گیتانجالی: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

تا پیش از انتشار این اثر، آنچه بیشتر در سروده‌ها و نوشته‌های تاگور به چشم می‌خورد و اساس فکر و ذوقِ او را تشکیل می‌داد، ستایش طبیعت و عشق به انسان بود، اما در گیتانجانی، این ستایش پرستش متوجه خدا شده و عشق ربانی، جای‌گزینِ عشق انسانی شده است.

این فرهیختگان هند کهن بودند که دریافتند بر سریرِ فرمانروایی این عالم وجود، یک تن نشسته است و جز او نیست. تاگور نیز این حقیقت را در جای جای کتابش به زیباترین شکل بازگو می‌کند.

در لابه لای سخن او، همه جا تکیه بر عنایات ایزد متعال است و در عين حال، دل‌سوزی بر حالِ مردم ره گم کرده هند؛ این دل‌سوزی در پاره‌ای موارد بانکوهش و خشم توأم است و خواننده در می‌یابد که او ناتوانی و درماندگی ملت را با دیدۀ تحقیر می‌نگرد.

گیتانجانی با ۱۰۳ سرود عرفانی از آغاز تاانجام، جلوه‌گاهی است از زيبایِ و عظمتِ پروردگار:

«پروردگار با ما در فاصله دور دست قرار نگرفته است؛ خدای ما به خانۀ ما تعلق دارد؛ همان‌گونه که به معابدِ ما راه دارد. ما نزديكیِ او را به خود در همه روابط انسانی عشق و محبت حس می‌کنیم و در جشن‌هایی که برگزار می‌کنيم، او میهمان اصلی است، میهمانی که عزیز است و محترم ...ما او را در همه تجلیاتِ راستین پرستش خویش می‌پرستیم و هر جاکه عشق واقعي ما هست، او را دوست می‌داريم...» (ص ۱۱۷)

در پایان کتاب، مقاله‌ای با عنوان نگاهی اجمالی بر زبان‌های رایج در نیم قاره هند و سیری کوتاه در ادبیات بنگالی به چاپ رسیده است.<ref>باقریان موحد، سید رضا، ص240-241</ref>