امامی هروی، عبدالله بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

امامی به سال 658ق در یزد، ملازم شمس‌الدین محمد تازیگوی، از کارگزاران دستگاه شمس‌الدین محمد صاحب‌دیوان بود و در وصف دارالشفای ساخت او، قصیده‌ای سرود که بر کتیبه بنا نقش کردند. در کرمان نیز ملازم و مداح دربار ملوک و رجال قراختایی بود و می‌دانیم که در سال 663ق در این شهر بوده است؛ زیرا در قصیده‌ای از مسجد جامع کرمان سخن گفته است که ترکان‌خاتون در این سال بنا کرده بود<ref>ر.ک: همان، صفحه سیزده</ref>.

امامی از علمای عصر خود محسوب می‌شد و به سبب فضایل و کمالات علمی و ادبی، مورد ستایش و احترام وزرا و گویندگان روزگار بود. محمد بن بدر جاجرمی، او را «ملك ‌الحكماء و الشعراء» و «ملك الفضلاء و المحققين» خوانده است<ref>ر.ک: همان، صفحه چهارده</ref>.

هدایت در «مجمع الفصحاء» اشعار امامی را متجاوز از دو هزار بیت دانسته است، اما تقی‌الدین کاشی، این رقم را «قریب به چهار هزار بیت» نوشته است. علاوه بر «دیوان»، رساله‌ای نیز از امامی در دست است که در آن، لطایف و نکات ادبی، مسائل نحوی و دقایق لغوی «قصیده بائیه ذوالرمه» را شرح داده و ظاهرا به غیاث‌الدین خوارزمشاه (متوفی 627ق)، اهدا کرده است<ref>ر.ک: همان، صفحه هجده</ref>.