امیری فیروزکوهی، امیربانو (مصفا): تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (Hbaghizadeh صفحهٔ کریمی، امیربانو را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به امیری فیروزکوهی، امیربانو (مصفا) منتقل کرد) |
نسخهٔ ۱ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۷
| امیری فیروزکوهی، امیربانو (مصفا) | |
|---|---|
| پرونده:NUR06232jpg | |
| نام پدر | کریم امیری فیروزکوهی |
| ولادت | 9 دی سال 1310ش |
| محل تولد | فیروزکوه، ایران |
| محل زندگی | تهران |
| رحلت | 10 دی 1402ش |
| همسر | مظاهر مصفا |
| اطلاعات علمی | |
| درجه علمی | دکترا |
| دانشگاه | تهران |
| علایق پژوهشی | ادبیات فارسی، متخصص سبک هندی و صائب‌شناسی |
امیربانو کریمی (۱۳۱۰ – ۱۴۰۲ش)، استاد ادبیات فارسی و متخصص در سبک هندی و صائب‌شناسی، همسر مظاهر مصفا
ولادت
او نخستین فرزند کریم امیری فیروزکوهی، در 9 دی سال 1310ش به دنیا آمد.
تحصیلات
امیر بانو کریمی دوران دبیرستان به مدرسه شادخت رفت، بعد از کلاس یازدهم با آن که علاقه وافری به رشته طب داشت، اما به توصیه پدر در رشته ادبی موفق به کسب دیپلم با رتبه نخست کشوری شد.
برای ورود به دانشگاه در کنکور رشته ادبیات شرکت کرد و تا پایان تحصیلات شاگرد اول آن رشته بود و اما امیر بانو مدرک دکترای ادبی را با وقفه ای طولانی دریافت کرد و در سال 1350ش از رساله دکترای خود که به پیشنهاد دکتر معین درباره جوامع الحکایات و لوامع الرویات بود، دفاع کرد و در سال 1359 باب نخست آن توسط انتشارات امیر کبیر چاپ شد.
امیر بانو کریمی از محضر استادانی چون دکتر معین، دکتر خانلری، دکتر همایی استفاده‌های زیادی برده است. جد امیر بانو کریمی، سردار فیروز کوهی نخستین مدرسه شبانه‌روزی را در تهران تأسیس و بسیاری از دارایی های خو را وقف این مدرسه کرد.
امیر بانو کریمی مدتی بعد از تدریس به مظاهر مصفا(متوفای 8 آبان 1398ش) یکی از چهره‌های ماندگار ادبیات معاصر و از قصیده سرایان بنام ازدواج کرد.
فعالیت‌ها
امیر بانو کریمی همکاری خود را با مجله علمی پژوهشی دانشگاه تهران آغاز کرد و بعنوان محقق و پژوهنده در مرکز تحقیقات علوم انسانی به شمار می‌آید.
او بعد از گرفتن دکترا در امتحان ورودی استادیاری دانشگاه تهران از بین شرکت کنندگان، نفر اول شد و از همان زمان تا سال 1380ش با سمت استادیاری در دانشکده تهران و دانشکده ادبیات به تدریس پرداخت.
امیربانو کریمی در کنار تدریس تفحص و تحقیق در متون کهن را به جد دنبال کرد و آثار ماندگاری نیز از خود به جای گذارده است. وی کتابهای خود را در انتشارات زوار دانشگاه تهران و شرکت انتشارات و تحقیقات فرهنگی و مقالات خودرا در مجلات بغما سخن و مجله دانشکده ادبیات به چاپ رسانده است .
ایشان در چهارمین همایش چهره‌های ماندگار در سال 1383ش به عنوان چهرهٰ ماندگار زبان و ادبیات فارسی برگزیده شد.[۱]
وفات
سرانجام در 10 دی 1402ش درگذشت.[۲]
پانويس