تهذیب البلاغة: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    جز (جایگزینی متن - '= ' به '=')
     
    (۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
    خط ۹: خط ۹:
    |زبان
    |زبان
    | زبان = عربی
    | زبان = عربی
    | کد کنگره =   ‎‏/‎‏ف‎‏6‎‏ت‎‏9‎‏ 2038 ‏PJ‎‏  
    | کد کنگره =‎‏/‎‏ف‎‏6‎‏ت‎‏9‎‏ 2038 ‏PJ‎‏  
    | موضوع =زبان عربی - بدیع - زبان عربی - معانی و بیان
    | موضوع =زبان عربی - بدیع - زبان عربی - معانی و بیان
    |ناشر  
    |ناشر  
    خط ۲۶: خط ۲۶:
    }}
    }}


    '''تهذیب البلاغة''' تألیف عبدالهادی فضلی (۱۳۱۴ - ۱۳۹۲ش)، عالم شیعی، اهل بصره، در موضوع علم بلاغت  
    '''تهذیب البلاغة''' تألیف [[فضلی، عبدالهادی|عبدالهادی فضلی]] (۱۳۱۴ - ۱۳۹۲ش)، از عالمان برجسته علوم مختلف اسلامی در دوران معاصر،  از اهالی بصره، در موضوع علم بلاغت  


    بلاغت در لغت، وصول و رسیدن به چیزی را گویند و در اصطلاح بلاغت را گاهی وصف کلام آورده و می‌گویند کلام بلیغ و زمانی وصف متکلم قرار داده و می‌گویند متکلم بلیغ.  
    بلاغت در لغت، وصول و رسیدن به چیزی را گویند و در اصطلاح بلاغت را گاهی وصف کلام آورده و می‌گویند کلام بلیغ و زمانی وصف متکلم قرار داده و می‌گویند متکلم بلیغ.  


    بلاغت در سخن، هماهنگ بودن آن با مقتضی حال است و حال، انگیزه «زمینه‌ها و شرایط» و برانگیزنده گوینده است برای اینکه: همراه سخنی که اصل مقصودش را می‌رساند، ویژگی و پیرایه‌ای را نیز رعایت کند.  
    بلاغت در سخن، هماهنگ بودن آن با مقتضی حال است و حال، انگیزه «زمینه‌ها و شرایط» و برانگیزنده گوینده است برای اینکه: همراه سخنی که اصل مقصودش را می‌رساند، ویژگی و پیرایه‌ای را نیز رعایت کند.<ref> ر.ک: متن، ص9</ref>


    نویسنده پس از بیان عناصر بلاغت یا سبک‌ها و شیوه‌های ادبی <ref> ر.ک: متن، ص11</ref>، شرایط و بایسته‌های بلاغت را بیان نموده <ref> ر.ک: همان </ref> و اقسام سبک‌ها و شیوه‌های ادبی را ذکر نموده است. <ref> ر.ک: همان، ص12</ref>  
    نویسنده پس از بیان عناصر بلاغت یا سبک‌ها و شیوه‌های ادبی <ref> ر.ک: همان، ص11</ref>، شرایط و بایسته‌های بلاغت را بیان نموده <ref> ر.ک: همان </ref> و اقسام سبک‌ها و شیوه‌های ادبی را ذکر نموده است. <ref> ر.ک: همان، ص12</ref>  


