الأفلاطونیة المحدثة عند العرب: تفاوت میان نسخه‌ها

[[بدوي، عبدالرحمن]] (محقق و مقدمه نويس)

| تعداد جلد =1

| کتابخانۀ دیجیتال نور =19700

| پیش از =}}

'''الأفلاطونیة المحدثة عند العرب''' اثر جمعی از فلاسفه از جمله برقلس (پِرُکْلُس)، افلاطون و...، کتابی است به زبان عربی با موضوع فلسفه. عبدالرحمن بدوی، محقق و مقدمه نویس این اثر است. هدف اصلی وی در این کتاب، احیای آثار «برقلس» نزد عرب‎زبانان است؛ او توجهش را به جمع تمام آثاری عربی وی تا زمان حاضر، معطوف داشته است تا بتواند اطلاعات جامعی از این فیلسوف به محققان عرب ارائه کند.

پِرُکْلُس (در منابع اسلامی: ابرقُلُس، برقلس، برقلیس، یا فورقلس)، مهم‎ترین فیلسوف نوافلاطونی قرن 5 میلادی. وی پس از گذشت دُمْنینوس لاریسایی جانشین او در آکادمی آتن شد و به همین سبب، او را «دیادُخُس» (خلیفه یا عقیب) لقب داده‎اند؛ در تاریخ فلسفه اسلامی او را می‎شناختند و پاره‎ای از آثار او در قدیم به عربی ترجمه شده است.<ref>پورجوادی، نصرالله، ج13، ص598</ref>

از مقدمه دکتر بدوی، برمی‎آید که این کتاب را بعد از کتاب [[ارسطو عند العرب]] نوشته است. وی می‎نویسد: بر ما لازم است که صورت دیگری که در تضاد با [[ارسطو]] است و درعین‎حال در اهمیت پابه‎پای آن می‎آید، یعنی تصویر افلاطونی جدید در آن مدلی که عرب آن را (از روی آثار اصلی وی) می‎شناسد را هم ارائه کنیم. هرچند اکثر این آثار غالباً به صاحبان حقیقی آنان نسبت داده نمی‎شود و آن‎ها را هم از آن ارسطو می‎پندارند.....<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص1</ref>

او در این کتاب، مجموعه‎ای از متون را ارائه می‎کند که برخی از آن‎ها از آن «ابرقلس» و برخی دیگر جعلی است؛ برخی از آن‎ها به افلاطون نسبت داده شده‎اند و برخی دیگر به هرمس ولی این امر الهام گرفته از افلاطون‎گرایی جدید (الافلاطونیة المحدثة) است. درباره نصو ص«ابرقلس» باید گفت که برخی از آن‎ها صراحتاً به خود او نسبت داده شده است و برخی دیگر «به‎اشتباه یا کذب» به ارسطو منسوب شده ولی در واقع از آن اوست. هدف اصلی نویسنده در این اثر، احیای آثار «برقلس» نزد عرب‎زبانان است؛ او توجهش را به جمع تمام آثاری عربی وی تا زمان حاضر، معطوف داشته است تا بتواند اطلاعات جامعی از این فیلسوف به محققان عرب ارائه کند.<ref>ر.ک: همان</ref>

اولین کتابی که وی از آثار «برقلس» برمی‎شمارد «الإيضاح فى الخير المحض» است که از نظر نویسنده قصه‎اش طولانی است. ظاهراً منشأ این اشتباه فهرست ترجمه آثاری است که ژرار کرمونایی از عربی به لاتینی ترجمه کرده و توسط شاگردانش جمع‎آوری شده است. یکی از کتاب‎هایی که در این فهرست، ذکر شده «كتاب أرسطوطاليس فى إيضاح الخير المحض» است. عادت ژرار این بوده که در کتاب، ذکر نمی‎کرده این ترجمه از آن اوست ازاین‎رو ترجمه لاتینی کتاب «الخیر المحض» از نام او خالی است و در نسخه دیگری که در بروخه بلژیک است ترجمه این اثر را به شخ صدیگری (گیلبرتس پوریتانوس) نسبت داده‎اند اما محققان ترجیح می‎دهند این ترجمه را به ژرار نسبت دهند. <ref>ر.ک: همان، ص1-2</ref> بدوی سپس به‎صورت مشروح از این کتاب بحث می‎کند.

