ایرانشاه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'رده:ادیان، اسطوره شناسی، خردگرایی' به 'رده:ادیان، اسطوره‌شناسی، خردگرایی') |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پدیدآورندگان | | پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[ | [[پورداود، ابراهیم]] (نويسنده) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره = BL 1530/پ۹ | ||
| موضوع =پارسیان - زردشتیان -- هند | | موضوع =پارسیان - زردشتیان -- هند | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
}} | }} | ||
''' ایرانشاه '''، نوشتاری است کم‌حجم که درباره تاریخچه مهاجرت زرتشتیان به هند و سکونت آن‌ها در سرزمین هندوستان و شرایط‌‌شان نوشته شده است. نویسنده، ابراهیم پور | ''' ایرانشاه'''، نوشتاری است کم‌حجم که درباره تاریخچه مهاجرت زرتشتیان به هند و سکونت آن‌ها در سرزمین هندوستان و شرایط‌‌شان نوشته شده است. نویسنده، [[پورداود، ابراهیم|ابراهیم پور داوود]]، از ایران‌شناسان سده اخیر است که دارای مطالعات برجسته درباره اوستا و گفتارهایی درباره تاریخ دین زرتشتی می‌باشد. | ||
روش نویسنده، تاریخی و اصلی‌ترین منبع او، کتابی منظوم به نام قصه سنجان منسوب به بهمن، پسر دستور هرمزدیار سنجانا (سنجان، شهر کوچکی است در گجرات هندوستان) و برخی آثار پژوهشگران غربی بوده است. کتاب از نظر محتوا شامل دو بخش می‌شود. بخش نخست که به نسبت کم حج است (در حدود سی صفحه) به بررسی تاریخچه پارسیان هند اختصاص دارد. نویسنده ابتدا به حمله عرب‌ها به ایران و شکست حکومت ساسانی از آن‌ها اشاره می‌کند که در نتیجه آن، برخی از زرتشتیان جان، دین و آتش خود را برداشته، پس از انتقال به خراسان و خلیج فارس، در نهایت به هندوستان رفتند. | روش نویسنده، تاریخی و اصلی‌ترین منبع او، کتابی منظوم به نام قصه سنجان منسوب به بهمن، پسر دستور هرمزدیار سنجانا (سنجان، شهر کوچکی است در گجرات هندوستان) و برخی آثار پژوهشگران غربی بوده است. کتاب از نظر محتوا شامل دو بخش می‌شود. بخش نخست که به نسبت کم حج است (در حدود سی صفحه) به بررسی تاریخچه پارسیان هند اختصاص دارد. نویسنده ابتدا به حمله عرب‌ها به ایران و شکست حکومت ساسانی از آن‌ها اشاره می‌کند که در نتیجه آن، برخی از زرتشتیان جان، دین و آتش خود را برداشته، پس از انتقال به خراسان و خلیج فارس، در نهایت به هندوستان رفتند. | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
[[رده:فلسفه، مذهب و روانشناسی]] | |||
[[رده: | [[رده:ادیان، اسطوره‌شناسی، خردگرایی]] | ||
[[رده:مقالات | [[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1402]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۵۰
| ایرانشاه | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | پورداود، ابراهیم (نويسنده) |
| عنوان‌های دیگر | تاریخچه مهاجرت زرتشتیان بهندوستان |
| ناشر | [بی نا] |
| مکان نشر | [بی جا] - [بی جا] |
| سال نشر | 13سده |
| چاپ | 1 |
| موضوع | پارسیان - زردشتیان -- هند |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BL 1530/پ۹ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
ایرانشاه، نوشتاری است کم‌حجم که درباره تاریخچه مهاجرت زرتشتیان به هند و سکونت آن‌ها در سرزمین هندوستان و شرایط‌‌شان نوشته شده است. نویسنده، ابراهیم پور داوود، از ایران‌شناسان سده اخیر است که دارای مطالعات برجسته درباره اوستا و گفتارهایی درباره تاریخ دین زرتشتی می‌باشد.
روش نویسنده، تاریخی و اصلی‌ترین منبع او، کتابی منظوم به نام قصه سنجان منسوب به بهمن، پسر دستور هرمزدیار سنجانا (سنجان، شهر کوچکی است در گجرات هندوستان) و برخی آثار پژوهشگران غربی بوده است. کتاب از نظر محتوا شامل دو بخش می‌شود. بخش نخست که به نسبت کم حج است (در حدود سی صفحه) به بررسی تاریخچه پارسیان هند اختصاص دارد. نویسنده ابتدا به حمله عرب‌ها به ایران و شکست حکومت ساسانی از آن‌ها اشاره می‌کند که در نتیجه آن، برخی از زرتشتیان جان، دین و آتش خود را برداشته، پس از انتقال به خراسان و خلیج فارس، در نهایت به هندوستان رفتند.
نویسنده در ادامه، به‌طور مختصر مطالبی را درباره وضعیت پارسیان در سنجان در دوره‌های مختلف و وضعیت آن‌ها در دوران معاصر که مصادف می‌باشد با دست‌اندازی انگلیس به هندوستان، آورده است. بخش دوم که قسمت بیشتر کتاب را دربر می‌گیرد، دربردارنده عکس‌هایی از شخصیت‌های برجسته، موبدان، آتشکده‌ها، بیمارستان‌ها، مدرسه‌های پارسیان و در پایان شجره‌نامه دستور بزرگ بمبئی داراب پشتوتن سنجاناست.[۱]
پانویس
- ↑ شرفایی، محسن؛ اکبری چناری، علی، ص100-101
منابع مقاله
شرفایی، محسن؛ اکبری چناری، علی، کتاب‌شناسی توصیفی ادیان (دفتر چهارم: ادیان ایران باستان)، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی، چاپ اول، 1396.