زلالی خوانساری، محمدحسن

زلالی خوانساری، محمدحسن

زلالی خوانساری (احتمالا 970- زنده در 1025ق) از شاعران مثنوى‌سراى مشهور سبک هندى در زمان شاه عباس اول بوده است.

نام و نسب

درباره نام و نسب زلالى در هیچ کدام از مآخذ موجود نشانى نیست و نام محمدحسن که در «الذریعة» براى وى آمده، حاصل اشتباه و تصحیف کاتب یکى از نسخ اشعار زلالى است که سپس به کتاب‌هاى دیگر راه یافته است.

ولادت

از سال تولد او اطلاعى در دست نیست. براساس اشعار زلالى و قول معاصرانش، مى‌توان تولد او را در ۹۵۰ یا ۹۷۰ برآورد کرد که البته شواهد غیرمستقیم ۹۷۰ را بیشتر تأیید مى‌کند.

اساتید

زلالى با آنکه ظاهرا رسما نزد هیچ استادى شاگردى نکرده، براساس آثارش مى‌توان گفت اشعار کسانى چون نظامى، انورى، خاقانى، کمال‌الدین اسماعیل، کاتبى نیشابورى و جامى را بسیار مطالعه مى‌کرده و بر آنها اشراف داشته است.

زادگاه

زلالى علاقه بسیارى به خوانسار داشت و در آغاز هر مثنوى‌اش، به ستایش آنجا مى‌پرداخت، اما از همشهریانش دل خوشى نداشت. بااین‌همه، همواره در زادگاهش، خوانسار، ساکن بود و شاید علاوه بر علاقه به خوانسار، تنگدستى و موفق نبودن در جلب حمایت بزرگان زمانه، او را از مهاجرت‌هاى دور و دراز باز داشت و باعث شد فقط به سفرهاى کوتاه به اصفهان و اطراف آن اکتفا کند. تنها سفر دور وى به هرات است و سفرش به هند، برساخته یک مأخذ متأخر است.

معاصرین

در شعر زلالى هیچ اشاره‌اى به معاصرانش نشده، اما در تذکره‌ها اسنادى است که صریحا یا تلویحا از معاشرتش با کسانى مثل اوحدى بلیانى، خضرى خوانسارى، غرورى شیرازى و احتمالا تقى‌الدین کاشى و تابعى خوانسارى و قاضى امین سخن گفته‌اند.

وفات

بنابر قول نصرآبادى مبنى بر فرصت نیافتن زلالى براى تدوین محمود و ایاز، مى‌توان گفت زلالى نهایتا تا ۱۰۲۵ق زنده بوده است.

آثار

کلیات اشعار زلالى به دو بخش «قصاید» و «ترکیبات و مثنویات» تقسیم شده که بخش اول آن شامل ۷۱ قصیده در توحید و مدح و منقبت چهارده معصوم(ع) و نیز قصیده‌اى در مدح شاه عباس صفوى است و بخش دوم آن سبعه سیاره و شامل هفت مثنوى به همراه دیباچه‌هایى است.

منابع مقاله

شفیعیون، سعید، «دانشنامه جهان اسلام»، زیر نظر غلامعلی حداد عادل، تهران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، چاپ اول، 1395.

وابسته‌ها

کلیات زلالی خوانساری