تأثیر برقلس در عالم اسلام و فلسفه مدرسی بیشتر از طریق همین کتاب بوده است. بدوی از سرگذشت این اثر به‎تفصیل سخن گفته است. ایضاح... در حقیقت از اصول الهیات برگرفته شده است و در منابع اسلامی آن را به ارسطو منتسب کرده‎اند. پیش از همه در قرن ششم، عبداللطیف بن یوسف بغدادی، از آن با عنوان ایضاح الخیر و پس از وی ابن ابی اصیبعه با عنوان ایضاح الخیر المحض و ابن سبعین (متوفی 668) با نام الخیرالمحض یاد کرده‎اند<ref>سلیمان حشمت، رضا، ج3، ص149</ref>.

در مغرب زمین ترجمه این کتاب از عربی به لاتین را غالباً به ژرار کرمونی (متوفی 583ق)، مترجم مشهور طُلَیطَله، نسبت داده‎اند.

این کتاب که لاتینیان آن را به‎اختصار «کتاب خیر محض» می‎خواندند، بعدها ـ شاید به این جهت که بحثی است درباره علت اول و صدور موجودات از آن ـ به «کتاب علل» مشهور شد.

بدوی با نقل و ردّ آرای برخی از مستشرقان درباره مؤلف این کتاب، می‎نویسد که به اعتقاد وی، کتاب الخیر الاول که ابن ندیم آن را در شمار آثار برقلس ذکر کرده، ناظر به همین کتاب خیر محض بوده است؛ زیرا تعبیر «خیر اول» دو مرتبه در دو سطر متوالی در این کتاب آمده است. وی سپس با قیاس با آنچه در میان لاتینیان درباره عنوان این کتاب پیش آمده، می‎گوید که بعید نیست در عالم اسلام نیز ابتدا آن را «کتاب خیر اول» و سپس «خیر محض» نامیده باشند؛ و این تعویض عنوان احتمالاً، بر اثر استعمال عبارت «خیر محض» برای دلالت بر «اول» یا «الله»، در کتاب شفای بوعلی، روی نموده است. بر این اساس، بدوی قائل می‎شود که این کتاب تلخی صیکی از شاگردان برقلس یا یکی از نوافلاطونیان از «اصول» بوده که آن را به برقلس نسبت داده است؛ و مترجم آن را به عربی، از مترجمان بزرگ و توانا باید دانست<ref>همان</ref>.

وی درباره «حجج برقلس فى قدم العالم‏» هم می‎نویسد که این نص، دارای اهمیت فراوانی است زیرا اصل یونانی آن از بین رفته و فقط ترجمه عربی آن موجود است. متن این نص، با ن صحجت اول از حجج برقلس عینیت دارد؛ بااینکه اصل کتاب حجج برقلس هم از بین رفته است اما به (به‎جز حجت اولی) سایر حجج در داخل کتاب رد یحیای نحوی بر برقلس موجود است. ازاین‎جهت می‎توان از لابه‎لای کتاب یحیای نحوی، متن برقلس را زنده کرد.<ref>ر.ک: مقدمه، ص30</ref>

شهرت برقلس در عالم اسلام عمدتاً به سبب قول او به قِدَم عالم بوده است. برقلس در اثرش مسیحیان را مخاطب کلام خود ساخته از اعتقاد آنان به خلق از عدم انتقاد می‎کند؛ زیرا این عقیده با اعتقاد نوافلاطونیان به‎نظام ازلی عالم منافات و تعارض دارد. در مقابل او، یحیی نحوی از عقیده مسیحیان دفاع کرده است<ref>سلیمان حشمت، رضا، ج3، ص152</ref>.

