مکتب‌های حدیثی: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'مکتب های ' به 'مکتب‌های ') |
||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
نویسنده، مکتب حدیثی را آن می‌داند که بر اساس یک حرکت و جریان حدیثی، تألیفات فراوان و نگارش‌های گوناگون در وادی حدیث پدیدار شده و پیامدهایی نیز داشته باشد.<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص 17</ref> | نویسنده، مکتب حدیثی را آن می‌داند که بر اساس یک حرکت و جریان حدیثی، تألیفات فراوان و نگارش‌های گوناگون در وادی حدیث پدیدار شده و پیامدهایی نیز داشته باشد.<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص 17</ref> | ||
وی در بررسی | وی در بررسی مکتب‌های حدیثی از مکتب حدیثی مدینه به دوره طلایی یاد می‌کند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص19</ref> و شکل‌گیری مکتب روایی کوفه را به دوران امام باقر(ع) و [[امام صادق(ع)]] مربوط می‌داند.<ref>ر.ک: همان، ص73</ref> در باور او شکوفایی مکتب بغداد به دوران قدرت آل بویه(448ق –332ق) بازمی‌گردد.<ref>ر.ک: همان، ص120</ref> مکتب قم با ابراهیم بن هاشم(260ق) و فرزندش علی بن ابراهیم(328ق) و سپس، احمد بن محمد بن خالد برقی اوج می‌گیرد.<ref>ر.ک: همان، ص176</ref> مصنف با تردید برای شهر حله مکتب حدیثی برمی‌شمرد چرا که در آن شهر غلبه با فقیهان بوده و رویکرد حدیثی ضعیف داشته است.<ref>ر.ک: همان، ص261-260</ref> مکتب حدیثی جبل عامل نیز پدیدآورندۀ علم درایة الحدیث در شیعه است.<ref>ر.ک: همان، ص272</ref> مکتب حدیثی اصفهان به قرن یازدهم و دوازدهم بازمی‌گردد که این شهر در آن زمانه مرکز نشر حدیث شد. [[شیخ بهایی]](1030ق) آغازگر این مکتب است.<ref>ر.ک: همان، ص294</ref> مکتب حدیثی نجف با [[نوری، حسین بن محمدتقی|میرزا حسین نوری]](320ق) در قرن سیزدهم ظهور کرده است.<ref>ر.ک: همان، ص326</ref> پیشینه مکتب حدیثی مشهد به امین السلطان طبرسی(580ق) می‌رسد و با [[شیخ حر عاملی]](1104ق)، [[میرزا مهدی اصفهانی]](1365ق)، [[نمازی شاهرودی، علی|نمازی شاهرودی]](1405) و [[محمدرضا حکیمی]](1400ق) ادامه می‌یابد.<ref>ر.ک: همان، ص341-334</ref> قم در دوره اخیر در مکتب حدیثی [[آیت‌الله بروجردی]](1380ق) جلوه‌گر شده است. <ref>ر.ک: همان، ص343</ref>. پایان‌بخش کتاب، مکتب حدیثی بحرین است. بحرانی‌ها، شیخ یوسف(1186ق)، سید هاشم(1107ق) و شیخ عبدالله چهره‌های شاخص آن هستند.<ref>ر.ک: همان، ص362-356</ref> رویکردی که بر این مکتب چیره است، بیش از آن‌که نقد، تحلیل و فقه الحدیث باشد، تجمیع حدیث است.<ref>ر.ک: همان، ص 353</ref> | ||
فهرست محتوا آغاز و کتاب‌نامه در پایان کتاب آمده است. | فهرست محتوا آغاز و کتاب‌نامه در پایان کتاب آمده است. | ||
نسخهٔ ۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۲۸
| مکتب‌های حدیثی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ربانی، محمد حسن (نويسنده) |
| ناشر | [بی نا] |
| مکان نشر | [بی جا] - [بی جا] |
| سال نشر | سده13 |
| چاپ | 1 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
مکتب‌های حدیثی، نوشته محمدحسن ربانی(1343ش) است. این کتاب فرایند چگونگی تدوین حدیث را از آغاز تا اکنون به ضمیمۀ ویژگی‌های مکتب‌های حدیثی، سرآمدان هریک از آن‌ها و تفاوتشان را با یکدیگر بررسی کرده است.
در این اثر مکتب‌های حدیثی منسوب به شهرهای مدینه، کوفه، بغداد، قم، حله، جبل عامل، اصفهان، نجف، مشهد، قم در دورۀ اخیر و بحرین، بررسی شده‌اند.
نویسنده، مکتب حدیثی را آن می‌داند که بر اساس یک حرکت و جریان حدیثی، تألیفات فراوان و نگارش‌های گوناگون در وادی حدیث پدیدار شده و پیامدهایی نیز داشته باشد.[۱]
وی در بررسی مکتب‌های حدیثی از مکتب حدیثی مدینه به دوره طلایی یاد می‌کند[۲] و شکل‌گیری مکتب روایی کوفه را به دوران امام باقر(ع) و امام صادق(ع) مربوط می‌داند.[۳] در باور او شکوفایی مکتب بغداد به دوران قدرت آل بویه(448ق –332ق) بازمی‌گردد.[۴] مکتب قم با ابراهیم بن هاشم(260ق) و فرزندش علی بن ابراهیم(328ق) و سپس، احمد بن محمد بن خالد برقی اوج می‌گیرد.[۵] مصنف با تردید برای شهر حله مکتب حدیثی برمی‌شمرد چرا که در آن شهر غلبه با فقیهان بوده و رویکرد حدیثی ضعیف داشته است.[۶] مکتب حدیثی جبل عامل نیز پدیدآورندۀ علم درایة الحدیث در شیعه است.[۷] مکتب حدیثی اصفهان به قرن یازدهم و دوازدهم بازمی‌گردد که این شهر در آن زمانه مرکز نشر حدیث شد. شیخ بهایی(1030ق) آغازگر این مکتب است.[۸] مکتب حدیثی نجف با میرزا حسین نوری(320ق) در قرن سیزدهم ظهور کرده است.[۹] پیشینه مکتب حدیثی مشهد به امین السلطان طبرسی(580ق) می‌رسد و با شیخ حر عاملی(1104ق)، میرزا مهدی اصفهانی(1365ق)، نمازی شاهرودی(1405) و محمدرضا حکیمی(1400ق) ادامه می‌یابد.[۱۰] قم در دوره اخیر در مکتب حدیثی آیت‌الله بروجردی(1380ق) جلوه‌گر شده است. [۱۱]. پایان‌بخش کتاب، مکتب حدیثی بحرین است. بحرانی‌ها، شیخ یوسف(1186ق)، سید هاشم(1107ق) و شیخ عبدالله چهره‌های شاخص آن هستند.[۱۲] رویکردی که بر این مکتب چیره است، بیش از آن‌که نقد، تحلیل و فقه الحدیث باشد، تجمیع حدیث است.[۱۳]
فهرست محتوا آغاز و کتاب‌نامه در پایان کتاب آمده است.
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه کتاب
- متن کتاب.