    ایشان در ادامه کتاب را به چهار بخش جداگانه تقسیم کرده است. در بخش اول درباره علم معانی سخن گفته است. <ref> ر.ک: همان، ص17</ref>، ایشان علم معانی را علمی می‌داند که در آن از سبک‌ها و شیوه‌های هماهنگی الفاظ درخور مقام و مناسب حال، بحث و گفتگو می‌شود. <ref> ر.ک: همان </ref> کلام و تقسیمات مرکب <ref> ر.ک: همان، ص20</ref>،احکام مسندٌالیه <ref> ر.ک: همان، ص24</ref>، احکام مسند <ref> ر.ک: همان، ص46</ref>، احکام قیدها یا وابسته‌های فعل <ref> ر.ک: همان، ص52</ref>، تقسیم اسناد <ref> ر.ک: همان، ص57</ref> از دیگر قسمت‌های این بخش است.
    ایشان در ادامه کتاب را به چهار بخش جداگانه تقسیم کرده است. در بخش اول درباره علم معانی سخن گفته است. <ref> ر.ک: همان، ص17</ref>، ایشان علم معانی را علمی می‌داند که در آن از سبک‌ها و شیوه‌های هماهنگی الفاظ درخور مقام و مناسب حال، بحث و گفتگو می‌شود. <ref> ر.ک: همان </ref> کلام و تقسیمات مرکب <ref> ر.ک: همان، ص20</ref>، احکام مسندٌالیه <ref> ر.ک: همان، ص24</ref>، احکام مسند <ref> ر.ک: همان، ص46</ref>، احکام قیدها یا وابسته‌های فعل <ref> ر.ک: همان، ص52</ref>، تقسیم اسناد <ref> ر.ک: همان، ص57</ref> از دیگر قسمت‌های این بخش است.


    بخش دوم کتاب درباره اقسام کلام است <ref> ر.ک: همان، ص65</ref> و در آن از خبر <ref> ر.ک: همان، ص65</ref>، اقسام خبر <ref> ر.ک: همان، ص69</ref>، انشا و اقسام آن <ref> ر.ک: همان، ص73-74</ref> و شیوه‌های به‌کارگیری جمله‌های انشائیه <ref> ر.ک: همان، ص74</ref> و.....سخن گفته است.
    بخش دوم کتاب درباره اقسام کلام است <ref> ر.ک: همان، ص65</ref> و در آن از خبر <ref> ر.ک: همان، ص65</ref>، اقسام خبر <ref> ر.ک: همان، ص69</ref>، انشا و اقسام آن <ref> ر.ک: همان، ص73-74</ref> و شیوه‌های به‌کارگیری جمله‌های انشائیه <ref> ر.ک: همان، ص74</ref> و.....سخن گفته است.
    خط ۴۰: خط ۴۰:
    بخش سوم کتاب درباره علم بیان است. ایشان علم بیان را دانشی می‌داند که در آن از شیوه‌های معنوی کلام بحث و گفتگو می‌شود و با به‌کارگیری آن شیوه‌ها، کلام هماهنگ و مناسب مقام می‌گردد. <ref> ر.ک: همان، ص99</ref>  
    بخش سوم کتاب درباره علم بیان است. ایشان علم بیان را دانشی می‌داند که در آن از شیوه‌های معنوی کلام بحث و گفتگو می‌شود و با به‌کارگیری آن شیوه‌ها، کلام هماهنگ و مناسب مقام می‌گردد. <ref> ر.ک: همان، ص99</ref>  


    نویسنده در تفاوت علم بیان و معانی می‌نویسد: دانش بیان به طور کامل از صورت‌های ذهنی متفاوت برای تحقق‌یافتن یک معنی بحث و گفتگو می‌کند، درحالی‌که دانش معانی در پیرامون اشکال گوناگون برای دستیابی به یک معنا بحث می‌کند و به تعبیر دیگر عنصر اصلی و رکن اساسی بیان، خیال است، اما هسته مرکزی معانی، شکل‌گیری‌های مختلف به‌منظور دستیابی به معنایی روشن و خاص است. <ref> ر.ک: همان، ص101</ref>، سپس به بیان هر یک از اسلوب‌ها و دست‌مایه‌های بنیادی علم بیان یعنی تشبیه <ref> ر.ک: همان، ص102</ref> ، حقیقت و مجاز <ref> ر.ک: همان، ص112</ref> ، استعاره <ref> ر.ک: همان، ص118</ref>  و کنایه <ref> ر.ک: همان، ص124</ref>  پرداخته و پس از تعریف هرکدام، تقسیمات آنها را بیان کرده است.
    نویسنده در تفاوت علم بیان و معانی می‌نویسد: دانش بیان به طور کامل از صورت‌های ذهنی متفاوت برای تحقق‌یافتن یک معنی بحث و گفتگو می‌کند، درحالی‌که دانش معانی در پیرامون اشکال گوناگون برای دستیابی به یک معنا بحث می‌کند و به تعبیر دیگر عنصر اصلی و رکن اساسی بیان، خیال است، اما هسته مرکزی معانی، شکل‌گیری‌های مختلف به‌منظور دستیابی به معنایی روشن و خاص است. <ref> ر.ک: همان، ص101</ref>، سپس به بیان هر یک از اسلوب‌ها و دست‌مایه‌های بنیادی علم بیان یعنی تشبیه <ref> ر.ک: همان، ص102</ref>، حقیقت و مجاز <ref> ر.ک: همان، ص112</ref>، استعاره <ref> ر.ک: همان، ص118</ref>  و کنایه <ref> ر.ک: همان، ص124</ref>  پرداخته و پس از تعریف هرکدام، تقسیمات آنها را بیان کرده است.


