دیوان شانی تکلو: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' )' به ')') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[نسف آقا، وجیه الدین]] (نويسنده) | [[نسف آقا، وجیه الدین]] (نويسنده) | ||
[[امیری فیروزکوهی، امیربانو ( مصفا)]] (مصحح) | [[امیری فیروزکوهی، امیربانو (مصفا)]] (مصحح) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان شانی تکلو'''، مجموعه اشعار [[وجیه‌الدین نسف‌آقا]] (953- 1023ق)، متخلص به «شانی» است که با تصحیح امیربانو | '''دیوان شانی تکلو'''، مجموعه اشعار [[وجیه‌الدین نسف‌آقا]] (953- 1023ق)، متخلص به «شانی» است که با تصحیح [[امیری فیروزکوهی، امیربانو (مصفا)|امیربانو کریمی]]، توسط انجمن آثار و مفاخر فرهنگی تهران منتشر شده است. | ||
شانی شاعری شیعی‌مذهب و خوش‌طبع بود که در پیروی و تقلید از بابافغانی، موفق بوده است. وی در مدح [[امام علی علیه‌السلام|امیرالمؤمنین(ع)]] شعری سروده که شاه عباس صفوی او را با زر وزن کرد و آن زر را به او صله داد. خود وی در این‌باره، چنین می‌گوید: | شانی شاعری شیعی‌مذهب و خوش‌طبع بود که در پیروی و تقلید از بابافغانی، موفق بوده است. وی در مدح [[امام علی علیه‌السلام|امیرالمؤمنین(ع)]] شعری سروده که شاه عباس صفوی او را با زر وزن کرد و آن زر را به او صله داد. خود وی در این‌باره، چنین می‌گوید: | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۵۰
| دیوان شانی تکلو | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | نسف آقا، وجیه الدین (نويسنده) امیری فیروزکوهی، امیربانو (مصفا) (مصحح) |
| ناشر | انجمن آثار و مفاخر فرهنگی |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1390ش |
| چاپ | 1 |
| موضوع | شعر کهن فارسی |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | PIR۶۳۲۱/د۹ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان شانی تکلو، مجموعه اشعار وجیه‌الدین نسف‌آقا (953- 1023ق)، متخلص به «شانی» است که با تصحیح امیربانو کریمی، توسط انجمن آثار و مفاخر فرهنگی تهران منتشر شده است.
شانی شاعری شیعی‌مذهب و خوش‌طبع بود که در پیروی و تقلید از بابافغانی، موفق بوده است. وی در مدح امیرالمؤمنین(ع) شعری سروده که شاه عباس صفوی او را با زر وزن کرد و آن زر را به او صله داد. خود وی در این‌باره، چنین می‌گوید:
| زنجیر عدل گشت ترازوی روزگار | تا دست جود شاه بسنجید با زرم | |
| ایزد دعای کافر مضطر روا کند | نومید نیستم که مسلمان مضطرم[۱] |
اشعار وی، قریب به نه هزار بیت، شامل غزل، مثنوی، قصیده، مدح و ذم است و هنر شاعری وی در غزل‌سرایی است، اما قصیده و مثنوی هم دارد. نیمی از قصایدش در تولای به امیر مؤمنان علی(ع) و امام رضا(ع) و امام غایب(عج) و چند قصیده نیز در حکمت و وعظ و زهد و عرفان و قسمی دیگر در مدح شاه عباس و وزرا و دیگر بزرگان دربار اوست[۲].
غزل‌های او ساده و روان، خالی از تکلف، سرشار از عاطفه و احساس و پرشور و حال است. غالب غزل‌ها، بیان حال واقعی او در عاشقی و توصیف معشوق‌ها و رفتار و معاملات آنان با عشاق و وصف جامعه و محیطی است که او دارد؛ مثلا قهوه‌خانه، میخانه، کوچه و بازار که او معشوق را در آن جاها می‌بیند و غالبا رقبای دیگر هم حضور دارند و آنچه بر عاشق بیچاره می‌گذرد، به زبان شعر در غزل می‌آید[۳].
در مجموع شعر شانی ساده است و از این لحاظ، باید وی را پیرو مکتب وقوع بشمار آورد. شانی از چنین روشی پیروی می‌کند، منتها رگه‌هایی از مضمونآفرینی و خیال‌بافی در غزل دارد که شعر او را در حد فاصل مکتب وقوع و سبک هندی، قرار می‌دهد[۴].
شانی شیفته شهر مشهد است و سال‌های پیری را - به فرمان شاه عباس که می‌خواست او را در اصفهان نگه دارد، اما اجازه خواست که در مشهد مجاور باشد - در آنجا به سر برده است. وی این شهر را به سبب مرقد مطهر امام رضا(ع) دوست دارد و در مدایح متعددی که برای آن حضرت ساخته، اغلب از این شهر، سخن گفته است[۵].
پانویس
منابع مقاله
پیشگفتار انجمن.