در عالم اسلام، [[رازی، محمد بن زکریا|محمد بن زکریای رازی]] در الشکوک علی البرقلس، به «جده دلیل در ازلیت عالم» برقلس اشاره می‎کند و چه‎بسا شخصاً از کتاب یحیی نحوی استفاده کرده باشد. ابوالحسن عامری نیشابوری نیز در کتاب «الامد علی الابد» در مسئله حدوث و قدم عالم، می‎نویسد که در این باب در مذهب افلاطون اختلاف هست، زیرا افلاطون، در کتاب خود بولوطیقوس گفته است که عالم غیر مکوَّن، ابدی و دائم البقاست و نظر برقلس دهری به این گفته او تعلق دارد؛ و سپس در کتاب طیماؤس ذکر کرده که عالم مکوَّن است و باری‎تعالی آن را از بی‎نظمی ابداع کرده است و ارسطو به شرح و جمع این دو قول او پرداخته است. [[ابوریحان بیرونی، محمد بن احمد|ابوریحان بیرونی]] در «[[تحقيق ما للهند|تحقیق ماللهند]]» دست‎کم سه بار از کتاب یحیی نحوی نقل کرده است. ابن خمار در مقاله‎ای، دلیل یحیی نحوی بر حدوث عالم را از دلیل متکلمان پذیرفتنی‎تر دانسته است. [[غزالی، محمد بن محمد|ابوحامد غزالی]] هرچند در [[تهافت الفلاسفة|تهافت الفلاسفه]] از یحیی نحوی نام نبرده اما احتمال استفاده او از کتاب وی بسیار قوی است. شهرستانی در بخش نحله‎ها به برخی از دلایل برقلس در ازلیت عالم متعرّض شده و گفته است که اعتقاد به قدم عالم از زمان [[ارسطو]] شهرت یافته است. [[شهرستانی، محمد بن عبدالکریم|شهرستانی]]، هشت شبهه از شبهات برقلس را نقل کرده، می‎نویسد که در هر یک از آن‎ها نوعی مغالطه هست و بسیاری از آن‎ها تحکمات‎اند. وی در مفرده‎ای که اکنون در دست نیست، به رد و نقض شبهات [[ارسطو]] و برقلس و تقریرات [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|بوعلی سینا]] دراین‎باره پرداخته است<ref>همان</ref>.

نویسنده درباره «مسائل فرقليس فى الأشياء الطبيعية» هم بیان می‎دارد برخی از کتاب‎ها که به نام برقلس به‎دست‎آمده، ولی با وضع فکری و آثار مسلّم او سازگاری ندارد. از این دسته، بدوی مسائل فرقلیس فی الاشیاء الطبیعیه را چاپ و منتشر کرده است (الافلاطونیة، ص43ـ49). این کتاب مشتمل بر هشت مسئله است که در صدر آن، مترجم کتاب اسحاق بن حنین معرفی شده است. بدوی می‎نویسد که نمی‎داند آیا مراد از فرقلیس همان برقلس است یا خیر و هر چه پژوهش کرده به پاسخ روشنی نرسیده است<ref>همان، ص150</ref>.

نویسنده می‎گوید: من در کتاب «العناصر الطبیعیة» برقلس کنکاش کردم ولی چیزی از این نوشته‎ها و عقاید را در آن کتاب نیافتم. وی پس از شرح مطالب موجود در «العناصر الطبیعیة» و کتاب مذکور، نتیجه را به این شکل با پرسش مطرح می‎کند که؛ آیا این کتاب، از آثار مفقود ابرقلس است؟ یا برگرفته از آثار دیگرش است؟ و یا اینکه اساساً از آثار دیگری است؟<ref>ر.ک: همان، ص37</ref>