    چهارمین بخش کتاب درباره علم بدیع است. <ref> ر.ک: همان، ص129</ref> علم بدیع دانشی است که در آن از شکل‌های معنوی و لفظی که موجب زیبایی کلام و تأثیر بیشتر آن در شنونده و خواننده است، بحث و گفتگو می‌کند. <ref> ر.ک: همان </ref>. نویسنده هر یک از شیوه‌ها و گونه‌های بدیع را به صورت‌های معنوی و لفظی تقسیم می‌کند.
    چهارمین بخش کتاب درباره علم بدیع است. <ref> ر.ک: همان، ص129</ref> علم بدیع دانشی است که در آن از شکل‌های معنوی و لفظی که موجب زیبایی کلام و تأثیر بیشتر آن در شنونده و خواننده است، بحث و گفتگو می‌کند. <ref> ر.ک: همان </ref>. نویسنده هر یک از شیوه‌ها و گونه‌های بدیع را به صورت‌های معنوی و لفظی تقسیم می‌کند.
    خط ۶۲: خط ۶۲:


    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:زبان و ادبیات شرقی (مصری، قبطی، سامی، آشوری، سومری، عبری، آرامی، سریانی، عربی، حبشی)‎‏]]
    [[رده:مقالات خرداد 01 باقی زاده]]
    [[رده:مقالات خرداد 01 باقی زاده]]
    [[رده:مقالات بازبینی شده1]]  
    [[رده:مقالات بازبینی شده1]]
    [[رده:مقالات بازبینی نشده2]]  
     
     
    [[رده:مقالات بازبینی شده2 آذر 1401]]
     
     
    [[رده:مقالات کامل آبان ماه باقی زاده]]
    [[رده:مقالات کامل آبان ماه باقی زاده]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۰۳

    تهذیب البلاغة
    تهذیب البلاغة
    پدیدآورانفضلی، عبدالهادی (نويسنده) حسینی، علی (محشی)
    ناشردار العلم
    مکان نشرایران - قم
    سال نشر1387ش
    چاپ2
    شابک‎978-964-9972-01-5
    موضوعزبان عربی - بدیع - زبان عربی - معانی و بیان
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‎‏/‎‏ف‎‏6‎‏ت‎‏9‎‏ 2038 ‏PJ‎‏
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    تهذیب البلاغة تألیف عبدالهادی فضلی (۱۳۱۴ - ۱۳۹۲ش)، از عالمان برجسته علوم مختلف اسلامی در دوران معاصر، از اهالی بصره، در موضوع علم بلاغت

    بلاغت در لغت، وصول و رسیدن به چیزی را گویند و در اصطلاح بلاغت را گاهی وصف کلام آورده و می‌گویند کلام بلیغ و زمانی وصف متکلم قرار داده و می‌گویند متکلم بلیغ.

    بلاغت در سخن، هماهنگ بودن آن با مقتضی حال است و حال، انگیزه «زمینه‌ها و شرایط» و برانگیزنده گوینده است برای اینکه: همراه سخنی که اصل مقصودش را می‌رساند، ویژگی و پیرایه‌ای را نیز رعایت کند.[۱]

    نویسنده پس از بیان عناصر بلاغت یا سبک‌ها و شیوه‌های ادبی [۲]، شرایط و بایسته‌های بلاغت را بیان نموده [۳] و اقسام سبک‌ها و شیوه‌های ادبی را ذکر نموده است. [۴]

    ایشان در ادامه کتاب را به چهار بخش جداگانه تقسیم کرده است. در بخش اول درباره علم معانی سخن گفته است. [۵]، ایشان علم معانی را علمی می‌داند که در آن از سبک‌ها و شیوه‌های هماهنگی الفاظ درخور مقام و مناسب حال، بحث و گفتگو می‌شود. [۶] کلام و تقسیمات مرکب [۷]، احکام مسندٌالیه [۸]، احکام مسند [۹]، احکام قیدها یا وابسته‌های فعل [۱۰]، تقسیم اسناد [۱۱] از دیگر قسمت‌های این بخش است.

