نغمههای جاویدان (صد بند): تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR.....J1.jpg | عنوان = | عنوان‌های دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = تاگور، رابیندرانات (نویسنده) طباطبایی، سید مصطفی (مقدمه) ضیاءالدین، مولوی (مترجم) |زبان | زبان = | کد کنگره = | موضوع = |ناشر | ناشر =مؤسسه مطبوعاتی ع...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات کتاب | {{جعبه اطلاعات کتاب | ||
| تصویر = | | تصویر =NURنغمههای جاویدانJ1.jpg | ||
| عنوان = | | عنوان = | ||
| عنوان‌های دیگر = | | عنوان‌های دیگر = | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = | | زبان = | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =PK1723/ن7ت2 | ||
| موضوع = | | موضوع =تاگور? رابیندرانات. 1861 - 1941 - سرگذشتنامه شعربنگالی - ترجمه شده به فارسی | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر =مؤسسه مطبوعاتی عطایی | | ناشر =مؤسسه مطبوعاتی عطایی | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''نغمههای جاویدان (صد بند)''' تألیف رابیندرانات | '''نغمههای جاویدان (صد بند)''' تألیف [[تاگور، رابیندرانات|رابیندرانات تاگور]]، ترجمه [[ضیاءالدین، مولوی|مولوی ضیاءالدین]]، با مقدمه‌ای از [[طباطبایی، سید مصطفی|سید مصطفی طباطبایی]]؛ نغمههای جاویدان یا صد بند تاگور، مجموعه‌ای از بهترین منظومه‌های عرفانی شاعر و نويسنده بزرگ هند، [[تاگور، رابیندرانات|تاگور]] (١٨۶٠ - ١٩٣١) است. | ||
او شاعر | او شاعر آزادهای بود که همه ملل و اقوام را به محبت، دوستی و یگانگی دعوت می‌کرد و مظھر پرور دگار را در نوعپروری انسان دوستی میدید و توهین به بشر را قابل تحمل نمى‌دانست. | ||
دعوت | |||
توهین به بشر را قابل تحمل | مهمترین و یژگی آثار او نغمههای شاعرانهای است که در ستایش شاعر کائنات ۔که جمال محض میباشد -سرودهاست. | ||
مهمترین و یژگی آثار او | |||
کائنات ۔که | وی نغمههای شاعر فطرت را از مظاهر آفرینش به گوش هوش میشنید و سراپای و جودش غرق نشاط و شادمانی میشد؛ نیایشها و راز و نیازهای تاگور در اینکتاب، شور و حال عارفانه مناجاتهای عارفان مسلمان را به یاد میآورد و سوز و گداز خاصی دارد. | ||
وی | |||
سراپای و جودش غرق نشاط و شادمانی | او ضمن این نیایشها بە شدت تحت تأثیر فرهنگ و ادیان هندی است و میتوان اصول و قواعد کلی جهانبینی هندی را در آن به زیبایی مشاهده کرد. | ||
تاگور در | |||
[[تاگور، رابیندرانات|تاگور]]، معشوق و معبود حقیقی خود را با این كلمات خطاب می‌كند: ای پروردگارا ای محبوب! ای مایه خوشبختی! ای عشق! مولاي من! | |||
او ضمن این | |||
ای دو ست! ای ذات مقدس! ای آفریننده جهان! ای فرمانرواى جهان! و .... <ref>باقریان موحد، سید رضا، ص289-290</ref> | ای دو ست! ای ذات مقدس! ای آفریننده جهان! ای فرمانرواى جهان! و .... <ref>باقریان موحد، سید رضا، ص289-290</ref> | ||
| خط ۵۷: | خط ۵۵: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:زبان‌شناسی، زبان و ادبیات]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات هند و ایرانی]] | |||
[[رده:مقالات جدید(دی) باقی زاده]] | [[رده:مقالات جدید(دی) باقی زاده]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1402]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۵۶
| نغمههای جاویدان (صد بند) | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | تاگور، رابیندرانات (نویسنده)
طباطبایی، سید مصطفی (مقدمه) ضیاءالدین، مولوی (مترجم) |
| ناشر | مؤسسه مطبوعاتی عطایی |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1347ش |
| چاپ | اول |
| موضوع | تاگور? رابیندرانات. 1861 - 1941 - سرگذشتنامه شعربنگالی - ترجمه شده به فارسی |
| کد کنگره | PK1723/ن7ت2 |
نغمههای جاویدان (صد بند) تألیف رابیندرانات تاگور، ترجمه مولوی ضیاءالدین، با مقدمه‌ای از سید مصطفی طباطبایی؛ نغمههای جاویدان یا صد بند تاگور، مجموعه‌ای از بهترین منظومه‌های عرفانی شاعر و نويسنده بزرگ هند، تاگور (١٨۶٠ - ١٩٣١) است.
او شاعر آزادهای بود که همه ملل و اقوام را به محبت، دوستی و یگانگی دعوت می‌کرد و مظھر پرور دگار را در نوعپروری انسان دوستی میدید و توهین به بشر را قابل تحمل نمى‌دانست.
مهمترین و یژگی آثار او نغمههای شاعرانهای است که در ستایش شاعر کائنات ۔که جمال محض میباشد -سرودهاست.
وی نغمههای شاعر فطرت را از مظاهر آفرینش به گوش هوش میشنید و سراپای و جودش غرق نشاط و شادمانی میشد؛ نیایشها و راز و نیازهای تاگور در اینکتاب، شور و حال عارفانه مناجاتهای عارفان مسلمان را به یاد میآورد و سوز و گداز خاصی دارد.
او ضمن این نیایشها بە شدت تحت تأثیر فرهنگ و ادیان هندی است و میتوان اصول و قواعد کلی جهانبینی هندی را در آن به زیبایی مشاهده کرد.
تاگور، معشوق و معبود حقیقی خود را با این كلمات خطاب می‌كند: ای پروردگارا ای محبوب! ای مایه خوشبختی! ای عشق! مولاي من!
ای دو ست! ای ذات مقدس! ای آفریننده جهان! ای فرمانرواى جهان! و .... [۱]
پانويس
- ↑ باقریان موحد، سید رضا، ص289-290
منابع مقاله
باقریان موحد، سید رضا، کتاب‌شناسی نیایش، بوستان کتاب، قم، چاپ سوم، 1387ش