیل‎ تـحصیلات خود به نجف رفته و پس از کسب علم از مـحضر اسـتـادان و مـشایخ آن سـامان، بـه تـبریز بازگشت. میـرزا جعفر‎ سلطان‌القرائی زیر عنوان حجّت‌الاسلام محمّـــدتقی بن محمد بن الحسینـی‎ الشّریف‎ التبریزی‎ الممقانی، گـوید: «او از شانزده سالگی مدت پنج سال نزد پدر خود به تحصیل فقه و حکمت اشـتغال ورزیده، پس از مـرگ پدر (١٢٦٩ق) در بیست‌ودوسالگی برای تکمیل تحصیلات به عراق عرب که مرکز‎ علم‎ بود، سفر کرد و مدتی در محضر علمای آن دیار کسب فواید علمیه نمود و به تبریز مراجعت کرد. در آن ایام حجّـت‌الاسلام میرزا حسین برادر بـزرگش زنده و مرجع شـیخیه بوده است‎. مع‎هذا پس از ورود به تبریز، امامت مسجد حجّت‌الاسلام به او محوّل شده و در آن مسجد اقامه جماعت می‌کرده است<ref>ر.ک: فرهمند، محمد، ص60؛ دهخدا، علی‌اکبر، ج5، ص7667</ref>‏.  

در شخصیت او گفته‌اند که‎ شهامت‎ نفس و مناعت طبـع او‎ به‎ اندازه‌ای بوده که جز خانه مسکونی چیزی نداشته و آن را هم بعد از فوت به وامش دادند و ازاین‌روی همیشه در شکنجه و فـشار رجال حسود و بدخواه بوده است<ref>ر.ک: فرهمند، محمد، ص59</ref>‏.  

کتابخانه‎ شخصی‎ او‎ که حاوی نسخه‌های خطی ممتاز بوده، بـعد‎ از‎ مرگ او پراکنده و متفرق گشت. وی در نوشتن خطوط مختلف اعم از ثلث، رقاع، شکسته، نستعلیق و انواع خطوط دیگر‎ استاد‎ و از‎ خـوش‎نویسان مـاهر زمان خود بشمار می‌آمد.  

وی در‎ سه زبان فارسی، عربی و ترکی طبع‌آزمایی کرده و اشعار سروده است. مخصوصاًً اشعاری که در مراثی سروده پرسوز‎ و گداز‎ است‎. تخّلص وی در شعر «نیّر» است. از معاصرین او شـخصی موسوم‎ به‎ اسماعیل و معروف به میرزا بزرگ علی‌آبادی که اشعار سست و بی‌مایه دارد نیز «نیر» تخلص‎ داشته‎ است‎ و نباید این دو را با هم اشتباه کرد.  

نیّر صبح روز جمعه دوازدهم ماه رمضان‎ سال‎ ١٣١٢ق، در تبریز وفـات یافـت و جسدش را به نجف منتقل کرده و به خاک سپردند. در وفات او جمعی از فضلای‎ فارسی‎ و عـربی‎ ‎مـراثی گفته‌اند و قطعه‌ای‎ عربی‎ از‎ میرزا علی بن موسی ثقـة‎الاسلام تبریزی نقل شـده کـه در رثـای او گفته و مدح بسیار از او کرده است<ref>ر.ک: همان، ص60 </ref>‏.