    بخش دوم کتاب درباره اقسام کلام است [۱۲] و در آن از خبر [۱۳]، اقسام خبر [۱۴]، انشا و اقسام آن [۱۵] و شیوه‌های به‌کارگیری جمله‌های انشائیه [۱۶] و.....سخن گفته است.

    بخش سوم کتاب درباره علم بیان است. ایشان علم بیان را دانشی می‌داند که در آن از شیوه‌های معنوی کلام بحث و گفتگو می‌شود و با به‌کارگیری آن شیوه‌ها، کلام هماهنگ و مناسب مقام می‌گردد. [۱۷]

    نویسنده در تفاوت علم بیان و معانی می‌نویسد: دانش بیان به طور کامل از صورت‌های ذهنی متفاوت برای تحقق‌یافتن یک معنی بحث و گفتگو می‌کند، درحالی‌که دانش معانی در پیرامون اشکال گوناگون برای دستیابی به یک معنا بحث می‌کند و به تعبیر دیگر عنصر اصلی و رکن اساسی بیان، خیال است، اما هسته مرکزی معانی، شکل‌گیری‌های مختلف به‌منظور دستیابی به معنایی روشن و خاص است. [۱۸]، سپس به بیان هر یک از اسلوب‌ها و دست‌مایه‌های بنیادی علم بیان یعنی تشبیه [۱۹]، حقیقت و مجاز [۲۰]، استعاره [۲۱] و کنایه [۲۲] پرداخته و پس از تعریف هرکدام، تقسیمات آنها را بیان کرده است.

    چهارمین بخش کتاب درباره علم بدیع است. [۲۳] علم بدیع دانشی است که در آن از شکل‌های معنوی و لفظی که موجب زیبایی کلام و تأثیر بیشتر آن در شنونده و خواننده است، بحث و گفتگو می‌کند. [۲۴]. نویسنده هر یک از شیوه‌ها و گونه‌های بدیع را به صورت‌های معنوی و لفظی تقسیم می‌کند.

    مهم‌ترین صور بدیعی عبارت‌اند از:

    1. شکل‌های معنوی که عبارت‌اند از: طباق، توریه، استخدام، لف‌ونشر، مبالغه، حسن تعلیل.
    2. شکل‌های لفظی که عبارت‌اند از: جناس، سجع، حسن ابتدا و انتها،

    نویسنده در این بخش هرکدام از این اشکال و صورت‌های بدیع را شرح داده است.



    پانویس

    1. ↑ ر.ک: متن، ص9
    2. ↑ ر.ک: همان، ص11
    3. ↑ ر.ک: همان
    4. ↑ ر.ک: همان، ص12
    5. ↑ ر.ک: همان، ص17
    6. ↑ ر.ک: همان
    7. ↑ ر.ک: همان، ص20
    8. ↑ ر.ک: همان، ص24
    9. ↑ ر.ک: همان، ص46
    10. ↑ ر.ک: همان، ص52
    11. ↑ ر.ک: همان، ص57
    12. ↑ ر.ک: همان، ص65
    13. ↑ ر.ک: همان، ص65
    14. ↑ ر.ک: همان، ص69
    15. ↑ ر.ک: همان، ص73-74
    16. ↑ ر.ک: همان، ص74
    17. ↑ ر.ک: همان، ص99
    18. ↑ ر.ک: همان، ص101
    19. ↑ ر.ک: همان، ص102
    20. ↑ ر.ک: همان، ص112
    21. ↑ ر.ک: همان، ص118
    22. ↑ ر.ک: همان، ص124
    23. ↑ ر.ک: همان، ص129
    24. ↑ ر.ک: همان

    منابع مقاله

    وابسته‌ها

    برگرفته از «https://fa.wikinoor.ir/w/index.php?title=تهذیب_البلاغة&oldid=709864»