کتاب بعدی، «معاذلة النفس‏» است. این کتابی است مجعول که در یکی از نسخه‎ها آن را به افلاطون نسبت داده‎اند و در دیگر نُسَخ به هرمس. وی سپس از وجود پنج نسخه خطی برای این اثر در کتابخانه‎های آکسفورد و پاریس و لیدن و... خبر می‎دهد. دو نسخ از این نسخه‎ها ناق صو سه نسخه دیگر کامل هستند. این کتاب نام‎های متفاوتی دارد؛ رسالة هرمس الحكيم الفاضل، رسالة هرمس المثلث بالحكمة، كتاب رسالة الحكيم هرمس المثلث بالحكمة، كتاب معاذلة النفس لأفلاطون‏، رسالة ارسطيطاليس الحكيم الفاضل و يدعى زجر النفس‏. اوتو بردنهیور آلمانی، نسبت این کتاب به هرمس را تقویت کرده است.<ref>ر.ک: همان، ص38-39</ref>

آخرین کتاب، «كتاب الروابيع‏» است که به افلاطون منتسب است. بدوی می‎نویسد: این کتاب، قطعاً مجعول است. موضوع آن صنعت کیمیای قدیم است که هدفشان تبدیل معادن پست به معادن شریف و گران، به‎ویژه معدن طلا است. واضع، پنداشته که این اثر از آن افلاطون است و احمد بن حسین بن جهار بختار آن را برای ثابت بن قرة شرح کرده است. صاحب این کتاب، نام‎هایی را در آن ذکر کرده است که همه، خیالی است. او پنداشته که افلاطون شاگردی به نام اومانیطس داشته که کتاب «دیالغون» را نوشته است و این کتاب دارای مقالاتی بوده است. او همچنین از شاگرد دیگری به نام غلوقن برای افلاطون نام می‎برد. این نام از محاورات افلاطون گرفته شده ولی سخنی به او نسبت داده شده که مربوط به مجاوران و همسایگان یونانیان است نه خود آنان. در کل، نشانه‎هایی در این کتاب هست که نشان می‎دهد که جاعل این کتاب در کارش هوشمندانه عمل نکرده است.<ref>ر.ک: همان، ص42-43</ref>

محقق کتاب، پس از معرفی مختصر کتاب‎های فوق، به معرفی نسخه‎های خطی کتاب‎های روابیع، الخیر المحض و معاذلة النفس می‎پردازد.<ref>ر.ک: همان، ص44-54</ref>

به‎غیراز این پنج کتاب، مقاله ابوالخیر حسن بن سوار بغدادی در اینکه دلیل یحیای نحوی بر حدوث عالم بر دلیل متکلمین برتری دارد، بخشی از کتاب «فی مابعدالطبیعه» عبداللطیف یوسف بغدادی و کلامی از ابرقلس از کتابش «اسطوخوسیس الصغری» هم در ملحقات این کتاب، ارائه شده‎ است.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص242-258</ref>

فهرست کتاب در ابتدای آن ذکر شده است. نویسنده در آخر کتاب، اشباه و نظایر بین دو کتاب خیر محض و عناصر ثاؤلوجیای ابرقلس و واژه‎نامه عربی -لاتینی الفاظ وارد شده در ن صعربی کتاب خیر محض و... و همچنین فرهنگ لغت مصطلحات عربی و یونانی و لاتینی وارده در کتاب حجج برقلس فی قدم العالم را، ذکر کرده است. <ref>ر.ک: کتاب، ص259-272</ref> پاورقی‎های کتاب، علاوه بر ارجاعات، حاوی مطالب مفیدی در شرح محتوای مطالب است.

<references />

# پورجوادی، نصرالله، دایرة‎المعارف بزرگ اسلامی، زیرنظر کاظم موسوی بجنوردی، جلد 13، مرکز دائرة‎المعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول، تهران، 1383ش.

# سلیمان حشمت، رضا، دانشنامه جهان اسلام زیر نظر غلامعلی حداد عادل، جلد 3، بنیاد دایرة‎المعارف اسلامی، چاپ دوم، تهران، 1378ش.

== وابسته‌ها ==